Næstum því að gera ekkert dagur

Þeir sem þekkja mig vita að ég á afar erfitt með að gera ekki neitt. Mér tókst að gera mest lítið um helgina. Ég fór reyndar í bleikgrísabúðina sem er í eign manna sem segjast vera bestu vinir litla mannsins. Ég er ekkert sérstaklega lítil enda þýðir nafn mitt hinn háa. En mér finnst gaman að fara í þessa bleiku búð því þar eru konur á kössum frá öllum heimshornum og það er gaman að sjá hve fljótar þær eru að læra íslensku. Svo hitti ég alltaf einhvern sem ég þekki og Delphin elskar að leika sér með drullusokkana eða fara í njósnaraleik. Þessi búð er nánast tóm um helgar af fólki því hún er ekki í molli. Ég hef lært það að besti tími til að versla þarna er sá tími sem Kringlan og Smáralind eru yfirfullar af fólki í svitasósu og mannfnykurinn blandast óþægilega jólaæðinu. Já ég elska að eiga heima í svona hverfi þar sem maður fer helst aldrei neitt nema að hitta einhvern sem maður kannast við. Þorparinn í mér dásamar þetta.

Ég hef reyndar verið með öllu þessu fortíðargramsi að finna ýmsa persónulega gullmola sem leynst hafa í ýmsum kössum. Ég keypti mér til að fylla holuna í hjartanu þegar mamma dó svona DVD/VHS tæki sem döbbar gamlar spólur í stafrænt form með því að ýta á einn takka. Alveg dásamleg græja. Ég hef bara ekki haft tíma til að gramsa í mínu dóti fyrr en núna þegar ég ætlaði að gera ekki neitt. Ég er byrjuð að dæla efni á DVD og mun innan tíðar skella öllu Drápu dótinu inn á YouTube eða einhvern annan stað sem tekur lengri myndir og ýmsu öðru sem er kannski frekar niðurlægjandi fyrir mig vegna þess hve óhemju gothik ég var til fara og ákaflega listræn og jafnvel væmin en þetta er nú allt hluti af því hver ég er og um að gera að vera svo væn að gefa öðrum tilefni til hláturs.

Það eru bara einhverjar spónarplötur fyrir gluggunum mínum og óhemju kalt. Draup meðfram í stríðum straumum í storminum um daginn. Ég er að reyna að vera ekki að springa úr gremju. Þarf að klæða mig upp eins og pólfari væri í hvert sinn sem ég þarf að fara sofa og Esjan mín sem ég ráðskast við á degi hverjum er mér algerlega hulin. Skil reyndar alls ekki þessi vinnubrögð hjá gluggamanninum en tja ekki er ég gluggasérfræðingur.

Nú ætla ég að fara að lesa eldgamla jólabók, nánar tiltekið LoveStar og lauma í mig innfluttum ís með ljúffengu kökudegi til að mér verði eins kalt að innan sem utan.

p.s. ef einhver sem þetta les fékk lánað hjá mér Draumalandið þá er hinn sami vinsamlegast beðinn 
um að skila henni, sem fyrst! 

Með stækkunargler á fortíðina

Hef undanfarið verið á kafi í fortíð mömmu. Eyddi helginni meira og minna í að skoða gamla mogga á netinu þar sem fjallað var um hana. Komst að ýmsu sem ég var ekki meðvituð um sem tengist ferli hennar. Segja má að hún hafi verið á hátindi ferils síns þegar pabbi tók upp á því að láta sig hverfa í Sogið 1987 og Valdi tók upp á því að skilja við hana í kjölfarið. Eftir það rak hvert áfallið á fjörur hennar og hún hvarf meira og minna úr heimi tónlistar. Sú Bergþóra sem var til á Íslandi var ekki sama Bergþóra og var til í Danmörku svo mikið er víst. Það er skringilegt að sjá einhvern hverfa svona algerlega úr sviðsljósinu sem hún lifandi væri dáinn.

Finnst annars sú þjónusta að hægt sé að nálgast gömul blöð á netinu alveg frábær og gagnast vel í svona rannsóknarvinnu. Vona að það verði hægt að nálgast fleiri dagblöð á netinu fljótlega. Þetta er alveg ljómandi vel sett upp og greinilega mikil vinna lögð í alla bakvinnu á þessu.

Annars þá er ég líka búin að laga bloggið hennar mömmu og gera það rosalega flott og hvet ég þá sem hafa áhuga á að fylgjast með útgáfu og tónleikum sem tengjast henni að skrá sig sem bloggvini á bergthora.blog.is. Ég mun á næstunni setja í tónhlöðuna þar óútgefin lög með henni og einnig lög sem við höfum verið að setja í stafrænt form af vínilplötum.

Mér tókst að hafa upp á gömul samstarfsfélaga mömmu sem var landsþekktur hér á landi í eina tíð og gaf út eina nokkuð furðulega plötu með mömmu sem bar nafnið "Það vorar". Mamma var búin að leita að honum í fjölda ára án árangurs en með tilkomu myspace tókst mér að grafa hann upp. Sumir hverjir sem lesa þetta muna ef til vill eftir honum, en þetta er enginn annar en Graham Smith sem var mér góður vinur. Ég eignaðist mínar fyrstu búddhistabækur frá honum en þær fékk ég ásamt alls konar öðru dóti fyrir að þrífa piparsveinaíbúð hans þegar hann flutti úr landi. Hann bjó hjá okkur um stund á Skólavörðustíg og var meira að segja hjá okkur um jólin. Það voru skemmtilegustu jól sem ég man eftir. Mikið spilað á hljóðfæri og mikið hlegið. Ég er svo ánægð að hafa fundið karlinn, hann er enn að spila og gaman væri ef maður hefði tök á að fá hann til landsins í tengslum við tónleikana á næsta ári til heiðurs mömmu.

Af mínum ástkæra Jóni Tryggva er það helst að frétta að þó augað sé enn svart þá er kominn í það fallegur himnablár hálfmáni og aldrei að vita nema að sjónin komi aftur, en það verður tíminn að leiða í ljós. Hann er núna á Kúbu með foreldrum sínum með eina hækju og leppinn góða. Þar er bara sól og blíða og ég er að berjast við að öfunda hann ekki.

Á þessari stundu eru tveir erlendir farandverkamenn að brjóta rúðurnar í eldhúsinu mínu og ég er hér í leyni inn í stofu að reyna að einbeita mér að því að slá inn síðustu textana við lög mömmu áður en ég held á fund vegna útgáfumála.

Þjóðminjasafnið, pönnukökur og aðgerð hjá JT í fyrramálið

Fyrst bið ég alla vini og vandamenn í bloggheimum að sjá fyrir sér að hin langa og stranga augnaðgerð sem Jón Tryggvi er að fara í, í fyrramálið muni ganga vonum framar. Voninn er að hægt sé að bjarga sjóninni. Síðan langar mig að þakka frá dýpstu hjartarótum fyrir hlýhug og fallegar kveðjur. Þið eruð yndisleg.

Við Delphin minn yngri sonur eigum það sameiginlegt að hafa alveg óskaplega gaman að því að þvælast um á Þjóðminjasafninu. Þetta er upp á halds staðurinn hans og fórum við í dag í skemmtilegan leiðangur þangað. Það er alveg stórkostlegt hve vel hefur tekist til að færa safnið nær nútímanum í framsetningu. Ef einhver sem les þetta hefur ekki farið í leiðangur í safnið eftir það opnaði þá hvet ég ykkur til að fara. Ég fer alltaf ríkari út í sinni og hjarta. Bara svona hlutur eins og kíkja inn í gamla baðstofu er eitthvað svo heillandi. Allt var svo fallega fábrotið og hugvitsamlega úr garði gert. Í nútímanum er maður að drukkna í litaflóði og stöðugu áreiti.

Í gær steiktum við Neptúnus heilt fjall af vegan pönnukökum, en það er nýr siður á heimilinu að belgja sig út af pönnukökum um helgar, helst með agave sýrópi og stundum einhverju nýstárlegu eins og rjómaosti. Systir mín og hennar yndælu börn komu í heimsókn frá Garðinum og ég er alveg í essinu mínu þegar ég fæ svona fjölskylduheimsóknir. Synd hvað ég hitti bróðir minn og hans fjölskyldu sjaldan en hann vinnur alltaf um helgar.

Delphin verður 7 ára 7. nóvember og er að springa úr tilhlökkun. Hann er búinn að ákveða að þegar maður á afmæli fái maður að ráða öllu... spurning hve langt ég gangi með að leyfa honum að halda það:) Við fórum í leiðangur í toysrus og er dótið þar nokkuð ódýrara en annars staðar þar sem ég hef keypt dót. En verð samt að segja að við erum samt að borga tvisvar stundum þrisvar sinnum meira en fólk gerir í USA fyrir nákvæmlega sömu vöru. Ætla að gera eins og í fyrra, versla fyrst og fremst á the Hungersite en þar er hægt að fá gjafir sem hjálpa þeim sem búa þær til eða til dæmis að borga laun kennarar í Afghanistan í heilt ár fyrir $40 eða kaupa skólaföt á stúlkur svo þær komist í skóla eða hið sígilda: geit. Ég held að ég ætli að einbeita mér að dóti sem styrkir fólkið í Tíbet og Burma í ár. Mæli með þessu. Gaf ömmu í fyrra að styrkja tvær skólastúlkur í Afghanistan og hún vill endilega fá aftur eitthvað svona og var alsæl með þetta.

Góðar fréttir og vetrarfrí

Jón Tryggvi er kominn heim af spítala, augað enn fullt af blóði eftir að hafa farið í tvennt en hann hélt því. Þá er að sjá fyrir sér að hægt sé að laga sjónina á því. Ég hef tröllatrú á að hægt sé að laga það. Ótrúlega miklir snillingar nútíma augnskurðlæknar. Ekki skemmir að hann er haldinn mjög jákvæðu hugarfari og hygg ég að það spili stóran þátt í undraverðum bata hans.

Ég er ekki búin að fá vinnu en hef í nógu að snúast og ætla að nota tímann vel sem ég hef. Það er reyndar stórfurðulegt með þessi vetrarfrí í grunnskólum landsins. Yngri sonur minn er að fara í frí á morgunn og fram á þriðjudag. Ef ég hefði verið í fullri vinnu þá hefði ég hreinlega ekki haft hugmynd um hvað ég ætti að gera við hann. Ekki hefði verið mögulegt að taka hann í gömlu vinnuna mína og ekki hefði ég viljað láta hann vera einan heima 6 ára guttann. Það er ekki boðið upp á neitt annað en að hafa barnið í fríi sem er svo sem alveg ljómandi góð hugmynd ef maður hefur tök á að taka sér frí. Það eru bara ekki allir í aðstöðu til þess. Þetta setur óeðlilegt álag á fólk eins og mig sem hefur enga til að passa ef eitthvað svona kemur upp á. Krakkar á eldri námsstigum eru ekki endilega í fríi á sama tíma.

Nóg af tuði: lífið er ævintýr og ég er alkemistinn í lífi mínu og hef lært að breyta eitri í meðal:)

Vinnuslys og vinnumissir

Lífið er merkilegt fyrirbæri og óvæntar uppákomur oftar en ekki óvelkomnar. Það er nú alltaf þannig í mínu lífi að áföll koma yfirleitt ekki stök. Ég fékk að vita það seint í síðustu viku að vinnan mín sem ég var svo ánægð með rúmaði ekki stöðugildi fyrir mig og vegna þess að ég náði ekki fullum 3 mánuðum þá hefði ég bara viku til að finna aðra vinnu. Ég hef alveg fullan skilning á kringumstæðunum og er svo lánsöm að hafa fengið í vöggugjöf króníska jákvæðni. Datt í smá sjálfsvorkun en hún var fljót að brá af. Þegar ein hurð lokast opnast önnur.

Það sem var öllu verra að vera jákvæð gagnvart var alveg hræðilegt vinnuslys sem gerðist í gær hjá mínum heitelskaða manni. Hann vinnur á krani í svona byggingaframkvæmdadæmi og í hverfi þar sem rokið er öllu grimmara og hvassara en hér í Vesturbæ Reykjavíkur. Á hann fauk feiknastór og þungur fleki, hann fauk sjálfur á víra með andlitið sitt og kraftaverk að hann fékk að halda auganu sínu fallega. Ekki er útséð með hvort að hann haldi sjón sinni á því en læknar tala um kraftaverk þegar kemur að honum, þegar kemur að því að hann hefði ekki skaddast meira en raun bar vitni, fékk flekann í bakið, en það varð honum til lífs að flekinn stoppaði á öðrum fleka. Ég ætla að panta eitt kraftaverk í viðbót: að augnbotnarnir hans séu ekki varanlega skaddaðir. Fóturinn hans er líka brotinn, veit ekki enn hve illa. Fékk mikið áfall að sjá hann svona alblóðugan og brotinn og fór að hugsa enn og aftur hvað lífið er brothætt og hve lítið þarf til að eitthvað fari úrskeiðis. Öll þessi smáatriði sem maður hefur stundum áhyggjur af eru eitthvað svo óendnalega mikil smáatriði. Hver dagur gæti með sanni verið hinn síðasti í lífi manns sjálfs eða annarra sem manni er annt um. Því er ágætt að temja sér að vanda sig í öllu sem maður gerir í mannlegum samskiptum, þannig að maður geti alltaf fundið fyrir sátt innra með sér sama hvað dynur á.

Bið bænheita vini um að biðja fyrir honum, er sannfærð um að öll kyrjuninn og fyrirbænirnar í gærkveldi þegar verið var að sauma augað hans hafi hjálpað til. Við höfum fengið þær fréttir að talið var útséð um að hægt væri að bjarga auganu...

Jákvæði hluti þessa alls var að ég fékk að upplifa hlýju og samstöðu með fólki sem var mér næsta framandi og er ég óendanlega þakklát fyrir það.

Tölvuafvötnun

Ég er búin að taka mér smá frí frá virtual veruleika og verið að njóta veruleikans í botn. Æfa mig í að vera bara til í einu lifandi andartaki og senda þakklæti inn í framtíðina í gríð og erg ef ég fæ kvíðahnút eins mér er tamt ef allt leikur í lyndi. Hef ákveðið að salta bókina um mömmu um einhverja hríð. Get ekki einbeitt mér að henni og þessari vinnu ásamt öllu hinu sem ég hef lofað að gera. Ég skrifaði stutta ritgerð um verkefnið "Ferðalag Bergþóru í búk Maríuhænunnar sem verður birt í nóvember í vefriti nokkru ásamt úrvali ljósmynda af ævintýrum Maríuhænunnar sem geymir hluta af ösku móður minnar. Maríuhænan fer með mér hvert sem ég fer og ef ég sakna mömmu þá tek ég hana bara upp, hristi hana smá (en hún er ákaflega hljómfögur) og bý til nýja minningu. Ég er svo heppin að fá að keyra framhjá bæði ánni fallegu sem pabbi hvarf í forðum daga og Kotstrandakirkju en þar er askan hennar mömmu að mestu á einum stað, á leið minni til vinnu og fæ þá að hugsa til þeirra í samþættri hugsun.

Leiðin í vinnuna er vörðuð minningum, hef ekki tölu á því hve oft maður hefur farið um heiðina. Fór aukaferð síðustu helgi til að heimsækja ömmu í Hveró. Merkilegt hve hálfblind manneskja getur verið klár í lummugerð:) Delphin minn yngsti var eitthvað svo mikið krútt, alltaf að knúsa ömmu löngu og segja henni að hann elskaði hana... Hún leyfði krökkunum að fara í steinasafnið sitt og velja sér steina. Það vakti mikla lukku. Heim var komið með mikið af eðal grjóti og lummum. Við Delphin fórum aðeins upp í Hamar en það er bara ekki hægt að fara til Hveragerðis án þess að fara upp í Hamar. Fullkomið barnafjall. Tíminn er annars allt of fljótur að líða og vegna tölvuhlés hefur tölvupósturinn hlaðist upp að nýju án afláts. Þarf að fá mér ritara...

Vildi að ég væri eins og da Vinci sem þurfti bara að sofa í 4 tíma eða minna á sólarhring. Reyndar þá finnst mér fátt jafn gott og svefn og hefur mér tekist að sofa í gegnum ægilegar steypuvélar og steypuhögg við blokkina mína eftir vaktir. Hef reydnar aldrei átt í vandræðum með að sofa og þegar mér tókst að hætta að hugsa áður en ég sofnaði þá hafa gæði svefnsins stórum aukist.

Fann enn eina snilldarteiknimyndasögusyrpuna fyrir fullorðna. Sú heitir Concrete og hægt að finna í Borgarbókasafninu. Má til með að þakka henni Úlfhildi Dags opinberlega fyrir að hafa gert þessa deild bókasafnsins að því sem hún er: tærri snilld og brunni hughrifa.

Hef nánast ekki skrifað neitt nema ástarljóð undanfarna mánuði og er það hið besta mál ef frá eru talin um það bil 30 ljóð sem ég skrifaði til skálda víðsvegar um heim á póstkort. Fékk svo sjálf misskemmtileg ljóðakort í póstinum allan ágústmánuð. Frábært verkefni að vera með í, sum kortin algerar perlur og ljóðin skrifuð beint á kortin án þess að vera eitthvað að spá í annað en að gefa skapandi gjöf handa viðtakandanum einum saman.

Horfði aftur á Al Gore myndina góðu um gróðurhúsaáhrifin og ef einhver sem les þetta hefur ekki séð myndina mæli ég eindregið með því að sjá hana. Við sem mannkyn stöndum á svo mikilvægum tímamótum og segja má að við höldum á fjöreggi í höndum okkar. Ef okkur tekst ekki að gera allt sem í okkar valdi stendur bæði sem einstaklingar og sem samfélag manna til að varðveita þetta fjöregg þá mun ekki verða neitt eftir handa börnum okkar og barnabörnum sem kalla má lífsgæði. Það er mikilvægt að muna að það er bara til ein Jörð og við eigum það öll sameiginlegt að búa á henni. Því ætti að vera auðvelt að setja í forgang að varðveita hana af sömu ástúð og umhyggju og ástvin sem væri í bráðri hættu. Myndin hans Al Gore heitir an Inconvenient Truth, hægt að fá hana á næstu dvd leigu.

Vona svo að vinir mínir og ættingjar fyrirgefi mér sinnuleysið í formi tölvupósts, sendi bara hugskeyti í staðinn:)

Hámenningadagur í sveitinni

Ég er ein af þessum fágætu mannverum sem er ekki að njóta þess að vera í mannþvögu og geri yfirleitt eitthvað annað en að þrýstast upp við mann og annan á Laugarvegi á menninganótt, Þorláksmessu og 17. júní. Einu skiptin sem mér finnst gaman að vera í þvögu er á tónleikum sem gerist þó æ sjaldgjæfara. Ákvað að bregða mér út úr bænum ásamt mínum kærasta og Delphin og gera eitthvað allt annað. Fórum á Þingvelli, löbbuðum löngu leiðina inn í Almannagjá og Delphin stakk haus í Öxárvatn og drakk af mikilli gleði. Við skófluðum í okkur feitum og safaríkum bláberum og krækiberum. Sólin var heit og björt og mosinn mjúkur. Það er svo magnað að labba þessa leið um máða steina og hugsa um söguna sem er alltaf að gerast. Þvílík fegurð. Það var nánast enginn þarna nema einstöku túristar. Keyrðum síðan Selfoss leiðina til baka og datt mér þá í hug að kíkja við á Fjöruborðinu hans bróður míns. Hann var aldrei þessu vant í fríi og staðurinn aldrei þessu vant tómur. Búinn að vera að slá met dag eftir dag í fjölda gesta í sumar og þar af leiðandi hef ég nánast ekkert hitt bróður minn. En við fengum okkur gott kaffi og geðveikar sykurbombukökur. Delphin talaði um besta dag síns stutta lífs. Hann hefur reyndar alveg frábær viðhorf gagnvart lífinu og það þar ekki mikið til að fá hann til að nota þessa lýsingu á dögum. Svo brunuðum við í bæinn Óseyrarmeginn og fórum í bíó á tæknibrelluundrið Transformers í Breiðholti. Hef ekki farið í bíó þar síðan ég veit ekki hvenær. Það voru örfáar hræður í bíó enda allir í miðbænum. Frábært að eiga svona úthverfi og sveitir landsins út af fyrir sig.

Þetta var bara yndislegur dagur og ég er mikið þakklát að ég fór ekki að pynta sjálfa mig til að taka þátt í einhverju sem ég hef bara engan áhuga á. Menning er og verður hluti af mínu daglega lífi. En ef fólk vill njóta hennar á einum degi þá er það bara fínt.

Annars þá eru þetta mikil viðbrigði að vinna svona vaktavinnu og keyra svona mikið. Mér finnst reyndar mjög gaman að keyra og hef farið Nesjavallaleiðina flesta daga þegar ég fer til vinnu og það er bara himnesk leið. En það verður harla lítið eftir af deginum þegar þeir eru svona langir. Í gærkvöldi lenti ég í baunasúpuþoku á Hellisheiði ásamt brjáluðum regnstormi. Það er alveg hrikalega dáleiðandi að keyra í svona veðri. Reyni yfirleitt að finna mér einhvern til að elta sem tókst í gær. Alltaf þegar ég mætti einhverjum á leiðinni þá varð ég hreinlega blind og sá ekki neitt í andartak. Reyndi að horfa á glitstaura og keyra eftir minni:) Maður verður alltaf að dæla í sig kaffi áður en maður heldur af stað út í nóttina í svona keyrslu og svo er maður algerlega manískur þegar heim er komið og getur ekki hætt að tala eða hugsa.

Vinnan er annars mjög gefnandi og ég er mjög ánægð með það sem ég hef verið að þróa fyrir tölvusmiðjuna sem ég mun sjá um fyrst um sinn. Gaman þegar maður getur nýtt sér eitthvað sem maður hefur verið að þróa með sjálfum sér sem námsefni.

Annars er lífið ennþá og mun alltaf vera samfellt ævintýr og ég er eilíft að minna mig á þakklætið fyrir þetta andartak og það sem framundan er. Það er hinn fullkomni staður til að vera á.

Að vinna í smiðju

Næsta föstudag byrja ég að vinna í Götusmiðjunni. Ég er alveg himinlifandi að fá tækifæri á að taka þátt í því magnaða starfi sem hann Mummi hefur byggt upp af miklum eldmóð og mannkærleika undanfarin 10 ár. Hef verið að biðja um leiðsögn um hvað ég ætti að gera að ævistarfi mínu. Fékk mjög skýr svör og er mjög ánægð með að hafa haft hugrekki til að fylgja draumi mínum. Finnst ég hafa gert nóg í netmálum og auglýsingagerð og langar að fara að gefa eitthvað til baka af öllum þeim gjöfum sem lífið hefur fært mér með ómældri lífsreynslu og því mikla láni að fá að sjá það sem tækifæri til að vaxa og vonandi verða betri manneskja fyrir vikið.

Að rífa upp runna sem skyggði á langömmu

Á leið minni í heimsókn til Götusmiðjunnar í dag, staldraði ég við í Kotstrandarkirkjugarði. Mamma er þar, Árni gítar afi, Tryggvina langamma (mamma ömmu) og Jón Sverrir, bróðir mömmu sem lést af slysförum barn að aldri. Ætlun mín var að ljósmynda maríuhænuna hjá hjartanu fína sem ég stakk þar sem kerið hennar mömmu er grafið. Er að bíða eftir að finna rétta steininn til að láta höggva gróflega út sem gítar. Ef einhver veit um nettan stein sem væri við hæfi lát oss vita.

Nema hvað að elsku amma sem hálfblind er orðin hafði plantað einhverju hryllilegu skrímslahekki í hring um grafirnar sem eru allar í sætri röð, ásamt ægilegum rósarunna sem ræðst alltaf á mig þegar ég reyni að klifra yfir þetta hekk til að heilsa upp á mömmu. Þegar ég svo tók eftir því að hekkið hafði tekið upp á því að skyggja alveg yfir langömmu og hennar grafarskrift var mér nóg boðið og í mig hljóp einhver fítonskraftur og ég á mínum háu hælum í hafmeyjarkjól, réðst á hekkið og reif með þónokkru miklu basli hekkið upp með rótum sem skyggði á Tryggvinu Friðvinsdóttur. Ætla svo að fara þarna síðar og taka það upp allt eins og það leggur sig og planta einhversstaðar annarsstaðar. En mun þá mæta með skóflu:) Síðan tók ég við að mynda maríuhænuna sætu sem var þarna í góðum félagskap hinna framliðnu og enn og aftur fann ég ekki fyrir sorg. Fann meira til sorgar um daginn þegar Delphin fór að tala um pönnukökurnar hennar mömmu, því hún lagði mikla ástríðu í að gera heimsins bestu pönnukökur. Saknaði ekki endilega þess að snæða þær heldur frekar þeirri staðreynd að heyra hana aldrei tala um gerð þeirra og sjá hana síðan framkvæma sköpunarverkið:)

Annars þá eru draumar að rætast og lífið heldur bara áfram að vera ævintýr. Fékk draumavinnu í dag sem ég segi ykkur frá þegar allt er frágengið en það er kraftaverki líkast hvernig það allt kom til.

Eitt er víst að ef maður biður um eitthvað þá fær maður það... það eina sem til þarf er að trúa því að maður fái það huglægt og tilfinningalega.

Að gefa nafn, hlusta á hafið í fiðlu og finna sólstafi

Undanfarnar vikur hafa verið eins og ég hef svo oft haldið fram, ævintýri líkastar. Hef reynt að halda mig frá bloggheimum vegna þess að þar grasserar svo mikill mannfjandskapur og rógburður. Svartagaldur ofan á svartagaldur og það er svo erfitt að hemja gremjuna þegar maður sér hve fólk berar hve andlega fátækt það er með dómhörku og skelfilegum athugasemdum sem ég leyfi mér að efast um að viðkomandi fólk þyrði að segja upp í opið geðið á manni eða öðrum sem þeir beina sínu skítkasti að.

Ég hef mikið verið að spá í að hverfa héðan en það hryggir mig því hér hef ég fundið mikið af gömlum vinum og vandamönnum og hér fékk ég útrás fyrir harm minn og fékk huggun frá svo mörgum þegar mamma dó. Er ekki alveg viss hvað skal gera. Ætla að einbeita mér að bókinni um mömmu og ljósmyndasýningunni sem mun bera yfirskriftina: Ferðalag Bergþóru í búk Maríuhænunnar. Þá er ýmislegt sem telja mætti teikn um að venda sínu kvæði í kross og fara að vinna við eitthvað allt annað en ég er vön að vinna að. Langar að láta gott af mér leiða, skila einhverju til baka sem mér hefur verið gefið í lífinu, það eru sólstafir sem ég ætla að fylgja inn í óræðna framtíð sem ég er þó að móta og skapa í hverju lifandi andartaki.

Fyrir um viku hittum við Jón Tryggvi dásamlegt fólk sem telja mætti til tónlistarfólks og skálda. Fyrir nokkru síðan hafði samband við mig skáldkona frá Sri Lanka sem var á leið til landsins á leið sinni frá bókmenntahátíð á Írlandi. Vildi endilega hitta íslensk skáld og rakst hún á mig í netheimum. Maðurinn hennar er Írskur og alger fiðlusnillingur. Við kíktum til þeirra þar sem þau voru á gistiheimilinu Moby Dick, það er merkilegt nokk við hliðina á heimili vinkonu minnar Marló skáldkonu. Þá skáldin leynast víða hér um borg en engan vettvang eiga þau þó til að leyfa öðrum að hlusta á sig kveða:) Þau fluttu fyrir okkur magnað verk þar sem Colm tókst að framkalla hvalasöng og brimhljóð á fiðluna og hún Pireeni flutti ljóð sem tvinnað var í kringum gamla írska þjóðsögu. Ógleymanlegt. Jón Tryggvi og Colm tvinnuðu svo tóna saman og fannst þeim hjónum mikið til hans koma sem tónlistarmanns...

Fyrir nokkrum árum uppgötvaði að ég ætti systur í gegnum blóðbandapabba, í sama símtali og ég frétti að hann væri látinn. Það var mikil gæfa að finna systur mína hana Steinunni, hún er alger gullmoli og ótrúlega falleg og sterk tenging á milli okkar. Eins og ég hafi þekkt hana allt mitt líf. Hún eignaðist yndislegan dreng í mars sem átti eftir að nefna. Steinunn fékk þá flugu í höfuðið að biðja mig um að hjálpa sér við að gera nafn hans opinbert á afmælisdaginn sinn 22. júlí. Ég varð alvarlega snortin og glöð:) Datt í hug að opinbera nafnið í gegnum ljóð sem ég dreif mig í að skrifa og læt það fylgja með og mynd af drengum yndislega sem er eitthvað það brosmildasta barn sem ég hef hitt...

Lítill drengur með björt augu
jók heiminn gleði með tilkomu sinni
þegar vorið skartaði sínu fegursta
Framundan stillur og sólskin
Undir milkilfengleika nafns síns
hann mun standa af stakri prýði
Örlæti hjartans og innri friður
munu líf hans einkenna

Benjamín Ágúst
er nafnið þitt
Þín gæfa, þín gleði
þín örlög samofin
æðruleysi
Þín innri kjölfesta
traust og stöðug
Lífsstigi þinn
markaður
bjartsýni
og léttlyndi


Benjamín Ágúst - fæddur 27. mars 2007

En það eru þessi litlu ævintýri sem gefa lífinu gildi. Að fá á flétta hárið á dóttur minni, að lesa fyrir Delphin að spjalla við Neptúnus um heima og geima er mér svo óendanlega dýrmætt og jafnast á við allar gersemar lífsins.