mbl.is lagið nú þessa frétt

Það er neyðarlegt hvernig fréttaflutningur ykkar er: Hópur ungmenna hvað? Ég hef oft rekið augun í að ef fólk mótmælir sé það skyndilega orðið að ungmennum. Hvað annað í fréttum ykkar er ekki rétt eða illa unnið? Ef þið viljið að fólk beri traust til ykkar þá verðið þið að vanda ykkur betur.

Er það ykkur í hag að gera lítið úr mótmælendum... það ætti reyndar ekki að vera lítillækkun að vera talin til ungmenna en það virðist vera það hjá ykkur...

Segjast hættir í bili

Takk Ólafur Ragnar

Ólafur Ragnar Grímsson hefur einu sinni nýtt sér embætti sitt til að stoppa eitthvað sem honum fannst varða þjóðarheill. Fjölmiðlafrumvarpið! Það sýnir sig best í dag hvaða hagsmunum hann var að þjóna þá.  Ólafur Ragnar Grímsson er vanhæfur sem forseti á ögurstund. Dóttir hans Tinna er í stjórn Haga með Jóni Ásgeiri og Jóhannesi í Bónus. Þarna fara miklir hagsmunir.

Skil ekki af hverju enginn blaðamaður er búinn að búa til spillingartré - ættartré eða eitthvað sem útskýrir á myndrænan hátt hvernig stjórnmálamenn og viðskiptamenn eru tengdir.

Skora á atvinnulaust fjölmiðlafólk að taka sig saman og fara að vinna að þjóðþrifaverkinu að upplýsa almenning um stöðu mála á Stóru-Sikiley.

Ég ætla ekki að eyða orðum á Reyni - hef vitað um hans óheiðarlegu siðfræði um langa hríð og eins og allir vita þá vilja þeir hlutir sem maður hendir út í loft hafa tilhneigingu til að enda á hausnum á manni þegar síst skildi.

Íhugar málsókn gegn Kastljósi

Ótrúlegur fréttaflutningur RÚV

Vitandi sem maður veit að fréttamiðlum er stjórnað af eigendum, í tilfelli RÚV er það ríkisstjórnin, þá fannst mér áhugavert að lesa mismunandi útgáfur af mótmælum þeim er voru við Ráðherrabústaðinn í morgunn. Af hverju segja þeir alltaf að það séu ungmenni að mótmæla, miðað við þær myndir sem ég hef séð af mótmælendum í morgunn þá er þarna fólk á öllum aldri. Af hverju segja þeir að þarna séu um 25-30 lögreglumenn þegar annar miðill segir að það séu um 70? Ég veit ekki með ykkur en mig grunar að þetta sé ansi oft tilfellið með fréttamennsku hérlendis, þær eru ekki sagðar útfrá staðreyndum og getur því varla kallast fréttamennska  - myndi frekar kalla það gróusögur. Vinsamlegast lesið fyrst fréttina af mbl.is og síðan þessa af RÚV. Það er eins og verið sé að skrifa um sitt hvorn hlutinn.

"Hópur ungmenna, um hundrað manns, mörg með klúta fyrir andlitum komu sér fyrir við ráðherrabústaðinn í morgun, en þar hófst ríkisstjórnarfundur um hálf tíu leytið.

Hópurinn myndaði meðal annars keðjur þvert yfir Tjarnargötuna og lokaði henni þannig að ráðherrar komust ekki að. Ungmennin hrópuðu ýmis slagorð, meðal annars "vanhæf ríkisstjórn" og "út með ruslið," og köstuðu einnig snjóboltum í Ráðherrabústaðinn.

Sumir ráðherrarnir þurftu að fara bakdyramegin inn í húsið. Um 25-30 lögreglumenn voru á staðnum og hefur lögreglan nú lokað Tjarnargötunni vegna mótmælanna."

Hávær mótmæli

Við erum að bregðast ykkur – núna

Bloggbindindi mitt því rofið. Þetta er grein af NEI - serverinn er kominn í lag, en datt út í morgunn - sennilega vegna álags:)
"Við erum að bregðast ykkur – núna

Yfirlýsing frá Jóni Bjarka Magnússyni

Ég finn mig knúinn, samvisku minnar vegna, að segja frá því að frétt sem ég skrifaði fyrir DV þann 6. nóvember síðastliðinn um Sigurjón Þ. Árnason fyrrverandi bankastjóra Landsbankans var stöðvuð. Þetta geri ég vegna þess að það er skylda mín gagnvart lesendum og fólkinu í landinu að upplýsa um slík mál. Ég hef reynt að sannfæra sjálfan mig í meira en mánuð um hið gagnstæða. Að best væri að gleyma þessu og þegja. Ég hef hinsvegar ekki gleymt þessu atviki, og ég get ekki þagað yfir því lengur. Ég tel það ekki vera ásættanlegt að einhverjir ónefndir aðilar úti í bæ geti stöðvað eðlilegan fréttaflutning. Ég get ekki gerst sekur um að vera þátttakandi í leynimakki og blekkingu í krafti auðvalds á þessum síðustu og verstu tímum. 

Þann 6. nóvember skrifaði ég grein um Sigurjón Þ. Árnason fyrrverandi bankastjóra Landsbankans sem hafði komið sér fyrir á skrifstofu í húsnæði Landsbankans við Pósthússtræti 7. Reynir Traustason ritstjóri DV hafði beðið mig um að vinna þetta verkefni. 

Eftir tvær heimsóknir og fleiri tilraunir til þess að ná tali af Sigurjóni í gegnum síma náði ég loksins að spyrja hann nokkurra spurninga. Í kjölfarið skrifaði ég grein þar sem meðal annars kom fram að Sigurjón væri að koma á fót ráðgjafarfyrirtæki í húsnæði Landsbankans. Einnig að hann vonaðist eftir verkefnum frá Landsbankanum. 

Ég skilaði fréttinni til fréttastjóra eins og vanalegt er og bjóst ekki við öðru en að hún myndi birtast í blaðinu daginn eftir. Þegar ég mætti daginn eftir kallaði Reynir Traustason mig inn á skrifstofu og tjáði mér að „stórir aðilar úti í bæ“ hefðu stöðvað hana. Hann sagðist ekki vera sáttur við þá ákvörðun að bakka með fréttina en ákvað samt að gera það. Ég varð hugsi yfir þessum fregnum en taldi mér trú um að eflaust væri best að láta þetta liggja á milli hluta. 

Nokkru áður eða þann 10. október síðastliðinn birtist leiðari í DV undir yfirskriftinni „Við brugðumst ykkur.“ Þar sagði Jón Trausti Reynisson annar tveggja ritstjóra blaðsins fjölmiðla hafa brugðist þjóðinni. Ég sé ástæðu til þess að rifja leiðarann aðeins upp. 

Hann hefst svona: „Hrun íslenska efnahagslífsins stafar ekki af hagfræðilegum ytri aðstæðum, heldur af lýðræðislegum ástæðum. Þjóðfélagið hefði aldrei farið á fullri ferð fram af brúninni ef það hefði ekki verið gegnsýrt af blekkingu í áraraðir. Blekkingin kom frá stjórnmálamönnum, viðskiptamönnum og líka þeim sem áttu að verja þjóðfélagið gegn blekkingunni, fjölmiðlamönnum.“

Ég lít svo á að með því að stöðva þessa frétt hafi DV ekki varið þjóðfélagið gegn blekkingunni, heldur viðhaldið henni. Fyrirsögnin mætti því vera: Við erum að bregðast ykkur núna. 

Frjáls fjölmiðlun er eitthvað sem þjóðin þarfnast nú. Á tímum sem þessum, við áfall á borð við það sem íslenska þjóðin er að ganga í gegnum, á að vera algerlega skilyrðislaus krafa að fjölmiðlar séu frjálsir og geti sagt hvaða þær fréttir sem þeim sýnist og hvernig sem þeim sýnist. Séu óbundnir af hagsmunum fárra, peningum, styrktaraðilum, stjórnmálaöflum eða lánadrottnum. Og ef þetta bregst tel ég að fólki beri skylda til þess að láta vita.

Ég geri mér ekki grein fyrir því hver eða hverjir það voru sem sannfærðu ritstjóra DV um að birta greinina ekki. En Reynir sagði mér á fundi sem við áttum saman, að þessir aðilar væru valdamiklir og að þetta hefði hreint og beint snúist um líf eða dauða blaðsins. Af orðum hans að dæma er ljóst að haft var í hótunum við hann. Hann þyrfti að hlýða. Ég vil ekki gera lítið úr þeirri klemmu sem ritstjóri minn var settur í: að birta ekki frétt, eða stofna ella lífi sjálfs blaðsins í hættu. Það er erfitt að vera í slíkri stöðu. 

En ég er ósammála ákvörðun hans. Ég tel að best sé fyrir hann, DV, þjóðfélagið allt, að fram komi hver sú atburðarás hafi verið sem hann vísaði til í samræðum við mig, þegar hann útskýrði að fréttin yrði ekki birt. – Að þetta sé jafnvel eina tæka vörnin við slíkar aðstæður. Og að stóra fréttin hljóti að vera þessi: Ónefndir aðilar réðust gegn því sem á að vera einn af hyrningarsteinum lýðræðis á Íslandi. Krafa mín og okkar allra hlýtur því að vera ófrávíkjanleg – að eftirfarandi verði svarað: 

Hvers eðlis er hótunin sem ritstjóri DV var beittur, og hver eða hverjir hótuðu?

—

Frá því að þetta átti sér stað hef ég velt því fyrir mér hversu algengt slíkt sé í íslenskum fjölmiðlum. Að ákveðnar greinar sem hafi verið unnar séu teknar úr umferð vegna þess að þær skaði á einhvern hátt hagsmuni valdamikilla aðila. Sögur ganga um slíkt, en fáar ef nokkrar rata fyrir sjónir almennings. Ef enginn stígur fram og segir opinskátt frá slíkum dæmum í „frjálsum fjölmiðlum“ er líklegt að stór hluti fólks standi í þeirri trú að ekki sé stunduð ritskoðun í íslenskum fjölmiðlum, að allt sé í himnalagi.

Það skiptir í raun minnstu máli hvað fram kemur í þessari frétt. Líklega er ekkert í henni sérstaklega afdrifaríkt, en þó er ljóst að á þessum tíma var eftirspurnin eftir fréttum um athafnir Sigurjóns Árnasonar geysilega mikil, meðal annars vegna vangaveltna Egils Helgasonar um Sigurjón, og hvað fram færi á skrifstofunum við Pósthússstræti. Og hversu mörgum “stórfréttum” er þá kippt úr umferð við að einhverjir menn úti í bæ meti það sem svo að birting kæmi sér illa fyrir þá?

Á Eyjunni var fjallað um skrifstofu Sigurjóns þann fjórða og sjötta nóvember Á vefsíðunni T24 var meðal annars fullyrt að Sigurjón væri að vinna ötullega að því að „greiða úr“ skuldaflækjum fyrirtækja sem tengjast Baugi við Landsbankann. 

Þar sagði meðal annars þetta:

„Á götuhorninu er því haldið fram að hugmyndafræðingurinn að baki kaupum Rauðsólar á fjölmiðlahluta 365 hf. sé Sigurjón Þ. Árnason, fyrrum bankastjóri Landsbankans. Fullyrt er að hann vinni nú ötullega að því að „greiða úr“ skuldaflækjum fyrirtækja sem tengjast Baugi við Landsbankann. Sigurjón er sagður vinna náið með Jóni Ásgeiri og tengdum aðilum en Sigurjón og Ari Edwald, forstjóri 365, eru gamlir samherjar  í háskólapólitík og Sambandi ungra sjálfstæðismanna. Þeir sem standa á götuhorninu og velta fyrir sér hvernig kaupin gerast á eyrinni eftir að ríkið yfirtók bankana velta því fyrir sér hvort og þá með hvaða hætti fyrrum yfirmenn banka, sem nú eru í þrotum, koma að málum varðandi uppgjör skulda einstakra viðskiptavina.“

Andrés Jónsson fjallaði um störf Sigurjóns á bloggi sínu þann 5. nóvember: „Meðal viðskiptavina Sigurjóns (auk Baugs og Rauðsólar) eru Samson, stór breskur banki og stór þýskur banki. Einnig einhverjir fleiri erlendir og innlendir aðilar. Þeir treysti engum betur en Sigurjóni til að gæta hagsmuna sinna í tengslum við Landsbankann, enda hafi hann verið sá sem setti öll þessi viðskipti saman á sínum tíma.“

Ég sem blaðamaður var stöðvaður, grein mín ekki birt og ég svo beðinn um að tala ekki um það. Með hliðsjón af því sem hefur meðal annars komið fram í forystugreinum DV um að allt yrði að vera uppi á borðinu fannst mér þetta skjóta skökku við. Blekkingin sem svo mjög hefur verið gagnrýnd var allt í einu farin að ná inn á ritstjórn DV. 

Í leiðara DV þann 10 október segir einnig: „DV mun í framhaldinu sýna aukna harðfylgni í samskiptum við stjórnmálamenn og viðskiptamenn. Þeir verða ekki látnir komast upp með að ljúga að þjóðinni athugasemdalaust. Því þeir sem ljúga að fjölmiðlum ljúga líka að almenningi. Blekkinguna verður að uppræta, því hún er meinið sem varð þjóðinni að falli.“

Ég tek undir þetta og svara hérmeð kalli blaðsins. Ég hvet fleiri blaðamenn, sem hafa látið stöðva fréttirnar sínar, til að stíga fram, og að lokum vil ég ítreka kröfuna um að eftirfarandi spurningum verði svarað: 

Hvers eðlis er hótunin sem ritstjóri DV var beittur, og hver eða hverjir hótuðu?

—

Greinin sem var stöðvuð

Sigurjón Þ. Árnason fyrrverandi bankastjóri Landsbankans kom sér fyrir á þriðju hæð í skrifstofuhúsnæði Landsbankans á Pósthússtræti fyrir nokkrum dögum. Þetta staðfestir hann við DV. Hann segist ekki vera að vinna fyrir bankann, heldur sjálfan sig. 
Aðspurður um það hvaða starfsemi fari fram á skrifstofunni segist hann vera að koma á fót litlu ráðgjafafyrirtæki. „Sko. Það sem ég er að reyna að sjá er hvort maður eigi möguleika á því að vinna ráðgjöf fyrir hina og þessa. Maður er að reyna að búa sér til vinnu,“ segir Sigurjón og bætir því við að hann vilji helst halda því fyrir sjálfan sig hvað hann ætli sér að gera með fyrirtækið. 

Leigir af Landsbanka

Sigurjón leigir skrifstofuna af Landsbankanum. Hann segir þó að Landsbankinn hafi leigt húsnæðið af fyrirtæki sem eigi fasteignir út um alla borg. Hann segir skrifstofuhúsnæðið vera tómt og að verið sé að yfirgefa skrifstofur Landsbankans í húsnæðinu. „Þetta er allt meira og minna tómt núna,“ segir hann. 
Blaðamaður DV heimsótti húsnæðið í gær. Á fjórðu hæðinni, fyrir ofan nýja skrifstofu fyrrverandi bankastjórans, voru skrifstofur Landsbankans en þar var ennþá starfsemi í gangi. Þegar Sigurjón var spurður út í þetta sagði hann; „þá er bara ekki búið að færa það. Annars veit ég það ekki nákvæmlega. Ég held að það eigi að leigja þetta út fyrir einhverja nýsköpunarstarfsemi,“ segir hann.

Vonast eftir verkefnum

Sigurjón segir að hinar og þessar deildir Landsbankans hafi verið í húsinu. Hann vill þó ekki fara nánar út í það. Á skilti sem er á veggnum fyrir utan dyr húsnæðisins kemur fram að á þriðju hæðinni, þar sem skrifstofa Sigurjóns er, sé lögfræðisvið bankans staðsett. Þegar hann er spurður hvort að hann sé byrjaður að gefa Landsbankanum ráðgjöf svarar hann; „já ég ætla að vona að ég geti fengið einhver verkefni þar eins og annars staðar. Að sjálfsögðu.“ 
Hann tekur fram að það geti vel farið svo að að hann komi að einhverjum verkefnum til aðstoðar bankanum. Aðspurður um það hvort að hann hafi átt bréf í bankanum segir hann svo ekki hafa verið. Sigurjón segist undanfarið hafa skráð niður það sem gerðist í aðdraganda hrunsins til þess að það lægi fyrir og til að tryggja að menn hafi réttar upplýsingar. „Ég er auðvitað alltaf boðinn og búinn til að hjálpa Landsbankanum. Ég er alltaf tilbúinn til þess að gera það,“ segir hann að lokum.

Jón Bjarki Magnússon,
fyrrverandi blaðamaður á DV"

Frétt DV stöðvuð

Blogg og mótmæla frí

Kæru vinir í raun- og bloggheimum, ég ætla að taka mér hlé frá bloggi og mótmælum og hlaða batteríin. Takk Eva fyrir að setja þetta í samhengi. Ég er þeirri skynvillu haldin að mér finnst ég aldrei gera nóg:)

Ætla að einbeita mér að skrásetningu ævisögu mömmu og gefa mér meiri tíma með ömmu og krökkunum mínum:) Kem svo endurhlaðin eftir áramót.

Það eru margir bloggvinir mínir sem mér þykir óhemju vænt um og segja má að viðvera manns á netinu  geti stundum verið einskonar viti sem laðar til sín fólk sem er svipað þenkjandi og jafnvel finnast þar  tvíburasálir...

Með birtu og hlýju -Birgitta

 

 

Hann sem ekki má nefna

Sumir segja að Davíð eigi bágt, aðrir segja að maður eigi ekki að tala um hann og er nafn hans orðið nánast eins og nafn Voldemort - betra er ekki að nefna það. Ég vorkenni ekki Davíð, ég vorkenni ekki neinum sem er ábyrgur af þeim landráðum sem hér hafa verið framin. Ég hef engar lausnir fyrir þessa þjóð, því samkvæmt öllu er hreinlega ekki til hæft fólk innan landsteina til að stýra landinu og þess vegna engin ástæða til að mynda hér neyðarstjórn. Allir landsmenn algerlega vanhæfir til að taka við og stoppa spillinguna. Þá er annað hvort að trúa hræðsluáróðrinum eða gera eitthvað. 

Ég verð að viðurkenna að ég er alveg að gefast upp á þessu rugli og langar bara helst að gleyma þessu öllu - fara að dæmi múmínálfa og leggjast í hýði yfir svartasta skammdegið. Ég þoli ekki alla þessa refaskák sem er landlæg hér - getur fólk ekki bara verið ærlegt og hætt þessu eilífa leikriti? Mikið værum við betur sett ef fólk gæti komið sér saman um að vinna að þeim málefnum sem það er sammála um. Allir eru sammála þeirri staðreynd að spillinguna þarf að hreinsa út úr samfélaginu. Ef við erum öll svona óheiðarleg að engum er treystandi að stýra þjóðarskútunni nema þeim sem sigldu henni í kaf, er þá ekki lag að við færum í vægðarlausa heiðarleika naflaskoðun og skoðuðum í leiðinni siðferðisvitund okkar.

Það er augljóslega eitthvað að hjá okkur sem þjóð að leyfa svona víðtækri spillingu að grassera. Við höfum alltaf skotið sendiboðana umsvifalaust sem hafa reynt að benda á siðspillinguna hérlendis og héldum því fram á alþjóðavettvangi að enginn þjóð væri siðvandari en við og montuðum okkur af því að vera minnst spillta þjóð í heimi. Nú er komið að skuldaskilum. Hvað ætlum við að gera. Þetta mun ekki reddast í þetta sinn. Hver í ósköpunum á að redda þessu nema við sjálf? Varla förum við að láta fólk eins og hann sem ekki má nefna taka við stjórn landsins? Það nýjasta nýtt er að spillingaröflin munu rannsaka sig sjálf og hvað getum við gert? Látið þetta yfir okkur ganga? Sennilega mun fólk ekki gera nokkurn skapaðan hlut fyrr en fokið er í ÖLL skjól. Það er hryggilegt að vita og geta ekki gert neitt til að sporna við því. Þjóðin verður að vakna áður en það er orðið of seint en mikill er dróminn sem yfir henni marar.

Ég skrifaði eftirfarandi ljóð fyrir Írak stríðið en merkilegt nokk þá gæti það allt eins átt við okkur í dag.

Hin daglegu stríð hverdagsleikans

Í mótspyrnu þess sem
glatað hefur öllu
er kraftur sem fáir skilja

Harðstjórarnir fleiri en einn
handsal
blóðugar hendur
einræðisríkja hins frjálsa heims

Fánar brenndir
með iðandi táknum
blátt svo blátt
bláar hendur
hvítt svo hvítt
rautt svo rautt
blóðug kvika
skotmörkin
ekki lengur fjarlæg

Þar sem eitt sinn var heimili
þar sem eitt sinn fjölskylda hjúfraði
sig saman í gleði og sorg
er ei meir
Konur og menn sem eiga enginn tár
eftir í vonlausum augum
Kvöl þeirra
nær til mín
í kraftmiklum táknum

Í þeirri auðn sem áður var
fæðist von
takmarkalaus innri ólga
Það er hafin bylting í hjarta mínu
hún einkennist af alúðlegum litlum
breytingum í hinu daglega lífi
Mín hverdagslegu stríð
hjákátlega innantóm

 

 

Davíð: „Þá mun ég snúa aftur"

Samstaða: Þjóðfundur 1. desember klukkan 15

ÞJÓÐFUNDUR ÍSLENDINGA

1. desember 2008

Arnarhóli

Borgarahreyfing um Þjóðfund 1. des. eru regnhlífarsamtök þeirra hópa og einstaklinga sem hafa haft sig í frammi opinberlega undanfarnar vikur vegna þess gjörningaveðurs sem fjármálamenn, stjórnvöld og embættismenn hafa kallað yfir þjóðina.

Borgarahreyfingin stendur algerlega utan við alla stjórnmálaflokka og telur að núverandi stjórnvöld sem og stjórnarandstaða hafi glatað trausti landsmanna.

Borgarahreyfingin hvetur alla landsmenn til að sýna samstöðu og krefjast breytinga á stjórn landsmála og breytinga á stjórnsýslu með því að leggja niður vinnu og mæta á

Þjóðfund á Arnarhóli klukkan 15, mánudaginn 1. desember.

Jafnframt hvetur Borgarahreyfingin til þess að öll samtök launþega veki athygli félagsmanna sinna á fundinum og að Samtök atvinnulífsins sýni vilja sinn til þjóðarsáttar og hvetji aðildarfélög sín til að gefa starfsfólki leyfi frá störfum.

Frummælendur í stafrófsröð:

Einar Már Guðmundsson, rithöfundur
Lárus Páll Birgisson, sjúkraliði
Margrét Pétursdóttir, verkakona
Snærós Sindradóttir, nemi
Þorvaldur Gylfason, hagfræðingur

Blaz Roca (Erpur) rappar um þjóðmál

Fundarstjóri: Edward Huijbens, landfræðingur

Segir góða stemningu á mótmælafundi

Hvað getur ÞÚ gert?

Ég finn fyrir ákveðnu vonleysi eins og margir aðrir hér í samfélaginu - Enginn hefur verið dreginn til ábyrgðar - enginn hefur axlað ábyrgð. Geir er skipstjóri í björgunarleiðangri að sokkinni þjóðarskútu sem hann sigldi í strand. Nú siglir þessi blindi maður björgunarbátnum í strand á sömu skerjunum sem þjóðarskútan marar í kafi.

Þjóðin kallar eftir því að Geir og restin af þinginu fari - að seðlabankastjóri fari - að fjármálaeftirlitið fari - að fjárglæframennirnir í bönkunum fari - að hér fari fram rannsókn af erlendum ÓHÁÐUM fagaðilum en ekkert gerist - Geir og ISG líta af vanþóknun á mótmælendur og þátttakendur á borgarafundum sem um skítugu börnin hennar Evu sé að ræða í stað þess að horfast í augu við að meirihluti þjóðarinnar treystir þeim ekki lengur og vill þau burt. 

Fólk hefur gert ýmislegt til að sameina þjóðina til að hætta að láta kúga sig til hlýðni. En ekki hefur það tekist. Þjóðin mín er vön að láta taka ákvarðanir fyrir sig og nennir ekki að standa í þessu mótmælaveseni. Það geta aðrir séð um það. En það er ekki þannig. Það kemur enginn okkur til bjargar nema við sjálf. Fólk er duglegt að hengja sig í smáatriðunum og segist ekki mótmæla ástandinu ef ákveðið orðalag er notað, eða þessi eða hinn er með, fólk notar allar mögulegar afsakanir til að bjarga sér EKKI vegna þess að það hefur enga trú á að það sé mögulegt. En það er ekki rétt. Ef við stöndum saman þá erum við gríðarlega mikið afl sem hvorki stjórnvöld eða útrásarvíkingar hafa bolmagn til að hunsa. En hvað þarf til að þjóðin standi saman? Ég veit það ekki. Ég held að það sé kominn tími til að þeir sem ákveða að gera ekki neitt en vonast til að þetta reddist geri sér grein fyrir að þetta mun ekki reddast í þetta sinn, nema að við tökum til hendinni og gerum eitthvað sem ekki er hægt að horfa fram hjá. 

Nú er búið að boða til þjóðfundar þann 1. desember klukkan 15. Ég skora á fólk að mæta, ég skora á fólk að skoða innra með sér hvaða rök það hefur EKKI fyrir því að mæta og spyrja sig svo hverju það hefur að tapa. Í hverri vikunni sem líður sökkvum við dýpra niður í hyldýpi skulda og smánar. Alvarleg mistök eru framin sí og æ af ráðherraliðinu. Heimsbyggðin er dolfallinn yfir langlundargeði okkar gagnvart þeirri spillingu sem upplýst samfélag myndi aldrei láta yfir sig ganga án aðgerða. 

Hvað þarf til að þú standir upp og segir: hingað og ekki lengra? Við skiptum öll máli og ég er sannfærð um ef við mætum svo tugum þúsunda skiptir á Arnarhól á mánudaginn að það verði á okkur hlustað. Ef við viljum breytingar og ætlum að vonast til þess að einhver annar sjái um það fyrir okkur, þá erum við á villigötum.

Ég er búin að fá nóg af siðspillingu og krosstengslum. Mér finnst þessi ríkisstjórn og allt liðið inni á alþingi vanhæft vegna ofangreindra atriða. Ég kalla eftir neyðarstjórn og kosningum í vor og ætla að gera allt sem er í mínu mannlega valdi til þess að það verði að veruleika. Ég vil ekki flokkaklíkur inn á þing. Ég kalla eftir núllstillingu á kerfinu svo hægt sé að fyrirbyggja áþekk afglöp og hér hafa farið fram. Ég kalla eftir nýju kerfi þar sem einstaklingar eru ráðnir í þessar mikilvægu stöður og miklu ráðvandari lögum í kringum stjórnsýsluna. Við verðum að smíða lög sem gera ráð fyrir krosstengslum viðskipalífs og þingheims. 

Valið er á milli þess að ekkert breytist: þjóðargjaldþrot og landsflótti verður afleiðing þess eða algera og gagngera uppstokkun á því kerfi sem við búum við: ef fólk heldur að það valdi óstöðugleika, þá spyr ég getum við búið við meiri óstöðugleika en nú?

Ef fólk trúir því að þeir sem stjórna núna séu best til þess fallnir þá verðum við bara að búa við það. En ef ÞÚ vilt breytingar, gerðu þá eitthvað, enginn gerir þetta fyrir okkur - við verðum að gera eitthvað. Sameiningarmáttur okkar er eina vopn okkar að svo stöddu.

Ég kalla eftir hugmyndum um hvað skal gera - þær þurfa að vera einfaldar og auðveldar í framkvæmd en síðast en ekki síst þá þarf að felast í þeim sameiningarmáttur. Elsku, elsku þjóðin mín, hættum að láta þeim eftir valdið - það er augljóst að þau valda því ekki.

Allt opið í gjaldeyrismálum

Smá ljóstýra í hamförum

Finnst rétt að hrósa Birni fyrir þessa ákvörðun - ég hef fylgst með máli þessara manna og fagna þessari ákvörðun. Áður en rasistarnir sem finnast þeir þvingaðir til að tjá sig hér vil ég hvetja þá til að lesa eftirfarandi bréf sem birtist í morgunblaðinu í dag og ég fann inn á Silfri Egils. Vona að hann Ólafur Halldórsson sjómaður fyrirgefi mér að birta bréfið hans. En það snart mig og þess vegna fagna ég enn meir - því eftir lestur þess fann ég til vonleysis þess sem veit af miklum harmleik en getur ekkert gert til að hindra hann.

"HÖRMUNGAR miklar dynja nú yfir heimsbyggðina, og yfir okkur eyjarskeggja sér í lagi, að mér skilst. Fyrirtæki og einstaklingar missa og tapa sem aldrei fyrr. Sumir tapa öllu sparifénu sínu, aðrir tapa jafnvel peningaupphæðum sem venjulegt fólk kann ekki að telja upp í. Enn aðrir missa bara móðinn (hafa kannski engu öðru að tapa). Þjóðin, sem fyrir fáeinum vikum síðan var ríkasta, óspilltasta og hamingjusamasta þjóð í heimi, er nú bláfátæk, gerspillt og hundfúl. Tilveran er sannarlega hverful - og afstæð.

Nóg um það, mig langar að vekja máls á allt annars konar kreppu - á Íslandi. Mig langar að segja aðeins frá vini mínum Matta. Hann heitir eiginlega Mehdi, en hann er búinn að dvelja svo lengi á Íslandi að í mínum augum er hann löngu orðinn Matti.

Matti vinur minn er flóttamaður frá Íran. Hann barst hingað til lands fyrir fjórum árum síðan, í miðju »góðærinu«, á flótta undan lífshættu. Hann var minniháttar skrifstofublók í Íran, ríkisstarfsmaður. Honum urðu á afglöp í starfi, hann týndi einhverjum leyniskjölum. Í flestum siðmenntuðum löndum er mönnum í versta falli vikið úr starfi fyrir það, en í Íran er slíkt líflátssök.

Nú er það svo að á Íslandi tökum við helst ekki við flóttafólki, nema algerlega tilneydd, af Sameinuðu þjóðunum og Rauða krossinum. Og þá fáeinum útvöldum, sem embættismenn velja í flóttamannabúðum heimsins. Ef þeir dúkka upp sjálfir er þeim án undantekninga neitað um landvistarleyfi, þeir geta áfrýjað eitthvað, en fá í fæstum tilfellum neitt út úr því nema aðeins lengri dvöl í flóttamannabúðunum í Keflavík og eru síðan sendir til þess lands sem þeir komu frá til Íslands og þaðan - ja Guð má vita hvert - og hvað. Það er ekki okkar mál og eftir því bíður Matti núna.

En í örfáum tilfellum fylgir þó síðustu neituninni »klásúla« sem í raun er einskonar landvistarleyfi; »dvalarleyfi af mannúðarástæðum á grundvelli 2. mgr. 11 gr. laga nr 96\2002..«

Við Matti erum jafnaldrar, urðum fimmtugir á árinu. Hann er einstakt ljúfmenni og valmenni. Hann hefur sem sagt dvalið hér síðustu fjögur ár og ég hafði eiginlega hlakkað til að eiga hann að hér í ellinni. Fyrstu árin var hann vongóður, lífsglaður og þakklátur fyrir að vera á lífi, nú er hann aðeins skuggi af sjálfum sér, bókstaflega. Hann er búinn að vera í mótmælasvelti frá 3. nóvember eftir að hann fékk síðustu neitunina, og er að dauða kominn. Hann liggur í bæli sínu suður í Keflavík og bíður eftir að verða sendur til Írans, samkvæmt úrskurði yfirvalda. Læknir lítur til hans öðru hverju og sagði honum síðast að hann ætti eftir fáeina daga ólifaða ef hann nærðist ekki, en ef hann vildi byrja að nærast mætti hanni hringja í sig og yrði honum þá komið inn á spítala til að fá næringu í æð. En Matti vill frekar deyja úr hungri á Íslandi en fyrir hendi yfirvalda í Íran.

Nú bið ég Guð að mýkja hjörtu viðkomandi yfirvalda, að þau megi skoða mál hans einu sinni enn og veita honum dvalarleyfi af mannúðarástæðum. Með fyrirfram þökk."

Ólafur Halldórsson sjómaður

 

Tveir íranskir hælisleitendur fái bráðabirgðadvalarleyfi

Sameinuð stöndum við - sundruð föllum við

Það virðast enn vera til manneskjur hér á landi sem sætta sig við það hvernig á málum er haldið í stjórnsýslunni - þetta fólk fer stórum í bloggfærslum og kommentakerfum. Það vinnur markvisst að því að reyna að sundra þeirri samstöðu sem í landinu ríkir um að ástandið sé með öllu ólíðandi. Það sem ég held að fari mest fyrir brjóstið á fólki er sú staðreynd að enginn hefur verið látinn sæta ábyrgð á fallinu og sú staðreynd að bankatopparnir eru enn við völd í bönkunum, þó þeir hafi snyrtilega verið færðir til eins og í refaskák.

Það var því sérstakt fagnaðarefni þegar allir hinir ólíku hópar sem hafa staðið fyrir einhverri andspyrnu við ríkjandi ástand ákváðu að standa saman um eina aðgerð. Þjóðfundurinn 1. desember sýnir að ólíkir hópar geta unnið saman að einu markmiði þó þeir komi frá eins ólíkum áttum og þeir sem kvitta fyrir samstöðuna. (sjá færsluna hér á undan)

Við verðum að standa saman á þessum erfiðu tímum - ef myndlíking ráðherra er rétt að við séum í fárviðri eða hamförum er þá ekki eðlilegt að fólk standi saman? Hamfarir snerta alla - við erum ef til vill að upplifa einhverjar þær mestu hamfarir af manna völdum sem þjóðin hefur nokkru sinni staðið frammi fyrir. Því er brýnt að við stöndum saman. Þjóðfundurinn snýst um þær eðlilegu kröfur að einhver verði að sæta ábyrgð en hann snýst fyrst og fremst um samstöðu. 

Fullveldi okkar verður 90 ára 1. desember næstkomandi - því miður þá er ekki mikill fögnuður í brjóstum okkar - miklu frekar uggur um þá tíma sem eru á næsta leiti. Látum það ekki eftir okkur að draga fólk í dilka vegna ólíkra skoðana - látum það miklu frekar eftir okkur að finna þá fleti sem við getum verið sammála um. Við getum verið sammála um að samstaða okkar skiptir máli. 

Við erum komin nóg af spillingu og valdaklíkum - ekki satt. Við getum allavega verið sammála um það?

Ég hvet ykkur elsku þjóðin mín að hætta að einblína á smáatriðin sem sundra okkur - reynið frekar að finna það sem sameinar okkur. Við almenningur erum öll á sama báti - það erum við sem þurfum að bera byrðarnar sem settar eru á okkur að okkur forspurðum. 

Ég er venjuleg manneskja - mér var ekki gefið andóf við spillingu eða mannréttindabrot í vöggugjöf. Við skiptum öll jafn miklu máli - það á ekki að vera til einhver stétt fólks sem lítur svo á að það eigi meiri rétt á að geta brauðfætt börnin sín og veitt þeim húsaskjól.

Nelson Mandela sagði: When those in power deny you of freedom, the only path to freedom is power. Gleymum ekki að valdið er fólksins ekki öfugt.

Fréttatilkynningin í heild sinni

Þjóðfundur 1. desember á Arnarhóli klukkan 15:00

„Borgarahreyfingin hvetur alla landsmenn til að sýna samstöðu og krefjast breytinga á stjórn landsmála og breytinga á stjórnsýslu með því að leggja niður vinnu og mæta á Þjóðfund á Arnarhóli klukkan 15:00 mánudaginn 1. desember.

„Borgarahreyfingin stendur algerlega utan við alla stjórnmálaflokka og telur að núverandi stjórnvöld sem og stjórnarandstaða hafi glatað trausti landsmanna," segir ennfremur.

Frummælendur verða:
Einar Már Guðmundsson rithöfundur
Margrét Pétursdóttir verkakona
Snærós Sindradóttir nemi
Þorvaldur Gylfason hagfræðingur

Blaz Roca (Erpur) rappar um þjóðmál

Borgarahreyfingin hvetur til þess að öll samtök launþega veki athygli félagsmanna sinna á fundinum og að Samtök atvinnulífsins sýni vilja sinn til þjóðarsáttar og hvetji aðildarfélög sín til að gefa starfsfólki leyfi frá störfum," segir að lokum.

Íslendingar boðaðir á þjóðfund

Viðtal við hælisleitendann John

Þessi maður var sendur frá Íslandi í dag ásamt einum öðrum sem ég hef því miður engar upplýsingar um. Mér finnst mikilvægt að hugsa til þessa fólks sem hverfur bak við orð og tölur. Ég hitti hann aðeins þegar ég fór í heimsókn á Fit-hostel stuttu fyrir fallið okkar. Gleymum því ekki að fjölmargir Íslendingar munu fara til annarra landa sem efnahagslegir flóttamenn. Við skulum vona að þeir fái mannúðlegri meðferð en þeir sem hafa leitað til okkar mitt í góðærinu svokallaða. Hér er viðtal sem ég fékk í pósti í morgunn og myndin af John er eftir Leó Stefánsson. Viðtalið tók Bryndís Björgvinsdóttir.

John frá Líberíu

„How are you?“
„Fine...“
„Hvað hefur þú beðið lengi á Fit-hostel eftir svari frá Útlendingastofnun?“
„Svona... einn mánuð og tvær vikur.“
„Hvaðan komstu hingað til lands?“
„Í gegnum Ítalíu. Ég en ég vil ekki vera þar. Ítalía er ekki gott land fyrir Afríkumenn. Ég kom hingað því hérna eru meiri líkur á hjálp. Ég þurfti að bíða í 6 ár á Ítalíu eftir hæli, en ég þó unnið þar aðeins á meðan ég beið".
„Komstu hingað til lands með öll skjöl sem til þarf?“
„Ég er bara persónuskilríki á  mér núna en lögreglan á að vera með öll skjölin mín“.
„Veistu eitthvað um stöðu þína í kerfinu hér á landi?“
„Þeir töluðu um að ég þyrfti að bíða allavega í þrjá mánuði eftir að fá að vita eitthvað. Svo ég bíð bara“.
„Áttu fjölskyldu?“
„Já, það er vandamálið. Við erum flóttafólk. Kona mín hefur flúið Líberíu og dvelst núna í Ghana. Kona mín og börn eru þar núna. Og ég hef 40 daga til að reyna að hjálpa konunni minni. Hún hefur hringt í mig einu sinni og segist ekki þekkja neinn í Ghana, og að hún fái enga hjálp þar í landi. Ég þarf að finna einhver ráð. Börnin eiga að byrja í skóla og konan vill að ég reddi þeim pening til að borga skóla barnanna. En ég má ekki vinna hér á Íslandi.“
„En þú færð 2500 krónur á viku til að framfleyta þér, er það ekki?“
„Ég er búin að fá 2500 krónur einu sinni“
„Einu sinni! En þú átt að fá 2500 krónur vikulega og þú ert búin að vera hér í 6 vikur!“
„Nei hælisleitandi fær ekki 2500 krónurnar fyrr en hann er búin að vera hér í mánuð. Svo ég fékk fyrsta peninginn um daginn. En ég get ekki séð um fjölskylduna mína. Hvernig getur þú hugsað um fjölskyldu ef þú mátt ekki vinna? Og eftir þrjá mánuði veit ég ekki hvort ég fái Já eða Nei frá Útlendingastofnun, og börnin eru að byrja í skólanum í næstu viku“.
„Viltu fá fjölskylduna þína hingað og búa hér?“
„Já. Ef það er í lagi þá er það mjög gott. Og ef ég gæti unnið. Ég kom hingað til að reyna að fá að vinna svo ég geti fært fjölskyldu minni lifibrauð“.
„Hvenær yfirgafst þú heimaland þitt og byrjaðir á flótta?“
„Árið 2002 flúði ég fyrst frá Líberíu með fjölskyldu minni. En svo ákváðum við að ég færi til Ítalíu. Og þar var ég í sex ár, þangað til núna“.
„Hver er staða þín í heimalandi þínu?“
„Nei, nei. Ég get ekki farið þangað. Ekki að ræða það. Þar er hrikalegt ástand. Ég hef hvergi höfði mínu að halla þar, þar eru allar dyr luktar.“
„Ertu vongóður um að fá jákvætt svar“
„Ég á mér svo litla von, þess vegna vona ég að þeir leyfi mér að vera hér. Og að fjölskylda mín gæti komið hingað líka“
„Hversu mikinn pening þurfa börnin þín núna til að geta farið í skólann og borðað mat?“
„Í Evrum væri það um þrjú hundruð Evrur handa öðru þeirra, en hitt er yngra og það þarf að borga 175 Evrur. En auðvitað vantar mig meira fyrir mat og húsnæði og svona“.

Enn herðist sultarólin

Ég skil vel að fólk gerir sér almennt ekki grein fyrir hve alvarlegt ástandið á eftir að verða hér.

Ég skil vel að margir kjósa að horfast ekki í augu við þann veruleika sem við stöndum frammi fyrir.

Ég skil vel að margir afneita undirrótum vandans og neita að axla ábyrgð.

Ég skil vel ótta og óvissu - ég skil vel að fólk víðsvegar í samfélaginu láti eins og þetta komi þeim ekki við. 

Ég skil vel að sumir tala tæpitungulaust gegn því að trufla björgunarleiðangurinn þó svo þeir sjái að skipstjórinn er blindur og vanfær um að sjá skerin sem hann er að stefna björgunarskipinu í.

Ég er því miður því marki brennd að ef ég veit um óréttlæti - þá finnst mér, að mér beri að gera eitthvað í því. 

Ég veit að við sem einstaklingar getum breytt heiminum - sérstaklega ef nógu margir einstaklingar standa saman gegn órétti og spillingu. 

Ég ætla að standa vörð um lýðræðið í dag klukkan 12 við alþingishúsið  OKKAR - þar ætla ég að hitta annað fólk sem finnur sig knúið til að sýna samstöðu á þessum erfiðu tímum - það er það sem sálartetrið mitt þarf - að finna samstöðu og að við getum gert eitthvað. Það er óþægilegt fyrir ráðamenn að vera í návígi við okkur og þurfa að horfast í augu við að fjöldi fólks vill spillinguna burt - að alþingi okkar verði hreinsað af þeirri óværu sem hreiðrað hefur um sig þar: óheiðarleika og vanhæfni til að sjá sinn þátt í óreiðunni sem dynur yfir þjóðina. 

Verðbólgan nú 17,1%

Hvað er að vera pólitískur hælisleitandi

Það hefur vantað mikið upp á að fólk sem tjáir sig hér á moggablogginu sé almennt meðvitað um hvað það er að vera pólitískur flóttamaður. Ég skal útskýra það í fáum orðum: viðkomandi hefur flúið land því lífi hans er ógnað - hann á ekki afturkvæmt heim til sín - ef hann er sendur til baka þá erum við tæknilega séð með þá vitneskju sem við höfum eða þeir sem um mál hans fjalla að senda hann út í opinn dauðann.

Ég þekki aðeins sögu annars af þessum tveimur sem hafa verið í hungurverkfalli - sá maður er eftirlýstur af fyrrum vinnustað sínum - þeas leynisþjónustunni í Íran. Ef fólk veit ekki hvað það þýðir þá er hægt að útskýra það með einu orði: dauðadæmdur. Ég hef aðeins kynnt mér meðferð á pólitískum föngum í Íran og það er ástæða fyrir því að blessaður maðurinn vill frekar deyja í rúmi sínu á hælinu Fit en að þurfa að sæta þær pyntingar sem þar fara fram áður en þeir drepa fangann.

Að vera pólískur hælisleitandi hérlendis er auðvitað vonlaus staða því við höfum ekki séð sóma okkar í því að veita fólki sem bankar á hurðina okkar í dauðans angist tækifæri á að lifa - nei frekar sendum við það með tímasprengju um sig miðja út í opinn dauðann. En hér er ekki fylgst með þeim sem við sendum til baka enda ekki hægt - en mikið væri áhugavert að vita hve margir þeirra sem við sendum til baka séu enn á lífi.

Auðvitað eru mál sérhvers hælisleitanda einstök og svartir sauðir þar á meðal sem og annarsstaðar - en höfum við virkilega efni á að setja út á aðrar þjóðir? Erum við ekki aðhlátursefni út um víða veröld og viljum við að þegar við biðjum um hæli sem efnahagsflóttamenn að við okkur verði komið fram eins og þá sem sækja hér um hæli því lífi þeirra er ógnað?

Ég frábið mér komment frá fólki sem lítur á okkur æðri öðru fólki í heiminum. En ég kalla eftir aðgerðum - hér er enn enginn að deyja út af efnahagsástandinu - en þessir menn eru að deyja - horfum ekki upp á það þegjandi og hljóðalaust - svona mál leysa sig ekki að sjálfu sér.

Ég ætla að gera eitthvað - fyrsta skrefið var að skrifa þennan litla pistil - næsta er að fara og hitta þá og þar næsta að óska eftir aðstoð ykkar - okkur tókst að knýja það í gegn að Paul Ramses fékk í það minnsta tækifæri á að sameinast fjölskyldu sinni hér og að um hans mál yrði fjallað.

Að vera pólitískur flóttamaður á Íslandi þýðir: bið oft til margra ára eftir að málið sé afgreitt - málið afgreitt og viðkomandi er sendur aftur heim - eða annað til að bíða áfram í fangelsum sem kölluð búðir... Annar þessara manna hefur verið hér í 4 ár og ekki fengið leyfi til að vinna - hann er því búinn í 4 ár að bíða í óvissu og ótta - ekki ósvipað og við sem þjóð erum að upplifa núna: vitum að framtíðin verður kröpp en ekki hvernig - vitum ekki hvort að við missum allt eða ekkert - en munurinn á honum og okkur er að hann bíður þess að fá svar við hvort að hann fái að lifa eða deyja.

Enn í hungurverkfalli

Að mótmæla - að mótmæla ekki

Ég hef alvarlega ígrundað það hvort að það sé einhver tilgangur að vera að standa í endalausum grasrótarfundum þar sem rædd er einhver framtíðarsýn og stefna fyrir landið. Ég hef alvarlega ígrundað það hvort að það sé einhver tilgangur að mæta á nánast öll mótmæli sem hér fara fram. Ég er í þeirri stöðu eins og þúsundir aðrir landar mínir að hafa misst vinnu vegna "ástandsins" og hef því nægan tíma á mínum höndum til að gera eitthvað uppbyggilegt við tíma minn á meðan á atvinnuleit stendur.

Til hvers að mótmæla og reyna að knýja fram réttlæti fyrir þjóð sem virðist standa á sama. Hef heyrt fólk fara stórum í bloggheimum og víðar sem talar um að 98% þjóðarinnar vilji óbreytt ástand. Ef svo er rétt, til hvers að reyna að gera eitthvað - það hlýtur að vera algerlega gegn vilja þjóðarinnar. Þjóðin vill greinilega halda áfram að láta kúga sig og ætti maður þá ekki að leyfa henni það í friði. 

Fólk hefur sagt ég sé best geymd bak við lás og slá svo að ráðamenn þjóðarinnar fái nú ráðrúm til að bjarga skútunni sem virðist eiginlega vera komin á bólakaf. Þetta fólk var kosið af miklum meiri hluta þjóðarinnar og hvað með það þó alræðistilburðir séu í gangi - þau eru búin að standa sig svo vel að sigla henni í strand - af hverju ættu þau ekki að geta komið henni aftur á flot?

Til hvers að reyna að gera eitthvað til að bjarga ærulausri þjóð með því að sýna umheiminum að það sé til fólk hér sem stendur ekki á sama hvernig málum er háttað hér? Skiptir þessi æra nokkru máli? Getum við ekki bara keypt hana eins og lífshamingju okkar? Við vorum jú hamingjusamasta þjóð í heimi áður en við misstum nánast allt. Sumir gera grín að mótmælendum en fleiri eru þeir þó sem níða mótmælendur og það er svo sem ekki neitt nýtt. Versta skammaryrði sem hægt var að fá á sig var að vera atvinnumótmælandi og ég er víst talin til þess hóps. Ég hef reyndar aldrei haft neinar tekjur af því að gera neitt sem ég hélt í einfeldni minni að gæti gert samfélag okkar að betra, réttlátara og heilbrigðara samfélagi manna. 

Ég viðurkenni að oft vildi ég óska þess að mín lífshamingja yrði tryggð með því að eiga nógu andskoti mikið af efnislegum gæðum og það gæti verið helsta takmark mitt í lífinu. Ég vildi óska þess að ég hefði aldrei fengið þá vitneskju sem ég hef um spillinguna og ójöfnuðinn, um eyðilegginguna og ofbeldið sem viðgengst hér sem og annarsstaðar í heiminum okkar. Ég vildi óska þess að ég gæti látið mér standa á sama um allt nema sjálfa mig. En ég bara get það ekki, sama hvað ég reyni, þá get ég ekki horft fram hjá því sem er að gerast hér. Ég get ekki hægt að hugsa um allt það fólk sem er að missa húsin sín, sem er búið að glata ævisparnaði sínum, sem hefur misst vinnuna sína, sem hefur misst vonina. Ég get ekki hægt að hugsa um afleiðingar kreppu á börn og þá sem standa ekki traustum fótum fyrir í góðærinu svokallaða. Ég get ekki hægt að hugsa um einhverjar leiðir til að breyta þessu ástandi svika og pretta í ástand þar sem við fáum loks að rísa upp á ný í samfélagi þar sem aðrar áherslur eru og önnur gildi en þau gildi að hver hugsi aðeins um sig, að hamingjan felist í veraldlegum hlutum, sem geta eins og þjóðin hefur upplifað, horfið eins og dögg fyrir sólu. 

Get ég leyft mér að horfa framhjá og leyft að þeir sem eru krosstengdir inn í heim fjárglæframanna, sjái um að rannsaka spillingu og hreint og klárt arðrán á þjóðinni? Kannski ég ætti bara að setja sjálfa mig í stofufangelsi, kannski ætti ég að halda kjafti, það myndi gleðja marga. Ég get alveg talið mér í trú um að ég sem einstaklingur geti ekki gert neitt til að breyta því sem hér er í gangi. Það væri auðveld leið - ég á heilt bókasafn af bókum sem bíða þess að ég lesi þær, ég er með stafla að bókum sem væri gaman að þýða. Já Birgitta, hvernig væri nú bara að vera þæg og láta sér fátt um finnast þó allt fari á kaf - að vera afstöðulaus er eitthvað sem er þjóðareinkenni Íslendinga og það er nánast þjóðarsvik að voga sér að vera öðruvísi en fjöldinn, sér í lagi ef maður hefur óþægilegar skoðanir, eins og að vilja vernda landið okkar, taka ekki þátt í stríði við aðrar þjóðir, vilja efla og styrkja heilbrigðiskerfið og menntakerfið, treysta ekki bönkunum og finnast allar manneskjur vera jafn mikilvægar.

Sagt frá mótmælunum erlendis