Þarna er ég algerlega ósammála

Það væri nær að huga að þeirri ábyrgð sem felst í því að vera foreldri. Sonur minn er mikið á netinu, þó tók hann þá ákvörðun að horfa ekki á myndbandið með aftöku Saddam. Ég hef lagt mig fram við að loka augunum þegar myndir úr því hafa verið að glennast framan í mig í öllum fjölmiðlum landsins. Ég myndi til dæmis vilja sjá fjölmiðla axla þá ábyrgð að birta ekki svona myndir eins og þeir hafa gert í þessu tilfelli. Þær eru alltaf notaðar þegar fjallað er um þessa aftöku á einn eða annan máta.

Ég held að ef foreldrar gefi sér tíma til að tala við börn sín, útskýra fyrir þeim ákveðin siðferðisleg gildi í hinu daglega amstri og láta þeirra þarfir stundum vera í forgrunni með því til dæmis að vera eitthvað heima við í stað þess að vera alltaf upptekin af sínum þörfum á meiri neyslu, já þá held ég að við byggjum við annan veruleika en sá sem við búum við í dag.

Það er þægilegt að skella skuldinni á netið, á tölvuleiki og sjónvarp. En hvernig stendur á því að börn og unglingar eru í þeim heimum án eftirlits eða umræðu um það sem þau eru að upplifa?

„Netið ýtir undir hömluleysi og gróft ofbeldi"

Í dag klukkan 13:00 standa UVG fyrir uppákomu sem ber yfirskriftina: Minning um land

"Undir miðlunarlóni Kárahnjúkavirkjunnar hvílir land sem hvorki stór hluti núlifandi kynslóða né komandi kynslóðir munu fá að kynnast. Vegna þessarar staðreyndar munu Ung vinstri-græn standa fyrir sorgar- og minningarstund næstkomandi laugardag, þann 6. janúar kl. 13:00, að Suðurgötu 3.

Við hvetjum alla félaga, jafnt unga sem aldna, til að koma. Bakkelsi úr ofnum ungliða verða á borðum og heitir jafnt sem kaldir drykkir til þess að skola því niður með.

Tveir flokksfélagar, annar sem hefur notið náttúrudýrðarinnar fyrir austan sem nú er undir lóni og hinn sem mun aldrei fá þess notið, munu taka til máls og minnast landsins.

Þrátt fyrir sorglegt tilefni vilja Ung vinstri-græn jafnframt nýta það til að veita ákveðum hóp verðlaun fyrir ósérhlífna baráttu fyrir náttúru Íslands. Einnig verður kynnt ljósmyndabók sem stjórn Ungra vinstri-grænna hefur útbúið í samstarfi við Christopher Lund, ljósmyndara. Þessi bók sem framleidd var í einu eintaki verður afhent landsbókasafni til varðveislu. Bókin geymir ljósmyndir af Kárahnjúkasvæðinu áður en því var drekkt. Það er ósk Ungra vinstri-grænna að núlifandi og komandi kynslóðir fái notið þessara mynda sem örlítillar sárabótar fyrir landið sem tekið var frá þeim, þó þær muni aldrei jafnast á við að kynnast landinu af eigin raun."

Finnst þetta mjög góð hugmynd og vel útfærð. Ég ætla að kíkja, skrifaði eitt sinn ljóð um þetta land með áþekktum titli:

Í minningu lands

ég þekkti eitt sinn fjall
ég þekkti eitt sinn gil
ég þekkti eitt sinn gljúfur
ég þekkti eitt sinn foss
ég þekkti eitt sinn mosa
ég þekkti eitt sinn tré
ég þekkti eitt sinn fugl
ég þekkti eitt sinn klett
ég þekkti eitt sinn á
ég þekkti eitt sinn hraun
ég þekkti eitt sinn Gljúfrarbúan

ei meir
ei meir

ég þekki land
mitt land
æ meir

Hvernig stendur á því

að mbl.is geti ekki verið með fréttir á vefmiðli sem annars er mjög virkur og góður, snemma á morgnanna. Er ég virkilega eina manneskjan sem vaknar um fimm, sex leitið og vill geta lesið mér til um hvað gerðist síðustu tólf tímana??

visir.is er yfirleitt fyrstur með fréttirnar og þó þær séu stundum afleitar í gæðum þá er einhver vísir af lífi þar allan sólarhringinn.

Annars fer í taugarnar á mér hve mikið vantar upp á vandvirkni á vefmiðlum. Eins og það sé kappsmál að þýða bara einhverjar erlendar fréttir á hlaupum en ekkert fara yfir þær og svo virðist sem ekki sé verið að eyða peningum í prófarkalestur. Þó eiga þessir miðlar stóran lesendahóp og auglýst er grimmt á þeim. Stjórnendur þessara miðla ættu nú að sjá sóma sinn í að hafa nógu marga í starfsliðunu svo hægt sé að inna þessa mikilvægu vinnu af hendi skammarlaust.

Skrauteldar

Íslendingar eru markaðssettir sem fíflin sem skjóta upp milljónum króna, dansa dauðadrukknir í kringum gullkálfinn og þeim er ekkert heilagt þegar nýju ári er fagnað. Fólk kemur hér til að upplifa þessi ósköp og er yfirleitt frekar kjaftstopp yfir geðveikinni sem við þeim blasir. En það er nú alltaf gaman fyrir litla þjóð að útlendingar sýni siðvenjum þeirra athygli: eins og til dæmis sýniþörfin á sviðakjömmum og hlandlyktinni af hákarlinum, brennivínið og bjórleysið. Ég skil eiginlega ekki þessa tegund af sýndarþörf.

En nóg um það, ég er hér að fara að tala um helvítis flugeldana sem ég fæ sífellt meiri óbeit á. Í fyrsta lagi þá væri þetta svosem allt í lagi ef fólk gæti hugsanlega mögulega tamið sér að skjóta þeim upp á réttum tíma: þ.e.a.s. klukkan tólf og svo þyrfti maður ekkert að heyra eða sjá þennan andskota í heilt ár. Þó bannað sé með lögum að skjóta þessu upp í ótíma þá gerir fólk það viðstöðulaust. Í gærmorgunn vöknuðum við upp fyrir allar aldir út af því að einhverjum datt í hug að fara að skjóta einhverjum hávaðakökum. Í nótt fór eitthvert flugeldafíflið að skjóta upp annarri hávaða Njálsbrennu eða hvað þetta nú heitir allt saman. Á gamlárskvöld byrjaði fólk að skjóta upp klukkan sjö og ekkert lát var á þessu fyrr en klukkan var um eitt. Þetta bara hættir að vera skemmtilegt þegar það er svona mikið af þessu. Mengunin var slík að allir mengunarmælar hreinlega sprungu og fólki með astma og aðra lungnasjúkdóma var ráðlagt að halda sig inni.

En það er í ljósi hinnar fullkomnu íróníu sem mér blöskrar þetta enn meir. Við Íslendingar köllum gjarnan skrautelda kínverja. Þ.e.a.s. við erum að sprengja kínverja. Nú hefur það semsagt komið í ljós að við Íslendingar meðkaupum á fugeldum frá þrælabúðum Kínverja erum í orðsins fyllstu merkingu að sprengja Kínverja. Um 10.000 Kínverjar hafa látist við að framleiða flugeldana sem við í Vesturlöndum skjótum svo ákaft upp. Fólkið í skrauteldaverksmiðjunum vinnur í sautján tíma á dag á lúsarlaunum og deyr svo við þann feril skrauteldagerðarinnar sem hve hættulegastur er.

Og gleymum ekki að mengunin sem af þessu kemur gufar ekki bara upp í ekkert. Hún fer út í andrúmsloftið og lendir einhversstaðar. Með því að fara hamförum við þetta erum við að auka við gróðurhúsaáhrifin og í ljósi þess hve alvarleg sú vá er, þá finnst mér kominn tími til að fólk styrki björgunarsveitirnar á annan hátt og borgir og sveitafélög sjái bara um skrauteldasýningarnar á miðnætti eins og gert er víðast hvar annars staðar í hinum svokallaða siðmenntaða heimi.