Blogg um Bergþóru Árnadóttur

Nú er ég búin að fylla tónlistarspilarann á nýja blogginu sem er tileinkað mömmu gömlu, setti inn 3 lög frá Eintaki og 3 frá Bergmáli. Vantar að koma í stafrænt form Það vorar og Afturhvarfi. Ég er líka að setja upp myndaalbúm þar og mun þá taka út albúmið af minni síðu. Fólk var farið að halda að ég væri forfallinn aðdáandi Bergþóru og ég er ekki alveg að meika þá tilhugsun, væri frekur sjúkt ef ég persónudýrkaði hana... alveg nóg að ég elska hana botnlaust. Talaði um fyrir stuttu að sorgin væri svifin frá hjarta mínu og merkilegt nokk það er bara alveg satt. Mæli með því ef fólk verður fyrir áfalli að gefa sér næði til að syrgja og hjálpa öðrum. Ekkert meðal er betra en að hjálpa einhverjum sem er enn verr settur en maður sjálfur þegar maður er í stórhættu á að falla í pytt sjálfsvorkunnar:)

Slóðin á Bergþórubloggið er bergthora.blog.is, hægt að gerast bloggvinur og de hele. Mun skella þangað fréttum af gangi endurútgáfu, tónleikum og æviminningabókinni. Þætti vænt um ef fólk man eitthvað sem tengist henni að segja mér frá því svo ég geti athugað hvort það myndi passa inn í bókina um hana. Ætla að setja hana upp svipað og Dagbók kameljónsins, fullt af myndum, stuttum brotum, frásögum, textabrotum og viðtölum sem tvinnast í eins konar skrapbók...

Í dag er enn einn fullkominn dagur í vændum. Vona að ykkar verði eins góður og ég ætla mér að hafa minn:)

Get ekki lengur setið á mér...

Eftir gott hlé frá því að vera MJÖG virk í umhverfisbaráttunni er ég aftur komin á skrið. Var mjög hrifin af ráðstefnu saving iceland um helgina og hún endurvakti og endurnýjaði þessi knýjandi þörf á að gera eitthvað NÚNA. Ég hef orðið vör við það sem kalla má media blackout á þessa ráðstefnu, mun því setja inn efni hér frá youtube um leið og það verður sett inn um ráðstefnuna þar á bæ. Þá sýnist mér ég hreinlega verði að halda áfram að blogga því það er bara svo mikið af skrifum hér sem eru hreint og klárt bull og siðgæðiskennd mín segir mér að það verði einhver að svara þessu bulli þó mér þyki það ömurlegt hlutskipti:)

Skellti inn smá frétt um þróun mála með efni sem tengist mömmu á bergthora.blog.is

Er enn á bleikum ástarhnoðra og ætla mér að vera þar um aldur og ævi...

Lífsbókin endurflutt

Útvarpsþátturinn fíni um mömmu, aka Bergþóru Árnadóttur sem var á dagskrá 1. maí verður endurfluttur á rás 2, fyrri hlutinn verður 28. maí klukkan 22:10 og seinni 29.maí klukkan 20:30

Frábær viðtöl við alls konar skemmtilegt fólk og hellingur af lögum sem ekki hefur verið auðvelt að finna til hlustunar um langa hríð.

Það er Andrea Jónsdóttir sem á heiðurinn af þessum þætti og á hún mikið lof fyrir að búa til svona einlægan og skemmtilegan þátt.

Athugið, athugið... Kameljónið á afmæli á morgunn

Í tilefni stórafmælis míns á morgunn 17. apríl, þar sem ég mun verða hálf áttræð og komast á hinn virðulega fimmtugsaldur mun ég vera til viðtals fyrir vini og vandamenn. Engin afmælisveisla fyrr en ég verð 41, enda miklu flottari tala... Vænti þess að vinir og velunarar sendi mér afmælisskeyti via tölvupóst ellegar mun ég falla í hamslausa sjálfsvorkun... Það er líka alveg nóg að skilja eftir skilaboð hér á blogginu:) Takið daginn frá á næsta ári... lofa stórafmælisveislu með allskonar velgjörningi...

Ég mun eyða deginum á morgunn í minni stórskemmtilegu vinnu en láta mér bregða í Mál og Menningu klukkan 10 þegar þjóðargjöfin hefst...

Gjafir, blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en ég hygg bjóða öllum þeim sem vilja að þiggja skáldsögu mína Dagbók kameljónsins að gjöf á morgunn. Afmælisdagar eru miklu skemmtilegri þegar maður gefur eitthvað. Ég gaf til dæmis ömmu minni gjöf sem hún gat gefið öðrum þegar hún varð 80 ára. Bjó til fallega bók með skýjamyndum eftir hana og ljóðum og öðru fallegu, svo gat hún gefið öllum sem henni langaði þessa sérútgáfu.. Handgerð og allt:) Ömmu þótti mjög gaman að gefa bókina sína og þannig gat ein gjöf glatt marga...

Þeir sem vilja bókagjöfina mína geta nálgast hana í Kaffi Hljómalind, mun fara með nokkur eintök þangað í fyrramálið, kannski mun ég líka skilja hana eftir á skringilegum stöðum, eins og í strætóskýlum ef ég hef tíma...

Frábær himnaför og ógleymanlegur dagur

Dagurinn í gær var í alla staði eins og ég hefði best getað óskað mér. Vaknaði klukkan fjögur og hafði því nægan tíma til að gera allt sem gera þurfti fyrir himnaför mömmu. Þegar við keyrðum inn í Hveragerði fékk smá kökk í hálsinn, svo mikið af flöggum í hálfa stöng og ég hafði áhyggjur af því að mér tækist ekki að halda ró minni og myndi brotna saman. En þegar ég kom í kirkjuna þá var svo margt sem ég þurfti að gera og svo mikið af fólki komið að ég hafði hreinlega ekki tíma til að hafa áhyggjur af slíku. Kirkjan var alveg pakkfull og ég gerði ekki nógu mikið af prógrammi fyrir alla, hélt að það myndi koma helmingi færra fólk. Þótti vænt um að sjá alla sem komu. Fann líka fyrir öllum þeim hlýju hugsunum sem bar beint til okkar. Ég ákvað að standa í anddyrinu í kirkjunni og taka á móti öllum. Hélt að maður ætti að gera það, en allavega þá var það bara svo gott að sjá framan í alla sem voru að koma og ég ákvað að leyfa helst engum að sleppa inn án þess að faðma viðkomandi. Ég er mikill faðmari í eðli mínu. Alltaf mikið faðmast í minni fjölskyldu.

Athöfin hófst á því að flutt voru Þrjú ljóð um lítinn fugl án söngs. Það var alveg ótrúlega fallegt. Um morguninn mundi ég eftir því að mömmu var alltaf kappsmál að klappað væri í kirkjum. Bað því Hjölla um að nefna það að klappa á milli atriða, sem hann gerði. Vona að það skapist hefð hér á landi að klappa í jarðaförum, léttir óneitanlega yfir. Ég var djúpt snortin eftir tónlistina og horfa á börnin mín gráta á meðan á flutningum stóð. Var ekki viss um hvort að ég myndi geta flutt ljóðið, en ég stappaði í mig stálinu, enda stálkonan ógurlega:) og stóð upp og flutti það. Hjölli spilaði af sinni alkunnu snilld undir. Svo söng Páll Óskar Sýnir og það var alveg ótrúlega vel gert hjá honum. Hann hefur líka svo græðandi rödd. Það var eins og söngurinn hefði þau áhrif að mér leið vel og ég fann til ómældrar gleði frekar en að fara að gráta. Ég söng sjálf þetta lag yfir Kalla blóðbandapabba þegar hann var settur ofan í jörðina fyrir nokkrum árum á milli afa og ömmu. Ég varð að hætta að syngja það í miðjum klíðum því ég beygði af.

Eftir Sýnir var séra Gunnar Björnsson með tölu um mömmu. Hann stóð sig ágætlega. Reyndar hlýtur hann að hafa villst á línum í ræðunni, því allt í einu var ég gift Valda, fyrrverandi stjúpa og átti með honum börnin mín þrjú. Ég gat ekki annað en farið að flissa. Það voru nokkur önnur svona skemmtilega furðuleg atriði í ræðunni og ég sá mömmu fyrir mér í kasti yfir því.

Svo tók samfelld tónlistardagskrá við, hér er bara dagskráin í heild sinni:

Okkur þótti við hæfi að minnast mömmu með tónlistinni hennar. Öll tónlist sem flutt er við himnaför hennar eru lög sem hún samdi við ljóð íslenskra skálda.

Forspil: Þrjú ljóð um lítinn fugl
Ljóð í flutningi Birgittu Jónsdóttur og Hjörleifs Valssonar
Sýnir
Söngur: Páll Óskar Hjálmtýsson
Ljóð eftir: Stein Steinarr
Bergþóru minnst, Séra Gunnar Björnsson
Frændi þegar fiðlan þegir
Söngur: Páll Óskar Hjálmtýsson
Ljóð eftir: Halldór Laxness
Lífsbókin
Söngur: Páll Óskar Hjálmtýsson
Ljóð eftir: Laufeyju Jakobsdóttur
Draumur
Söngur: Jóhanna Vigdís Arnardóttir
Ljóð eftir: Stein Steinarr
Hin mikla gjöf
Söngur: Jóhanna Vigdís Arnardóttir
Ljóð eftir: Stein Steinarr

Um tónlistina sjá:
Jóhanna Vigdís Arnardóttir - söngur
Páll Óskar Hjálmtýsson - söngur
Hjörleifur Valsson - fiðla
Ástvaldur Traustason - píanó
Hilmar Örn Agnarsson - orgel
Björgvin Gíslason - gítar
Jón Rafnsson - kontrabassi
Steingrímur Guðmundsson - slagverk

Innilegar þakkir til allra þeirra sem lögðu hönd á plóginn til að gera þessa athöfn mögulega. Sérstakar þakkir til tónlistarfólksins.

Það var sem mamma væri að syngja í gegnum Hönsu. Hún flutti þetta svo vel að mér hitnar um hjartarætur að hugsa til þess. Ég á engin orð til að lýsa þakklæti mínu til tónlistarfólksins. Þau gerði þessa athöfn að því sem hún var: ógleymanleg.

Svo greip ég kerið fína og arkaði með fallega hjörð að baki mér með blóm og kransi í fangi. Ætlaði aldrei að komast með öskuna í bílinn svo margir að tala við. Ferðinni var heitið í kirkjugarðinn við Kotstrandarkirkju. Þar las ég upp fyrir hann Peter manninn hennar mömmu bréf sem hann bað mig um að lesa, en hann komst ekki til að vera með. Ég hafði þýtt það um morguninn og læt þýðinguna fylgja.

"Til minnar ástkæru Bergþóru
Enginn skal velkjast í vafa um að við elskuðum hvort annað.
Þú kenndir mér að lifa einn dag í einu. Við lifðum í þessu andartaki.
Til hvers að hafa áhyggjur af morgundeginum, kannski er morgundagurinn hreinlega ekki til.
Það sannaðir þú daginn áður en þú lést.
Þú varst svo full af lífskrafi þetta eftirmiðdegi sem ég heimsótti þig á sjúkrahúsið. Það hvarflaði hvorki að þér eða mér að þetta væri hinsta stund okkar saman. Þú skrifaðir niður hvað ég ætti að koma með næsta dag til þín. Þú varst sannfærð um að eftir nokkra daga myndirðu verða flutt á litla spítalann í Brovst og að ekki væri langt í að þú kæmir heim að nýju.

Þú ljómaðir þegar þú sagðir %u201Cheim að nýju%u201D, þú elskaðir Dúkkuhúsið, heimilið okkar.
Áður en ég kvaddi þig, sagðirðu, mundu nú að knúsa og kyssa Jackpot frá mömmu. Jackpot var hundurinn okkar.
Ég var í góðu skapi þegar ég keyrði heim. Ég hugsaði um nikótínplásturinn sem þú hafðir fengið á spítalanum, hann átti að fjarlægja löngunina í sígarettur. Þú varst svo ánægð með þennan plástur vegna þess að þú varst sannfærð um að hann gæti hjálpað þér til að hætta að reykja.
Þú gerðir allt sem í þínu valdi stóð til að ég myndi ekki hafa áhyggjur af þér. Þér tókst að láta mér líða þannig að ég var sannfærður um að þú kæmir skjótt heim, þannig að það sem eftir lifði dags var ég áhyggjulaus og svaf rótt um nóttina.

Klukkan sjö um morguninn vakti síminn mig. Hjúkrunarkona sagði mér að þú hafðir yfirgefið mig, að þú hafðir látist í svefni um nóttina.

Elsku Bergþóra mín, þakka þér fyrir að hafa kennt mér að lifa og njóta dagsins í dag, að hafa ekki áhyggjur af morgundeginum.
Ég er sannfærður um að þú varst ekki meðvituð um að dauðinn myndi bera að garði þegar hann kom og sótti þig.
Við höfum oft talað um dauðann. Við vissum að hann myndi koma til okkar einn daginn og sækja okkur. En svo lengi sem við lifðum myndum við elska hvert annað.
Nú er líkami þinn ekki lengur hér, en þú lifir í hjarta mínu og sál þín er hér ennþá, ég finn svo sterkt fyrir henni.
Ég er stoltur gagnvart því að þú þoldir mig í næstum því átján ár. Ég er stoltur gagnvart því að hafa búið með einum af merkustu listamönnum Íslands. Þú munt aldrei gleymast. Það sem þú hefur skapað með tónlist þinni mun lifa að eilífu.

Heiðruð skal minning þín
Ég elska þig
Þinn Peter "

Eftir þessa fallegu athöfn sem kallast mætti jarðsetning brunaði ég aftur til kirkjunnar í Hveró til að ná í gestabókina og myndirnar af mömmu og keyrðum svo sem leið lá á veitingastað bróður mín við Fjöruborðið þar sem við héldum erfðadrykkju. Það var líka yndislegt. Fann svo vel að mamma var kát með þetta allt.

Kíktum svo í smá heimsókn til ömmu í Hveragerði og fengum meira bakkelsi og kaffi og hlýju. Fór svo heim, var nokkuð útkeyrð en sátt og glöð. Sá fyrstu tölur frá Hafnarfirði og var viss um að þessi dagur myndi fá góðan endi. Dreif mig eftir að Delphin sofnaði upp í Hafnarfjörð og náði að fagna með þeim sem fagnað gátu. Ótrúleg stund og fullkominn endir á fullkomnum degi. Í gær varð sól í straumi, næsta verkefni er að fá von og bjartsýni handa landinu öllu. Landinu þyrmt um stund. Gefur okkur tíma til að finna almennilega lausn á þessu stóriðjuæði, álæði, brjálæði:) Markmiðið: sól á Íslandi öllu.

Hér er minningagreinin í fullri lengd sem átti

að birtast í mogganum en þeir létu mig stytta hana svo mikið að hún varð alveg ömurleg. Þurfti líka að standa í stappi til að fá ljóðið birt vegna þess að mati þess sem sér um minningagreinar fyrir Morgunblaðið þá var það ekki í réttum stíl, þ.e.a.s. það var ekki með stuðlum og höfuðstöfum. Fékk það loks í gegn eftir að hann talaði við eitthvað annað fólk á mogganum. En ég þurfti þá að stytta minningagreinina.

Mamma var fyrst og fremst hetja. Hetja vegna þess að hún hvikaði aldrei frá sjálfri sér. Var alltaf samkvæm sér og sínum skoðunum. Lífið krefst meira af sumu fólki en öðru. Mamma fékk svo sannarlega vænan skammt til að vinna úr. Kannski varð það henni ofviða undir lokin. Hún var alltaf tilbúin að hjálpa öllum en skildi sjálfa sig og sínar þarfir svo oft út undan. Held að örkuml hennar eftir slysið 1993 hafi stolið frá henni lífsþorstanum og sköpunarþránni. Mamma fékk í vöggugjöf einstaka tónlistargáfu. Tónlistin var hennar líf og yndi þangað til að hvert áfallið á fætur öðru tók meira að segja gleðina við að semja frá henni. Sé fjarlæga minningu um hana sitja á háa eldhúskollinum í eldhúsinu í Þorlákshöfn þegar ég var krakki að semja lög á næturnar. Æfa sig viðstöðulaust á tólf strengja gítarinn, hún ætlaði sér að afsanna að ekki væri hægt að spila á einhvern ákveðinn hátt á hann. Og henni tókst það svo sannarlega. Ég man líka eftir þvældu og útkrotuðu ljóðasafni Steins Steinarrs á eldhúsborðinu en ljóð hans voru henni gjöful. Hver perlan á fætur annarri spratt úr verkum hans í einmanaleik næturinnar. Mamma samdi ekki lög eins og önnur tónskáld. Lögin spruttu út úr ljóðunum nær fullsköpuð. Hún sagði að í góðum ljóðum byggi alltaf lag og hennar verk væri að laða lagið fram.

Mamma hafði sértakan gálgahúmor og lífssýn sem erfitt er að koma í orð. Hún var einskonar Búddisti í hugsun og gjörðum. Allir voru henni jafn mikilsverðir. Skiptir þar engu hvort að viðkomandi væri útigangskerling eða forseti. Börn vina sinna eða hennar eigin börn. Hún var fremur bernsk í hugsun og án efa hefur það komið henni í ýmsar ógöngur að trúa nánast öllu sem henni var sagt. Hennar lífsspeki rúmaðist innan máltækisins: Fátt er svo með öllu illt að ekki boði nokkuð gott. Það var ekki auðvelt að komast inn fyrir skelina hjá henni og þó hún hafi alltaf verið létt og gaman að vera nálægt henni þegar sá gállinn var á henni, þá kraumaði þungur harmur í sálu hennar sem hafði afgerandi áhrif á allt hennar líf.

Mamma kom til Íslands síðasta sumar til að vera viðstödd brúðkaup bróður míns Jóns Tryggva og Lindu. Hún var svo stolt af honum og það geislaði af henni bjartsýnin. Hún var ákveðin að gefast ekki upp í því mótlæti sem að henni steðjaði, vildi hjálpa öðru fólki með krabbamein að komast handan við óttann sem slíkur stóridómur oft inniber. Hún var líka staðráðin í því að láta krabbameinið ekki taka yfirhöndina í lífi sínu. Engu skildi breytt. Hennar lífsstíll hinn sami uns yfir lauk. Hún vildi ekki framlengja lífið með lyfjum eða liggja á sjúkrahúsi. Daginn sem hún dó í tvígang og var endurlífguð, fór hún til vinkonu sinnar, til sálfræðings og á pósthúsið með hálfsmetra syngjandi afmæliskort til ömmu. Svo gat hún ekki meir, féll á búðargólfið í matvörubúðinni, blæddi út og var færð á sjúkrahúsið í Álaborg sem henni geðjaðist lítt að. Um nóttina safnaði hún styrk og eyddi síðasta deginum í þessari jarðvist til að róa þá sem henni voru kærir, sagði að henni liði vel, gerði nett grín að þessu öllu og reyndi að sannfæra okkur systkinin um að koma ekki til Danmerkur. Henni tókst það næstum því. En ég heyrði að hún átti ekki mikið eftir af lífsorkunni. Þannig að för okkar varð ekki frestað. Hún fór svo að sofa eftir símtal við vinkonu sína, hugsandi um Santorini, djúpblátt hafið og kúpt hvít húsþök. Sigldi inn í eilífðina ein um borð í kænu með hvítu segli. Dó í svefni og eins og hún þráði, varð engum ánauð. Ekkert vildi hún síður en að verða gömul bitur kona. Hún dó bjartsýn að vanda og ætlaði sér út af þessum ómanneskjulega spítala hið fyrsta. Og henni varð af þeirri ósk sinni. Mamma trúði á líf handan þessu og sækir okkur systkinin stíft í draumheimum, lætur vita af sér á ýmsa vegu eins og henni er von og vísan.

Ég hef lært svo margt af henni mömmu þó ég hafi hreinlega ekki séð það fyrr en á síðustu árum. Ég er henni full þakklætis fyrir allt sem við upplifðum saman þó ekki hafi það alltaf verið dans á rósum. Frá henni fékk ég bjartsýnina og þrautseigjuna. Ósérhlífnina sem oft er nauðsynleg til að verða eitthvað úr verki. Frá henni fékk ég ómælda hvatningu til að helga mig skáldagyðjunni. Frá henni fékk ég hugrekki til að vera ég sjálf og standa mig sama hvað gengi á í kringum mig. Ég fékk frá henni ómældan efnivið úr djúpum gleðinnar og sorgarinnar. Ég hef aldrei og mun aldrei elska neinn eins og hana. Ég var í því furðulega hlutverki að vera henni miklu frekar sem móðir en dóttir, vinur miklu frekar en dóttir og á því kann ég enga skýringu. Okkar líf var samofið skringilegum og oft á tíðum absúrd örlögum. En engu vildi ég breyta. Ekki henni, né örlögunum okkar furðulegu. Ég elska þig mamma skilyrðislaust og þú munt alltaf lifa í hjarta mínu, í minningunum óborganlegu og í lögum þínum.
Þín Birgitta Jónsdóttir stundum Bergþórudóttir

Ekki deyja fyrr en ég kem til þín

Þú frábaðst þér argandi vélarnar
-gervilífið og morfínið

Ég á ofgnótt líknar að þínu skapi
Ég skal lesa fyrir þig Stein Steinarr eða Halldór Laxness
Ég skal lesa fyrir þig um lífið eða engil dauðans

Bera smyrsl á andlit þitt
strjúka burt storknað blóðið í þykku hári þínu
Syngja fyrir þig vögguvísunar sem gleymdist
að syngja fyrir þig í bernsku

En ekki deyja fyrr en ég kem
Söngfugl að hefja sig til flugs
Ekki deyja fyrr en ég kemst til þín

Líf þitt fjarar út
Andlitið slétt
Það stirnir í augum
Óendanleiki og alheimur
Í svefni sótti engill dauðans þig
vafði þig sæbláum kufli
Og þú söngst í draumi mínum
"Veistu að þinn vinur er að deyja"
brostir og hélst þína leið

Faðma þig ylvolga
kyssi þig þúsund kossa
En ekkert er þess megnugt til að fá
þig til að snúa aftur
úr faðmi dauðans

Friðurinn fundinn, líkn undan fargi lífsins
Og ég sleppi, fagna með þér í hjarta sorgarinnar
með lífsbókina syngjandi í hjarta mínu
-þegar ég vakna

Ort handa mömmu í mars 2007, hvíldu í friði mín kæra.

Andaði mömmu óvænt inn áðan

Þurfti að fara að díla við kassann með öskunni. Vissi að eitthvað hefði lekið út en átti ekki von á að einn þriðji hefði sloppið úr kerinu fína. Sá sem pakkaði þessu var greinilega í annarlegu öskuástandi því lokið hafði ekki verið fest almennilega á. En þetta er nú reyndar allt í takt við mömmu og á einhvern hátt þá var þessi upplifun í ljósaskiptunum alveg ótrúlega gálgahúmorsleg...

Ég var semsagt út á svölum að opna kassann og er eitthvað að reyna að flytja öskuna yfir úr pappakassa í ker og uppgötva að ég er öll út í sóti, anda að mér mömmu, þetta er þá alveg komið í hring. Ég var eitt sinn innra með henni og núna er hún innra með mér. Ég var hálf kvíðin við að gera þetta en svo varð þetta bara að enn einum farsanum í kringum þetta allt og ég var hálfhlæjandi út á svölum að selflytja hana á sinn stað en hún lét svo sannarlega ekki hemja sig og hluti af henni fauk yfir vesturbæinn. Ég stal smá í maríuhænuskrín, setti rósarblöð með. Þetta er alveg eins og skeljasandur. Frekar fallegt satt best að segja. Fáránleiki þessara aðstæðna er þvílíkur að ég get ekki annað en hlegið og núna ætla ég út á svalir til að athuga hvað ég eigi að gera við öskuna sem rann útfyrir, ég kann ekki við að sópa hana. Bara of skringilegt...

Henni þætti það sjálfsagt fyndið...

Ég ætlaði að flytja ljóð í jarðaförinni

en ég veit að ég mun ekki valda því. Læt það bara í staðinn hér og í bæklinginn sem verður dreift í kirkjunni. Ég samdi drög að því nóttina sem mamma var að deyja. Merkilegt hvað maður veit allt fyrirfram. Ég bara vissi að hún væri að deyja. Hef þá trú að ég sé yfirleitt undirbúin fyrir allar þessar hindranir sem lífið hefur fært mér í draumheimum. Það hefur aldrei gerst að ég hafi ekki vitað hvað framundan er. En því miður þá er það hlustskipti þeirra sem sjá inn í framtíðina að sjá en geta ekkert aðhafst. Ég er mjög þakklát fyrir að dreyma mömmu, kannski ekkert skringilegt. Ég er með öskukerið sem inniheldur jarðneskar leifar hennar í kassa við hliðina á rúminu mínu. Er að mana mig í að taka kerið úr kassanum. Það hefur eitthvað af öskunni sloppið út í kassann sjálfan. Mamma hefur svosem aldrei viljað láta njörva eða takmarka sig við einn eða neinn kassa þannig að við þessu var að búast:)

Ekki deyja fyrr en ég kem til þín

Þú frábaðst þér argandi vélarnar
-gervilífið og morfínið

Ég á ofgnótt líknar að þínu skapi
Ég skal lesa fyrir þig Stein Steinarr eða Halldór Laxness
Ég skal lesa fyrir þig um lífið eða engil dauðans

Bera smyrsl á andlit þitt
strjúka burt storknað blóðið í þykku hári þínu
Syngja fyrir þig vögguvísunar sem gleymdist
að syngja fyrir þig í bernsku

En ekki deyja fyrr en ég kem
Söngfugl að hefja sig til flugs
Ekki deyja fyrr en ég kemst til þín

Líf þitt fjarar út
Andlitið slétt
Það stirnir í augum
Óendanleiki og alheimur
Í svefni sótti engill dauðans þig
vafði þig sæbláum kufli
Og þú söngst í draumi mínum
"Veistu að þinn vinur er að deyja"
brostir og hélst þína leið

Faðma þig ylvolga
kyssi þig þúsund kossa
En ekkert er þess megnugt til að fá
þig til að snúa aftur
úr faðmi dauðans

Friðurinn fundinn, líkn undan fargi lífsins
Og ég sleppi, fagna með þér í hjarta sorgarinnar
með lífsbókina syngjandi í hjarta mínu
-þegar ég vakna

Ort handa mömmu í mars 2007, hvíldu í friði mín kæra.

Draumar

Hef dreymt mömmu mjög mikið undanfarið. Hef líka verið nokkuð síþreytt. Í gær heyrði ég flotta skilgreiningu á söknuði eftir þeim sem hverfa úr lífinu okkar inn í heim dauðans. Maður býr ekki lengur til neinar nýjar minningar með viðkomandi. Ég varð frekar sorgmædd þegar ég fór að hugsa út í þetta en svo fór ég að skoða hlutina í samhengi. Í raun og veru eru minningar síbreytilegar og fortíðin tekur stakkaskiptum eftir því sem maður þroskast og þróast. Því á ég alltaf nýjar minningar um mömmu og alla hina sem hafa horfið út lífi mínu.

En það er þetta nú, kvika hamskiptandi nú sem er það eina sem er í raun og veru til. Hef mikið verið að velta því fyrir mér hvernig lífi mínu sé best varið. Þrái ekkert frekar en að skrifa en hef engan tíma til þess. En hverju skipta skrifin og sköpunargyðjan ef maður sinnir ekki því sem dýrmætast er í lífinu? Lífinu sjálfu!

Ef einhver vinur eða vandamaður mömmu

kemst ekki í jarðarförina en vill koma kveðju á framfæri, þá skulið þið bara senda mér það og ég kem því til prestsins.

[e-mail]