Betri stjórnmálamenn

Ræða Sigurbjargar Sigurgeirsdóttur á borgarfundi í Háskólabíó í 12. janúar 2009

Upplýsingar eru súrefnið í stefnumótun hins opinbera. Upplýsingar eru í stefnumótun það sem peningar eru í viðskiptum. Upplýsingar eru hér uppspretta valds og áhrifa og þeir sem hafa mikilla hagsmuna að gæta leitast við að ráða yfir lykilupplýsingum, stjórna upplýsingastreyminu og þar með ná yfirhöndinni þegar til samninga kemur.

Opinber stefna sem einkennist af „laissez-fair“ eða aðgerðaleysi í stað skipulagðrar stefnumótunar, „hands-off“ eða afskiptaleysi í framkvæmd stefnunnar og síðan „light-touch“ eða litlu sem engu eftirliti býður upp á yfirtöku sterkra hagsmunaaðila á öllum stigum stefnumótunar stjórnvalda.

Með þessari hugmyndafræði nýfrjálshyggjunnar voru efnahagslegar varnir íslensku þjóðarinnar veiktar stórlega og þar með gaf Sjálfstæðisflokkurinn út ávísun á þau miklu vandræði sem nú blasa við í íslensku fjármála- og viðskiptalífi.

En hvernig og hvers vegna geta stefnumál hins opinbera mistekist svona hrapalega? Jú, það er nefnilega þannig að það er hægt að stela stefnumálum ríkisstjórna – það heitir reyndar „policy capture“ á enskunni. Þetta gerist þannig að menn sem vilja eitthvað annað en ríkisstjórnin vill nákvæmlega, hreinlega yfirtaka stefnumótunina með því að endurskilgreina viðfangsefnið og laga svo skilgreininguna að uppáhaldslausnunum sínum.

Stundum er heppnin með og aðstæður eins og samdráttur eða kreppa geta hjálpað til við að selja lausnina. Þannig geta krepputímar verið góður tími til að koma í gegn óvinsælum málum. Svæsin yfirtaka á stefnu ríkisstjórna af þessu tagi er stundum kölluð „U-beygja“.

Finnst eins og ég hafi heyrt eitthvað slíkt í tengslum við einkavæðingu bankanna hér um árið. 

Lausatök á stefnumótun ríkisstjórnarinnar eins og nýfrjálshyggjan gerir ráð fyrir, auðveldar þjófnað af þessu tagi. Annað sem gerir slíkan þjófnað mögulegan og reyndar mjög auðveldan er þegar saman fer aðgerðarleysisstefna og „ráðherraræði í ráðherrastjórnsýslu“.

Almennt er talið að þrjár meginástæður liggji að baki því hvernig komið er fyrir fjármálamörkuðum í heiminum, en þar er í fyrsta lagi skortur á tilhlýðilegum leikreglum, í öðru lagi skortur á gegnsæi og góðum upplýsingum, og í þriðja lagi hafa líkön sem notuð eru við áhættumat reynst meingölluð. En þessir þrír orsakaþættir vandræða í fjármálakerfum valda reyndar líka vandræðum í heilbrigðiskerfum. Öllum heilbrigðiskerfum er hætta búin ef ekki er til staðar tilhlýðilegt regluverk, góðar upplýsingar, og þekking til að meta kerfislægar áhættur.

Þannig má bera saman fjármálakerfi og heilbrigðiskerfi. Þó fjárfestingar innan þessara kerfa og sú þekking sem þarf til að meta ávinning og áhættur fjárfestinga - séu afar ólíkar, - þá þurfa svipuð skilyrði að vera til staðar til að tryggja góða ákvarðanatöku. Þar sem útkoma úr stefnumótun ræðst allt eins mikið af stefnumótunarferlinu sjálfu, - eins og af inntaki stefnunnar - má draga nokkurn lærdóm af því sem gerst hefur í fjármálakerfinu og yfirfæra þann lærdóm yfir á heilbrigðiskerfið.

Skoðum til dæmis hvað er að verða um stefnuna í heilbrigðismálum eins og hún var mörkuð í stefnuyfirlýsingu ríkisstjórnarinnar í maí 2007.

Í stefnuyfirlýsingu ríkisstjórnarinnar kemur fram með leyfi fundarstjóra:

„Kostnaðargreina á heilbrigðisþjónustuna og taka upp blandaða fjármögnun á heilbrigðisstofnunum þar sem fjármagn fylgir sjúklingum. Þannig fái heilbrigðisstofnanir fjármagn í samræmi við þörf og fjölda verka. Skapað verði svigrúm til fjölbreytilegri rekstrarforma í heilbrigðisþjónustu, m.a. með útboðum og þjónustusamningum, en jafnframt tryggt að allir hafi að henni jafnan aðgang, óháð efnahag.“

Megintilgangur kerfisbreytinganna átti að vera að styrkja kaupendahlutverk ríkissins í heilbrigðisþjónustu með því m.a. að kostnaðargreina þjónustuna. En kostnaðargreining heilbrigðisþjónustu er gerð samkvæmt alþjóðlega viðurkenndum aðferðum og er leið til að afla upplýsinga um tegund þjónustu magn, gæði og kostnað og þar með auka gegnsæi og skapa jafnari stöðu milli kaupenda, - í þessu tifelli ríkisins, - og seljenda, þ.e. aðila heilbrigðisþjónustunnar.

Í stuttu máli er saga stefnumótunarinnar þessi: Stefnumörkun ríkisstjórnarinnar fól í sér flutning verkefna milli ráðuneyta, uppskiptinu á Tryggingastofnun ríkisins – lífeyristryggingastofnun og öldrunarmál skyldu flutt til félagsmálaráðuneytis en ný stofnun, sjúkratryggingastofnun yrði sett á laggirnar til að annast samninga um kaup og greiðslur fyrir heilbrigðisþjónustu.

Formenn ríkisstjórnarflokkanna gerðu með sér samkomulag um það hvernig staðið skyldi að undirbúningi og framkvæmd kerfisbreytinganna. Formennirnir ákváðu í sameiningu að ráða ráðgjafafyrirtæki utan úr bæ til verkefnisins. Ráðgjöfum fyrirtækisins var uppálagt að vinna að breytingum með sérfræðingum heilbrigðisráðuneytis og félagsmálaráðuneytis.

Var sú sem hér talar ráðin til að annast undirbúning að stofnun sjúkratryggingastofnunar og innleiðingu kerfisbreytinganna í heilbrigðisráðuneytinu. Sérstakri verkefnastjórn með fulltrúum beggja ráðuneyta var undir stjórn ráðuneytisstjóra forsætisráðuneytisins falið að hafa yfirumsjón með innleiðingu breytinganna. Allt lofaði þetta góðu.

Það er skemmst frá að segja að verkefnastjórnin í forsætisráðuneytinu hefur ekki komið saman síðan um áramót 2007/2008 þar sem fulltrúar heilbrigðisráðherra hafa náð að hunsa það samstarf um breytingar sem verkefnastjórnin átti að tryggja, þ.m.t. aðkomu ráðgjafanna.

Í heilbrigðisráðuneytinu var mér tjáð að það myndi skaða trúverðugleika minn og starfsheiður ef ég starfaði með ráðgjöfum ríkisstjórnarinnar og var ég eindregið vöruð við samstarfi við þessa aðila.

Í febrúar 2008 ræddi ég við ráðherra og lýsti yfir áhuga mínum á starfi forstjóra nýrrar sjúkratryggingastofnunar. Þetta vildi ég gera til að umsókn mín kæmi ráðherranum ekki á óvart og tryggja að ég kæmi ekki að þeim þætti undirbúningsins er snéri að ráðningu forstjórans.

Ráðherrann ungi gerði sér þá lítið fyrir og öskraði á mig – nei nei nei, - rétt eins og ég hafi ætlað að drepa hann – það var nú ekki meiningin – ég var bara að hugsa um að sækja um vinnu hjá honum. Hann hreytti út úr sér að hann hefði engin áform um að koma upp “einhverri glamúr-þekkingarstofnun”. Þarna ættu fyrst og fremst að vera harðsnúnir samningamenn sem kynnu að taka á læknum.

Þegar æðið rann af ráðherranum sagði hann að ég réði hvað ég gerði, „ég ræð“ sagði hann, - og bætti við að hann væri með rétta manninn í verkið. Ég sótti um starfið vitandi það að ég myndi ekki fá það. Hámark fáránleikans var þegar ég mætti svo í „atvinnuviðtalið“ hjá ráðherranum sem hafði öskrað á mig nokkrum mánuðum áður..................................

Við samningu frumvarps til laga um sjúkratryggingar lagðist ráðherrann af mikilli hörku gegn því að taka inn í markmiðsgrein frumvarpsins það orðalag stefnuyfirlýsingarinnar að “allir landsmenn skyldu hafa jafnan aðgang að heilbrigðisþjónustu, óháð efnahag”. Þrátt fyrir að um þetta orðalag hafi sérstaklega verið samið á Þingvöllum í maí 2007, þá skipti það þennan ráðherra ekki máli, - hann var að vinna skv. Landsfundarsamþykkt Sjálfstæðisflokksins.

Fimm manna þingsveit samfylkingarmanna komu á staðinn og settust að ráðherranum og börðu þetta ákvæði inn í frumvarpið á lokasprettinum. Þá var það deginum ljósara að ráðherrann - hvorki vildi né skildi - þau lög sem þarna var verið að semja. Og þá er ekki sð spyrja að framhaldinu.

Kostnaðargreining heilbrigðisþjónustunnar var ekkert forgangsverkefni hjá ráðherranum þó stefnuyfirlýsing ríkisstjórnarinnar og frumvarpið gerði ráð fyrir því. Nei aldeilis ekki – mér, sem átti að vera að undirbúa kerfisbreytingarnar, var þess í stað falið að vinna að stefnumótun í öldrunarþjónustu – stefnumótun fyrir málaflokk sem heyrði ekki lengur undir ráðuneyti heilbrigðismála, - heldur undir félagsmálaráðuneytið. En öldrunarmál geta jú verið svolítið sexý, - svona pólitískt – þau bjóða stundum upp á stóflustungur og annað fréttnæmt sem kemur sér vel á atkvæðaveiðum.

Góðir fundarmenn

Með ráðningu forstjóra nýrrar Sjúkratryggingastofnunar hrannast nú upp vísbendingar um það sem vel er þekkt og kallast á ensku „hands-off selective privatisation“, þ.e. einkavinavæðing sem gerist án þess að ráðherra virðist koma þar nærri, og þar sem ekki mun þurfa að koma til kasta ríkisstjórnarinnar.

Reyjanesbær gæti framselt samning sinn við heilbrigðisráðuneytið um rekstur og starfsemi Heilbrigðisstofnunar Suðurnesja til einkaaðila.

Landspítalinn gæti upp á sitt eindæmi boðið út þjónustu spítalans í ríkara mæli. Þetta fellur vel að hugmyndinni um að skilgreina kjarnaþjónustu spítalans, þá starfsemi sem verður að vera á sjúkrahúsinu og aðskilja hana frá starfsemi sem koma má út á markað í hendur einkaaðila út í bæ þar sjúklingar stæðu straum af þjónustunni í ríkara mæli en á sjúkrahúsi. Þessi hugmynd er ekki ný á nálinni. Hún var meginhugsunin í nálgun Friðriks Sóphussonar, fjármálaráðherra, á síðasta áratug þegar sjúkrahúsin í Reykjavík voru svelt til sameiningar. Og hver skyldi hafa verið aðstoðarmaður fjármálaráðherrans á þeim tíma, - jú, Steingrímur Ari Arason einkavæðingararkitekt Sjálfstæðismanna og nú nýráðinn forstjóri Sjúkratryggingastofnunar.

Hér er ekki verið að vinna í samræmi við lög um Sjúkratryggingar þar sem ráð var fyrir því gert að kostnaðargreina þjónustuna og styrkja þar með kaupendahlutverk ríkisins áður en lengra yrði haldið á útboðs og þjónustusamningaleiðinni. Þá er skýrt kveðið á um í lögunum hvernig staðið skuli að vali á viðsemjendum og hvað skuli lagt til grundvallar.

En með “hands-off selective privatisation” leiðinni má finna leið til að fara í kringum gildandi lög og reglur.

Með hliðsjón af því hvernig nú er umhorfs í fjármálakerfinu hlýtur maður að spyrja sig: “Hafa menn ekkert lært, eða ætla menn ekkert að læra

Sjálf er ég ekki á móti einkarekstri í heilbrigðisþjónustu. Það er hins vegar aðferðarfræðin sem skiptir hér máli og svo var einnig tilfellið þegar bankarnir voru einkavæddir á sínum tíma. Allir vita nú hvernig fór.

Stjórnsýslan er eign almennings í landinu og er sem slík tæki til að tryggja framgang stefnu ríkisstjórna hverju sinni. Til að koma í veg fyrir að stefna ríkisstjórnarinnar sé yfirtekin með þessum hætti þarf að:

1. Vinna stefnuyfirlýsingu ríkisstjórna betur strax eftir að ráðherrar eru komnir í embætti.
2. Fyrstu fjórum vikunum verði varið í nánari útfærslu á stefnuyfirlýsingunni og hún afhent þinginu.
3. Styrkja verkstjórnarhlutverk forsætisráðuneytisins. Draga á stórlega úr ráðherraræðinu og koma í veg fyrir að ráðherrar geti notað ráðuneyti eins og kosningaskrifstofu.
4. Koma á skipulögðu ákvarðanatökukerfi fyrir langtímaverkefni svo og tilfallandi verkefni bæði innan ráðuneyta og milli ráðuneyta, og styrkja þar með utanumhald og stjórnun stefnumótunarvinnunnar.
5. Ráðherrar eiga ekki að koma nálægt ráðningu í stöður innan stjórnsýslunnar.
6. Koma þarf upp sérstakri nefnd á vegum þingsins sem annast allar ráðningar í æðstu stöður innan stjórnsýslunnar og sem jafnframt hefur þá ábyrgð að tryggja getu og hæfni stjórnsýslunnar með góðri þekkingarstjórnun.

En umfram allt:

Við þurfum BETRI STJÓRNMÁL, - BETRI SJÓRNMÁLAMENN

OG -BETRI STJÓRNSÝSLU.

Því Ísland á betra skilið..............Takk fyrir

Sigurbjörg Sigurgeirsdóttir

Ingibjörg Sólrún kom boðum til Sigurbjargar

300 börn hafa verið myrt

Yfir 300 börn hafa verið myrt í þessari helför. Þá vantar inn í þessa frétt hve margir hafa særst en mörgum þeirra er ekki hugað líf. Gleymum því ekki að á bak við allar þessar tölur eru fjölskyldur, mæður, feður og börn. Ég get ekki annað en leitt hugann að því hvernig það sé að vera innilokaður í þessu heimsins stærsta gettói og vita ekki hvert sprengjurnar falla næst. Ég hef þvingað mig til að skoða myndir af börnum sem hafa verið drepin í aðgerðinni hermaður.

Mér er algerlega fyrirmunað að skilja hvernig heimurinn horfir á þessa slátrun á börnum og öðrum almennum borgurum og aðhefst ekki neitt. 

Þetta er smánarblettur á alla þá sem horfa í hina áttina. Nú ættu allir að vita hvað er að gerast, líka ráðamenn okkar. Er líf Palestínumanna svona lítilfjörlegt í þeirra huga?

Varaliðið sent til Gaza

Fréttir byggðar á gróusögum

Hef verið að fylgjast með fréttaflutningi af fjöldamorðunum í Gaza og verð alltaf jafn hissa á þeirri afstöðu sem ég sé að mbl.is hefur tekið gagnvart þessum hryllingi. Ég skora á mbl.is að lesa og þýða fréttir af Al jazeera - þar er að finna gott myndasafn sem sýnir og staðfestir það sem lesa má í eftirfarandi frétt af fréttavef danska extra bladed. Vona að þið fyrirgefið mér að hafa ekki tíma til að þýða þetta. Myndin af læknunum líka svolítið kostuleg. 

Danskdrevet klinik i Gaza bombet

Vores mandlige koordinator i Gaza By græd i telefonen. Hans kone og børn er brudt sammen, og han selv er på randen af sammenbrud, lyder det fra Folkekirkens Nødhjælp

En klinik i Gaza By for gravide, børn og småbørnsmødre, der er drevet af Folkekirkens Nødhjælp, blev lørdag jævnet med jorden ved et israelsk missilangreb, fortæller koordinator for Folkekirkens Nødhjælps Mellemøsten-arbejde, Malene Sønderskov til ekstrabladet.dk.

- Ingen mennesker kom noget til, da de ansatte havde fået en indikation om, at noget var i gære, men klinikken er totalt ødelagt. Undersøgelseslokalerne, det tilknyttede apotek og alt det medicinske udstyr blev pulveriseret ved angrebet - alt er væk, siger Malene Sønderskov til ekstrabladet.dk.

Den israelske blokade af grænseovergangene til Gaza gør det uvist, om klinikken kan genopbygges før den igangværende krig er overstået.

- Det er helt umuligt at sige noget om, hvornår vi eventuelt kan genopbygge klinikken - det afhænger af krigens gang og af hvorvidt blokaden ophæves, siger Malene Sønderskov.

Tæt på sammenbrud
Folkekirkens Nødhjælps lokale koordinator i Gaza By, en palæstinensisk mand ved navn Omar, der er gift og har tre mindreårige børn, balancerer på randen af et sammenbrud.

- Han græd, da jeg talte med ham i telefonen i dag. Hans families boligkompleks blev bombet af israelerne i nat, og det var med nød og næppe, at han og hans hustru og tre børn i alderen et til fem år nåede ud, før bomberne faldt. Hans kone og børnene er helt brudt sammen, og selv holder han sig alene oppe ved at fokusere på konkrete opgaver med at sørge for et dagligt måltid mad til beboere i en flygtningelejr og ved at løse den meget vigtige opgave med at holde generatorer, der driver blodbankernes frysere, kørende, siger Malene Sønderskov til ekstrabladet.dk.

Tidligere i denne uge blev tre mobile feltklinikker, der er finansieret af Folkekirkens Nødhjælp, ødelagt ved et israelsk missilangreb i Gaza By.

 

 

Norskir læknar sagðir hafa skýlt Hamasleiðtogum

MÓTMÆLI OG GJÖRNINGUR VIÐ STJÓRNARRÁÐIÐ

Mánudagsmorgunin 12. janúar, kl. 8.00

Stuðningsmenn aðgerðarsinna standa fyrir mótmælafundi og gjörningi fyrir framan Stjórnaráð Íslands,
á morgun, mánudagsmorgunin 12. janúar, kl. 8:00  undir yfirskriftinni Gaza á Íslandi.

Í tilkynningu frá skipuleggjendum segir m.a.

"Ríkisstjórnin sér ekki ástæðu til að fordæma fjöldamorð Ísraela á þann hátt sem Ísraelska ríkisstjórnin skilur.  Á mánudagsmorgun ætlar aðgerðahópurinn "Gaza á Íslandi" að sýna ráðamönnum það sem þeir vilja ekki sjá. Beinskeytt mótmæli. Þetta eru beinskeytt en friðsamleg mótmæli.

Við hvetjum alla sem ekki vilja taka beinan þátt í gjörningnum til að sýna stuðning með því að mæta sem áhorfendur.

Tímasetningin er lauslega miðuð við að ráðamenn þurfi að ganga gegnum átakasvæðið,
en þeir sem þurfa að mæta í vinnu geta mætt snemma og hjálpað til við undirbúning gjörningsins.

Stöðvum morðin!"

Frekari upplýsingar: http://www.facebook.com/event.php?eid=44131310821

Ég kemst því miður ekki - þarf að koma barni í skóla á þessum tíma - en ég styð þessa aðgerð heilshugar. Vona að margir mæti. 

Fékk þessa grein senda í morgunn - hún er mikilvæg lesning fyrir þá sem hafa áhuga á að kynna sér söguna á bak við Gaza:

Holocaust Denied: The lying silence of those who know
by John Pilger

John Pilger was born and educated in Sydney, Australia. He has been a war correspondent, film-maker and playwright. Based in London, he has written from many countries and has twice won British journalism's highest award, that of "Journalist of the Year," for his work in Vietnam and Cambodia.

"When the truth is replaced by silence," the Soviet dissident Yevgeny Yevtushenko said, "the silence is a lie." It may appear the silence is broken on Gaza. The cocoons of murdered children, wrapped in green, together with boxes containing their dismembered parents and the cries of grief and rage of everyone in that death camp by the sea, can be viewed on al-Jazeera and YouTube, even glimpsed on the BBC. But Russia's incorrigible poet was not referring to the ephemeral we call news; he was asking why those who knew the why never spoke it and so denied it. Among the Anglo-American intelligentsia, this is especially striking. It is they who hold the keys to the great storehouses of knowledge: the historiographies and archives that lead us to the why.

They know that the horror now raining on Gaza has little to do with Hamas or, absurdly, "Israel's right to exist." They know the opposite to be true: that Palestine's right to exist was canceled 61 years ago and the expulsion and, if necessary, extinction of the indigenous people was planned and executed by the founders of Israel. They know, for example, that the infamous "Plan D" resulted in the murderous depopulation of 369 Palestinian towns and villages by the Haganah (Jewish army) and that massacre upon massacre of Palestinian civilians in such places as Deir Yassin, al-Dawayima, Eilaboun, Jish, Ramle and Lydda are referred to in official records as "ethnic cleansing." Arriving at a scene of this carnage, David Ben-Gurion, Israel's first prime minister, was asked by a general, Yigal Allon, "What shall we do with the Arabs?" Ben-Gurion, reported the Israeli historian Benny Morris, "made a dismissive, energetic gesture with his hand and said, ‘Expel them'. The order to expel an entire population "without attention to age" was signed by Yitzhak Rabin, a future prime minister promoted by the world's most efficient propaganda as a peacemaker. The terrible irony of this was addressed only in passing, such as when the Mapan Party co-leader Meir Ya'ari noted "how easily" Israel's leaders spoke of how it was "possible and permissible to take women, children and old men and to fill the roads with them because such is the imperative of strategy … who remembers who used this means against our people during the [Second World] war … we are appalled."

Every subsequent "war" Israel has waged has had the same objective: the expulsion of the native people and the theft of more and more land. The lie of David and Goliath, of perennial victim, reached its apogee in 1967 when the propaganda became a righteous fury that claimed the Arab states had struck first. Since then, mostly Jewish truth-tellers such as Avi Schlaim, Noam Chomsky, the late Tanya Reinhart, Neve Gordon, Tom Segev, Yuri Avnery, Ilan Pappe and Norman Finklestein have dispatched this and other myths and revealed a state shorn of the humane traditions of Judaism, whose unrelenting militarism is the sum of an expansionist, lawless and racist ideology called zionism. "It seems," wrote the Israeli historian Ilan Pappe on 2 January, "that even the most horrendous crimes, such as the genocide in Gaza, are treated as desperate events, unconnected to anything that happened in the past and not associated with any ideology or system … Very much as the apartheid ideology explained the oppressive policies of the South African government, this ideology – in its most consensual and simplistic variety – has allowed all the Israeli governments in the past and the present to dehumanize the Palestinians wherever they are and strive to destroy them. The means altered from period to period, from location to location, as did the narrative covering up these atrocities. But there is a clear pattern [of genocide]."

In Gaza, the enforced starvation and denial of humanitarian aid, the piracy of life-giving resources such as fuel and water, the denial of medicines and treatment, the systematic destruction of infrastructure and the killing and maiming of the civilian population, 50 per cent of whom are children, meet the international standard of the Genocide Convention. "Is it an irresponsible overstatement," asked Richard Falk, the United Nations Special Rapporteur for Human Rights in the Occupied Palestinian Territory and international law authority at Princeton University, "to associate the treatment of Palestinians with this criminalized Nazi record of collective atrocity? I think not."

In describing a "holocaust-in-the making," Falk was alluding to the Nazis' establishment of Jewish ghettos in Poland. For one month in 1943, the captive Polish Jews led by Mordechaj Anielewiz fought off the German army and the SS, but their resistance was finally crushed and the Nazis exacted their final revenge. Falk is also a Jew. Today's holocaust-in-the-making, which began with Ben-Gurion's Plan D, is in its final stages. The difference today is that it is a joint US-Israeli project. The F-16 jet fighters, the 250-pound "smart" GBU-39 bombs supplied on the eve of the attack on Gaza, having been approved by a Congress dominated by the Democratic Party, plus the annual $2.4 billion in war-making "aid," give Washington de facto control. It beggars belief that President-elect Obama was not informed. Outspoken on Russia's war in Georgia and the terrorism in Mumbai, Obama's silence on Palestine marks his approval, which is to be expected, given his obsequiousness to the Tel Aviv regime and its lobbyists during the presidential campaign and his appointment of Zionists as his secretary of state, chief of staff and principal Middle East advisers. When Aretha Franklin sings "Think," her wonderful 1960s anthem to freedom, at Obama's inauguration on 21 January, I trust someone with the brave heart of Muntadar al-Zaidi, the shoe-thrower, will shout: "Gaza!"

The asymmetry of conquest and terror is clear. Plan D is now "Operation Cast Lead," which is the unfinished "Operation Justified Vengeance." The latter was launched by Prime Minister Ariel Sharon in 2001 when, with Bush's approval, he used F-16s against Palestinian towns and villages for the first time. In the same year, the authoritative Jane's Foreign Report disclosed that the Blair government had given Israel the "green light" to attack the West Bank after it was shown Israel's secret designs for a bloodbath. It was typical of New Labor Party's enduring, cringing complicity in Palestine's agony. However, the 2001 Israeli plan, reported Jane's, needed the "trigger" of a suicide bombing which would cause "numerous deaths and injuries [because] the 'revenge' factor is crucial." This would "motivate Israeli soldiers to demolish the Palestinians." What alarmed Sharon and the author of the plan, General Shaul Mofaz, the Israeli Chief of Staff, was a secret agreement between Yasser Arafat and Hamas to ban suicide attacks. On 23 November, 2001, Israeli agents assassinated the Hamas leader, Mahmud Abu Hunud, and got their "trigger"; the suicide attacks resumed in response to his killing.

Something uncannily similar happened on 5 November last, when Israeli special forces attacked Gaza, killing six people. Once again, they got their propaganda "trigger." A ceasefire initiated and sustained by the Hamas government – which had imprisoned its violators – was shattered by the Israeli attack and homemade rockets were fired into what used to be Palestine before its Arab occupants were "cleansed." The On 23 December, Hamas offered to renew the ceasefire, but Israel's charade was such that its all-out assault on Gaza had been planned six months earlier, according to the Israeli daily Ha'aretz.

Behind this sordid game is the "Dagan Plan," named after General Meir Dagan, who served with Sharon in his bloody invasion of Lebanon in 1982. Now head of Mossad, the Israeli intelligence organization, Dagan is the author of a "solution" that has seen the imprisonment of Palestinians behind a ghetto wall snaking across the West Bank and in Gaza, effectively a concentration camp. The establishment of a quisling government in Ramallah under Mohammed Abbas is Dagan's achievement, together with a hasbara (propaganda) campaign relayed through a mostly supine, if intimidated western media, notably in America, that says Hamas is a terrorist organization devoted to Israel's destruction and to "blame" for the massacres and siege of its own people over two generations, long before its creation. "We have never had it so good," said the Israeli Foreign Ministry spokesman Gideon Meir in 2006. "The hasbara effort is a well-oiled machine." In fact, Hamas's real threat is its example as the Arab world's only democratically elected government, drawing its popularity from its resistance to the Palestinians' oppressor and tormentor. This was demonstrated when Hamas foiled a CIA coup in 2007, an event ordained in the western media as "Hamas's seizure of power." Likewise, Hamas is never described as a government, let alone democratic. Neither is its proposal of a ten-year truce as a historic recognition of the "reality" of Israel and support for a two-state solution with just one condition: that the Israelis obey international law and end their illegal occupation beyond the 1967 borders. As every annual vote in the UN General Assembly demonstrates, 99 per cent of humanity concurs. On 4 January, the president of the General Assembly, Miguel d'Escoto, described the Israeli attack on Gaza as a "monstrosity."

When the monstrosity is done and the people of Gaza are even more stricken, the Dagan Plan foresees what Sharon called a "1948-style solution" – the destruction of all Palestinian leadership and authority followed by mass expulsions into smaller and smaller "cantonments" and perhaps finally into Jordan. This demolition of institutional and educational life in Gaza is designed to produce, wrote Karma Nabulsi, a Palestinian exile in Britain, "a Hobbesian vision of an anarchic society: truncated, violent, powerless, destroyed, cowed … Look to the Iraq of today: that is what [Sharon] had in store for us, and he has nearly achieved it."

Dr. Dahlia Wasfi is an American writer on Palestine. She has a Jewish mother and an Iraqi Muslim father. "Holocaust denial is anti-Semitic," she wrote on 31 December. "But I'm not talking about World War Two, Mahmoud Ahmedinijad (the president of Iran) or Ashkenazi Jews. What I'm referring to is the holocaust we are all witnessing and responsible for in Gaza today and in Palestine over the past 60 years … Since Arabs are Semites, US-Israeli policy doesn't get more anti-Semitic than this." She quoted Rachel Corrie, the young American who went to Palestine to defend Palestinians and was crushed by an Israeli bulldozer. "I am in the midst of a genocide," wrote Corrie, "which I am also indirectly supporting and for which my government is largely responsible."

Reading the words of both, I am struck by the use of "responsibility." Breaking the lie of silence is not an esoteric abstraction but an urgent responsibility that falls to those with the privilege of a platform. With the BBC cowed, so too is much of journalism, merely allowing vigorous debate within unmovable invisible boundaries, ever fearful of the smear of anti-Semitism. The unreported news, meanwhile, is that the death toll in Gaza is the equivalent of 18,000 dead in Britain. Imagine, if you can.

Then there are the academics, the deans and teachers and researchers. Why are they silent as they watch a university bombed and hear the Association of University Teachers in Gaza plea for help? Are British universities now, as Terry Eagleton believes, no more than "intellectual Tescos, churning out a commodity known as graduates rather than greengroceries"?

Then there are the writers. In the dark year of 1939, the Third Writers' Congress was held at Carnegie Hall in New York and the likes of Thomas Mann and Albert Einstein sent messages and spoke up to ensure the lie of silence was broken. By one account, 3,500 jammed the auditorium and a thousand were turned away. Today, this mighty voice of realism and morality is said to be obsolete; the literary review pages affect an ironic hauteur of irrelevance; false symbolism is all. As for the readers, their moral and political imagination is to be pacified, not primed. The anti-Muslim Martin Amis expressed this well in Visiting Mrs. Nabokov: "The dominance of the self is not a flaw, it is an evolutionary characteristic; it is just how things are."

If that is how things are, we are diminished as a civilized society. For what happens in Gaza is the defining moment of our time, which either grants the impunity of war criminals the immunity of our silence, while we contort our own intellect and morality, or gives us the power to speak out. For the moment I prefer my own memory of Gaza: of the people's courage and resistance and their "luminous humanity," as Karma Nabulsi put it. On my last trip there, I was rewarded with a spectacle of Palestinian flags fluttering in unlikely places. It was dusk and children had done this. No one told them to do it. They made flagpoles out of sticks tied together, and a few of them climbed on to a wall and held the flag between them, some silently, others crying out. They do this every day when they know foreigners are leaving, believing the world will not forget them.
 

Loftárásir halda áfram

Hagsmunasamtök heimilanna

Er að fá svo mörg skeyti um hópa sem hafa tekið til starfa sem viðbrögð við þessu neyðarástandi sem við búum við - Vil ekki sitja á þessum upplýsingum ein og sér. Ætla því að nota þennan vettvang til að benda fólki grasrótina - það er nefnilega svo frábært hvað mikið er að gerast undir yfirborðinu og það er það eina sem gefur mér einhverja von um að við lærum af mistökum okkar.

Vona að sem flestir sem þurfa aðstoð í þessu málefni taki þátt í að búa til sterk samtök. 

Hagsmunasamtök heimilanna

Opinn vinnufundur #3

13. janúar 2009 kl. 20.00 í Borgartúni 3

Stofnfundur

15. janúar 2009 kl. 20.00 í sal 101 í Háskólanum í Reykjavík við Ofanleiti

Unnið er að stofnun hagsmunasamtaka heimilanna í ljósi þess efnhagsástands sem ríkir og stöðu heimilanna í landinu.
 
Ljóst er að engin samtök hafa tekið að sér að gæta hagsmuna heimilanna í landinu á sama tíma og samtök eru til fyrir ýmsa aðra
hagsmunahópa og samtakamáttur þeirra í kröfum til stjórnvalda og fjármálafyrirtækja því til staðar, s.s. eins og fjármagnseigendur,
launþega, atvinnurekendur.

Undirbúningsnefnd samtakanna hefur ákveðið að boða til opinna vinnufunda og leitast við að virkja fólk til þátttöku í mótun áherslna og
tilgangs samtakanna.
 
Tilgangur vinnufundanna er að skilgreina betur þær áherslur sem lagðar verða til grundvallar starfsemi samtakanna, svo sem hlutverk, markmið,
 
nafn, lög og meginkröfur og að ræða stjórnarmyndun samtakanna.

Á stofnfundi er áformað að fara yfir niðurstöður vinnufundanna, þær lagðar fram til samþykktar og stjórn samtakanna kosin.
 
Undirbúningsnefnd bindur vonir við að stofnfundurinn verði mjög fjölmennur og þátttakendur taki virkan þátt í að móta megináherslur
samtakanna og að hann veki verðskuldaða athygli.

Samtökin munu starfa sjálfstætt og án afskipta annara hagsmunaaðila eða stjórnmálaflokka.
 
Öllum er velkomið að leggja málstaðnum lið og eru allir áhugasamir hvattir til að hafa samband eða mæta á fundina.

Veittu fólki lán en veðjuðu á veikingu

Gott hjá ykkur:)

Mjög ánægð að sjá hve góð mætingin er vegna þessa mikilvæga máls. Ég styð það 100% að standa vörð um þennan spítala og hef af því miklar áhyggjur hve flaustursleg öll vinnubrögðin eru í kringum þetta mál sem og önnur mál er tengjast heilsugæslu á landinu.

Það yljar mínu baráttuhjarta að sjá að fólk er að vakna til meðvitundar um hvað við stöndum frammi fyrir og er að gera eitthvað í því. Í þessari miklu neyð sem við stöndum frammi fyrir er samstaða lykilatriðið. Gleymum öllum þessum smáatriðum um ekki neitt og tökum höndum saman um að verja þá sem þurfa með sanni á því að halda að við sláum skjaldborg um - gamla fólkið, öryrkja, fátækt fólk, sjúklinga, sem og börnin okkar.

Fullur salur í Hafnarfirði

Mál að linni

Hvað þarf mikil spilling að koma upp á yfirborðið til að þjóðin rísi upp og standi saman gegn öllum þeim ósköpum sem á okkur hafa dunið? Nú er verið að einkavinavæða heilbrigðiskerfið eins og mörg teikn voru á lofti um fyrir margt löngu.

Allir siðspilltustu foringjar viðskiptaheimsins halda áfram að starfa við sömu störf með nýjum kennitölum. Meira að segja bankarnir nýju eru með sama fólkið með ný starfsheiti. 

Verið er að flytja gamalt fólk hreppaflutningum og tilsvör ráðamanna eru svo hrokafull og skilningsvana að maður verður að klípa sig til að athuga hvort að manni sé að dreyma. 

Treystir einhver maður eða kona ráðamönnum til að hafa þjóðarhag í fyrirrúmi? Ég veit að mikilvægri skýrslu um ástand mála var keypt af Landsbankanum og síðan var henni stungið undir stól. Skýrsla sem varpaði ljósi á alvarleika og þá slæmu stöðu sem við vorum komin í - skýrsla sem lykilmenn landsins lásu og hunsuðu - fyrir hartnær ári síðan.

Ég veit ekki með ykkur en ég er fyrir margt löngu búin að fá nóg. Ég treysti engum sem hér ráða, ég treysti ekki ríkisstjórninni, ég treysti ekki þingheimi, ég treysti ekki viðskipalífinu, ég treysti ekki fjölmiðlum eða ríkisfyrirtækjum, sér í lagi Seðlabanka, Fjármálaeftirlitinu eða bönkunum. 

Það er vont að búa í samfélagi þar sem maður getur ekki treyst þeim máttarstólpum sem bera eiga samfélagið uppi. Stundum líður mér eins og allt sé að hrynja yfir mig, eins og hænunni sem hrópaði að himininn væri að hrynja. 

En hefur neyðin ekki kennt okkur - þjóðinni eitthvað? Neyð ætti að laða fram samstöðu - það háskaveður sem ríkisstjórnin talar gjarnan um ætti væntanlega að vera utan að komandi vá - en við erum að vakna upp við þann vonda draum að þau hafa magnað yfir okkur gjörningaveður sem við virðumst ekki geta losnað við. Uppskeran brostin og þó er okkur sagt að plægja akrana sem búið er að blóðmjólka. Hvenær er nóg komið? Hvað getum við gert? Er eitthvað sem við getum gert? Er nóg að mæta á fundi á laugardögum og gera svo ekki neitt það sem eftir lifir af vikunni? Þurfum við ekki að hreinsa upp þessa hringorma sem hafa tekið sér bólfestu í efstu lögum samfélagsins? Hvernig gerum við það?

Ég veit ekki hve lengi ég þoli að horfa upp á þjóðina mína taka við svipuhöggunum og bera fyrir sig engar varnir.

Ég mæli annars með fantagóðri hvatningarræðu sem gersemin hún Lára Hanna skrifaði til okkar.

Tryggvi hafði bein afskipti

Holocaust II

Það eina sem mér dettur í hug að bera þessi voðaverk saman við er Holocaust hið fyrra. Nú er nóg komið - ég skora á Ingibjörgu Sólrúnu að slíta stjórnmálasamstarf nú þegar við Ísrael. Ég skora á Björgvin að slíta á öll viðskipti við Ísrael - ég skora á þjóð mína og þjóðir heims að láta í sér heyra út af þessum voðaverkum. Gleymum ekki skólunum þremur sem þeir sprengdu - þó þeir væru rækilega merktir S.Þ. og fólk hafði verið hvatt til að leita sér þar skjóls.

 

Sprengdu hús fullt af fólki

Viðskiptabann

Ég veit að það er erfitt fyrir ríkisstjórnina að slíta stjórnmálasambandi við Ísrael. EN það hljóta að vera komnar nægilegar forsendur fyrir því að slíta viðskiptatengsl við Ísrael. Við flytjum inn vörur og hráefni frá Ísrael fyrir 600 milljónir á ári. Við getum hætt viðskiptum við þá og notað sömu tækni og þjóðir heims notuðu til að binda enda á aðskilnaðarstefnu Suður-Afríku.

Ég hvet fólk sem er búið að fá nóg af barnamorðunum á Gaza að skrifa viðskiptaráðherra og höfða til mannúðar og réttlætiskenndar hans. Ég ætla að gera það. 

Það er afar erfitt að horfa upp á fjöldamorð í beinni og sjá hvað öryggisráðið virðist vera vita gagnslaust - hef nú reyndar vitað það lengi og skildi ekki af hverju við vorum að reyna að komast þarna inn með tilheyrandi kostnaði sem og atkvæðaveiðum hjá vafasömum aðilum. Öryggisráðið er gjörsamlega gagnslaust á meðan að þjóðir eins og USA og Kína hafa neitunarvald. 

Getum við sem einstaklingar gert eitthvað til að stöðva þessi voðaverk? Já, við getum í það minnsta sent Björgvini bréf og hvatt til viðskiptabanns. Við getum skrifað undir Stop the Bloodshed hjá alþjóðasamtökunum Avaaz.org. Þar hafa rúmlega 340.000 skrifað undir. Markmiðið er að ná 500.000 eins hratt og mögulegt er - hver dagur sem líður kostar fleiri mannslíf og börnin eru nú þegar orðin allt of mörg sem hafa verið myrt eða eru stjörf að hræðslu - stöndum með börnunum á Gaza - þau hafa ekki gert neitt sem réttlætir þann hrylling sem þau búa við.

 

 

 

 

Öryggisráðið krefst vopnahlés

Auga fyrir auga …