Leg er bara snilld

Bauð Neptúnusi í leikhús í gærkveldi í tilfefni 16 ára afmælis hans. Fórum að sjá Leg í Þjóðleikhúsinu. Langt síðan ég hef skemmt mér svona vel. Við vorum í hláturkasti út sýninguna. Fannst allt vel heppnað við þessa sýningu. Margmiðlunarhluti hennar var ótrúlega vel útfærður og þessi dásamlegi sjúklegi húmor hans Hugleiks snillarlega yfirfærður í leikhúsið. Þetta er eini söngleikurinn sem ég hef séð þar sem ég hef ekki verið í króniskri þjáningu vegna aulahrolls. Ég nefnilega þoli ekki söngleiki, veit ekki af hverju... fer alltaf um mig þegar fólkið fer að syngja samtölin...

Mæli hiklaust með þessari sýningu.

Sandino, uxar og ævintýr

Veit ekki alveg hvað varð um Eurotrashvision færsluna mína en ég hef óvart skrifað yfir hana en þetta er líka miklu skemmtilegri færsla, hin var bara tuð...

Fleiri frásagnir frá skáldahátíð í Granada, Níkaragva:

Það sem var sérstakast við þessa hátíð voru öll börnin sem tóku þátt í henni. Eftirminnilegasta upplifunin var að fara til bæjarins sem Sandino fæddist og ólst upp í. Bærinn heitir Niquinohomo og í honum búa rétt rúmlega 7000 manneskjur. Þeir sem ekki þekkja til Sandino bendi ég á að kíkja á netið, en í stuttu máli þá er hann þjóðahetja. Hann er gjarnan kallaður faðir byltingarinnar og var sá sem hóf andóf gegn veru bandaríska hersins um 1929. Sandanistahreyfingin sótti sér beinan innblástur til hans og verka hans þegar byltingin hófst í kringum 1980. Var að fara í gegnum veraldarvefinn í leit að upplýsingum og það er ágæt grein á wikipedia um sögu þessa lands sem svo fáir þekkja til.

Ég var hve mest snortin yfir örlæti og hlýjunni sem við fundum fyrir þarna gagnvart okkur. Þegar við komum til Niquinohomo var tekið á móti okkur með lúðrasveit barna og voru þau öll í sínu fínasta pússi. Þá tók bæjarstjórinn og öll bæjarstjórnin á móti okkur. Teknar voru myndir af okkur við styttu af Sandino. Lítil stúlka, held að hún hafi verið átta ára flutti ræðu og ljóð utanbókar með miklum tilþrifum og fegurð. Ég vöknaði ásamt fleirum. Við vorum svo leidd að blómum skrýddum vögnum, held að þeir hafi verið þrír og uxum beitt fyrir þá. Við fórum upp í vagnana og fórum svo um aðalgötuna ásamt skrúðgöngu barna og fullorðinna. Mér leið vægast sagt furðulega og sér í lagi þegar fólkið tók að veifa okkur. Þá veifaði maður til baka og brosti sínu breiðasta. Við enduðum við bókasafn bæjarins sem bar heiti Sandino og þar var safn til heiðurs honum. Mikið var hann fallegur maður og mikið er hann enn elskaður og virtur af samlöndum sínum. Svo fórum við út í garð og átti upplesturinn að fara fram þar. Þar var lítið útileikhús og við sátum þar í skjóli fyrir brennandi heitum geislum sólarinnar. Fyrsta atriðið var fyrir okkur. Börn sem dönsuðu þjóðdansinn fyrir okkur. Öll skáldin, við vorum átta frá hinum ýmsustu heimshornum voru verulega snortin yfir gestrisninni gagnvart okkur. Þá tók við upplestur bæði frá skáldum frá Niquinohomo og okkur. Ég hafði fengið þýtt eldsnemma um morguninn ljóðið mitt Reykjavík, borg árstíða og flutti það á ensku en byrja það alltaf á nokkuð magnaðri vísu til fluttnings úr Völuspá. Kúbverska skáldið flutti svo ljóðið fyrir mig á spænsku við nokkurn fögnuð. Við fengum meiri dans og svo vorum við leist út með gjöfum. Höfðu verið búnar til handa okkur viðarstyttur með Sandino þar sem nafn sérhvers okkar var haglega komið fyrir. Mjög flott, svo fengum við blóm í barminn og viðurkenningarskjal sem heiðursgestir í bænum. Ég sé að þessi frásögn nær alls ekki að lýsa því sem ég vil lýsa. Kannski færi best á að segja að svo mikil er þrá mín eftir að koma þarna aftur og gera eitthvað fyrir þetta fólk að ég er algerlega friðlaus.

Eftir þetta ævintýr var okkur boðið í mat á veitingahúsi við jaðar bæjarins. Bæjarstjórinn snæddi með okkur og spurði hvort að það væri nokkuð mögulegt að koma á systurþorpsprógrammi við Niquinohomo frá okkar bæjarfélögum. Við skáldin sem vorum þarna ákváðum að mynda einskonar bandalag til að hjálpa þeim með því að senda skólunum einhverja glaðninga áður en um langt líður.

Enn var dansað fyrir okkur og ég neydd til að dansa með dönsurunum. Ég lét mig hafa það. Síðan fór ég í viðtal fyrir heimildarmynd um ljóð og skáldahátíðina eftir matinn og fékk far til baka með leikstjóranum.

Eitt er víst að ég mun gera mitt besta til að hjálpa við að kynna þessa hátíð sem var í alla staði ógleymanleg og mikill innblástur. Ef þau geta haldið jafn glæsilega hátíð þá ættum við að geta gert hið sama. Þau eru ein fátækasta þjóð heimsins og við erum ein ríkasta. Skringilegt hve ljóðið ferðast neðanjarðar hér en er á allra vörum þarna og litið á það sem eitthvað sem skiptir miklu máli.

Ég þarf vart að taka það fram að eftir ár verð ég svo sannarlega þarna aftur og aftur og aftur.

Viva la Poesia! Viva!

Ætla að reyna að finna myndir til að skreyta þessa færslu. Fékk 200 myndir til að fara í gegnum frá skipuleggjendum hátíðarinnar:) Var sent myndskeið frá Karnivali ljóðsins, hér er það:

Eiríkur Hauksson verður fulltrúi Íslands í Helsinki

Hef aldrei skilið þetta júróvisíon æði

meðal landsmanna. Kannski er það út af því við trúum því alltaf að við vinnum, eins og handboltanum að þjóðin fer algerlega hamförum í bjartsýni sinni og dettur svo í ofurþunglyndi vegna þess að við töpuðum enn og aftur. Merkilegt að keyra eða labba um göturnar þegar handboltakeppni eða júróvisíon keppni er í gangi. Maður er einn í heiminum og mér finnst það nokkuð góð tilfinning. Man hve andfélagsleg ég þótti þegar Gleðibaninn reið á vaðið. Ég ákvað ásamt vinkonu minni að fara í göngutúr út á bryggju og fara svo á kaffihús, gamla Hressó ef ég man rétt. Það var allt tómt allsstaðar og við skemmtum okkur hið besta.

Annars þá píndi ég mig til að horfa á Heiðu í gærkvöld, finnst alltaf gaman að sjá hana performa vegna þess að hún er bara svo skemmtilega spes og einlæg. Hélt reyndar að ég væri stödd í súrrealískum draumi þegar ég sá gamla pönkara syngja diskó... en svona fer þetta allt í hringi og kannski mun Helga Möller taka pönkið upp á sína arma, í næstu undankeppni. Ég gat ekki horft á lögin á undan, heyrði þau óma inn í eldhús því móðir mín blessuð hafði þetta svo hátt stillt. Ég og Neptúnus fórum að telja falskar nótur og vorum kominn ansi hátt þegar ég fékk loks að lækka í ósköpunum.

En nóg um þetta, ég ætlaði að skrifa hér til að láta vini mína í bloggheimum vita að ég verð í Níkaragva í rúmlega viku og mun verða ósýnileg hér á meðan. Flýg til NY og þarf að hanga á JFK í 12 tíma áður en ég kemst í hin flugin mín. Í Granada er 25 stiga hiti og mjög spennandi skáldahátíð að hefjast sem ég er svo lánsöm að fá að taka þátt í. Ég get ekki beðið eftir að fá smá framandleika í tilveruna. Orðin nokkuð þreytt á öllu þessu myrkri. Plönturnar mínar orðnar ljósgrænar vegna sólarleysis.

Ég er annars svo manísk að í tilefni af því að ég er að fara að taka þátt í þessari alþjóðlegu skáldahátíð er ég að gefa út hvorki meira né minna en nýja teiknimyndaljóðabók og tvær listaverkaljóðakverabækur. Hægt að kíkja á það á Beyond Borders vefnum. Svo tók ég mig til vegna þess að Landsbókasafn hafði óskað eftir einni seríu af smákveraseríunni að endurskoða útgáfuna og lagaði, bætti og auðgaði þær. Þær eru orðnar rosalega fallegar þó ég segi sjálf frá. Undanfarnar 3 vikur hef ég semsagt unnið í 14 bókum og ekki bara það, ég prenta þær sjálf, sker og sauma, nema Conversations with ghosts. Þá hef ég líka þurft að prenta stóru bókina mína og svei mér þá ef ég mun ekki sofa sem barn eftir alla þessa vinnu, ásamt því að vera í fullri vinnu frá 9 til 5 þá er bara eitthvað að:).

Annars er ég svo heppin að geta sofið hvar og hvenær sem er og mun ég nýta mér þessa hæfileika að vanda í flugi og sofna fyrir flugtak og vakna þegar við lendum.

Að viku liðinni mun ég segja ykkur frá stórkostlegum ævintýrum mínum í Suður-Ameríku og hvort að ég muni hitta herra Ortega sem er víst væntanlegur á hátíðina:) Kannski ég ætti að skamma hann fyrir að leggja blessun sína á bann við fóstureyðingum með öllu.

En þangað til vona ég að blessuð sólin muni skína á ykkur og að um ykkur leiki krónískt hamingjukast.

Undankeppni Söngvakeppni Sjónvarpsins lokið

Í dag klukkan 13:00 standa UVG fyrir uppákomu sem ber yfirskriftina: Minning um land

"Undir miðlunarlóni Kárahnjúkavirkjunnar hvílir land sem hvorki stór hluti núlifandi kynslóða né komandi kynslóðir munu fá að kynnast. Vegna þessarar staðreyndar munu Ung vinstri-græn standa fyrir sorgar- og minningarstund næstkomandi laugardag, þann 6. janúar kl. 13:00, að Suðurgötu 3.

Við hvetjum alla félaga, jafnt unga sem aldna, til að koma. Bakkelsi úr ofnum ungliða verða á borðum og heitir jafnt sem kaldir drykkir til þess að skola því niður með.

Tveir flokksfélagar, annar sem hefur notið náttúrudýrðarinnar fyrir austan sem nú er undir lóni og hinn sem mun aldrei fá þess notið, munu taka til máls og minnast landsins.

Þrátt fyrir sorglegt tilefni vilja Ung vinstri-græn jafnframt nýta það til að veita ákveðum hóp verðlaun fyrir ósérhlífna baráttu fyrir náttúru Íslands. Einnig verður kynnt ljósmyndabók sem stjórn Ungra vinstri-grænna hefur útbúið í samstarfi við Christopher Lund, ljósmyndara. Þessi bók sem framleidd var í einu eintaki verður afhent landsbókasafni til varðveislu. Bókin geymir ljósmyndir af Kárahnjúkasvæðinu áður en því var drekkt. Það er ósk Ungra vinstri-grænna að núlifandi og komandi kynslóðir fái notið þessara mynda sem örlítillar sárabótar fyrir landið sem tekið var frá þeim, þó þær muni aldrei jafnast á við að kynnast landinu af eigin raun."

Finnst þetta mjög góð hugmynd og vel útfærð. Ég ætla að kíkja, skrifaði eitt sinn ljóð um þetta land með áþekktum titli:

Í minningu lands

ég þekkti eitt sinn fjall
ég þekkti eitt sinn gil
ég þekkti eitt sinn gljúfur
ég þekkti eitt sinn foss
ég þekkti eitt sinn mosa
ég þekkti eitt sinn tré
ég þekkti eitt sinn fugl
ég þekkti eitt sinn klett
ég þekkti eitt sinn á
ég þekkti eitt sinn hraun
ég þekkti eitt sinn Gljúfrarbúan

ei meir
ei meir

ég þekki land
mitt land
æ meir