Að búa sér til veruleika

Sumir sem skrifa og skrafa virðast ekki vilja né geta séð veruleikan í heilstæðu samhengi. Svona fólk er til á öllum samfélagsþrepum, en sínu verst er hvað það fær mikla athygli fyrir svartagaldur sinn. Þetta fólk er slúðurslefkerlingar og karlar nútímans sem fara stórum í netheimum og afbaka sannleikann sér til þægðar.

Oft er betra að segja ekkert, skoða veruleikan frá eins mörgun sjónarhólum og manni er fært og ef eitthvað skyggir á, að reyna að sjá hvað er þar að baki. En fæstir gefa sér tíma til slíks, heldur stökkva á munnræpuhraðlestina og dæla út úr sér bullinu án þess að eiga nokkra innistæðu fyrir því.

Það hefur verið frekar átakalegt og jafnframt sorglegt að sjá fólk fara stórum í þessari klám- og netlögguumræðunni. Þarna er talað af svo mikilli fáfræði og rætni að manni setur hljóðan.

Ég vildi óska þess að allt þetta frelsi sem við eigum væri notað í eitthvað uppbyggilegt en ekki endalaust grjótkast á hvert annað. Kannski búum við öll í glerhúsum og ættum einfaldlega að einbeita okkur að því hvað við getum gert, hvort heldur sem flokkar eða einstaklingar til að bjarga þessum heimi af heljarslóð. Okkar er ábyrgðin, ef við vitum af einhverju miður góðu þá hættir það ekki að vera til þó við afneitum því eða segjum að það sé ekki okkar vandamál. Er ekki tími kominn á að við sem mannkyn hættum að stríða gegn hvert öðru, hvort heldur það sé með andlegu eða líkamlegu ofbeldi? Er ekki kominn tími á að við finnum eitthvað sem við getum verið sammála um og sameinumst þá um að vinna að því. Auðvitað er barnalegt að halda að maður geti verið sammála um allt en eitthvað er það sem við ættum að geta sameinast um: til dæmis að bjarga jörðinni áður en það er um seinan.

Blómabarnspönkarinn hefur lokið ræðu sinni að sinni...

Undanfarnir dagar

hafa allir farið í að sinna hinni bráðskemmtilegu vinnu minni fyrri VG. Landsfundurinn okkar hefur verið miklu mun skemmtilegri og fróðlegri en ég þorði að vona og gengið nokkurnveginn snuðrulaust fyrir sig þrátt fyrir hinn mikla fjölda fólks sem sækir hann.

En ég er semsagt ekki dauð úr öllum bloggæðum enn, er þó að gera það sem mér þykir mun skemmtilegra en að sitja við tölvuna: að tala við fólk og læra nýja hluti.

Loksins

loksins, er komin með safn af ónýtum rafhlöðum sem ég vissi ekkert hvað ég ætti að gera við. Það er mun einfaldar að koma þessu af sér í þeim löndum sem ég hef búið í erlendis, já meira segja í smá krummskuðum út á landi í USA var hægt fyrir 15 árum að koma af sér ónýtum rafhlöðum án þess að þurfa að keyra á þar til gerðar endurvinnslustöðvar. Vona að bensínstöðvar muni hafa þetta sem fastan lið hjá sér í framtíðinni.

Hvetja til þess að ónýtum rafhlöðum verði skilað til úrvinnslu

Klám er klám

og erótík er erótík. Þetta er bara alls ekki sami hluturinn. Mig langar nú að spyrja frjálshyggjufélagið hvort að það hafi verið samþykkt því að hefta för Falun Gong til landsins eða annarra mótmælenda. Hvernig er í þessu samhengi hægt að réttlæta að hefta för Hell Angels til landsins. Þeir voru ekki búnir að gera neitt af sér hérlendis og ætluðu kannski bara að funda um mansal en það er svosem ekkert að því ef það fer fram í hótelherbergjum en ekki á opinberum vettvangi.

Ráðamenn bera því við að ekki sé hægt að hefta för þessa fólks vegna þess að það hefur ekki gert neitt ólögmætt hérlendis. Hvernig stendur þá á því að meðlimir Falun Gong voru stöðvaðir við landamærin? Mér finnst þetta vægast sagt þrungið tvískinnungi.

Mikið rosalega væri ég til í

að hafa meiri tíma dag hvern. Það er ekki fræðilegur möguleiki að ég komist yfir allt sem ég ætla mér. Kannski set ég mér óraunhæfar kröfur en ég man ekki til þess að hafa komist yfir allt sem ég ætla mér síðan ég var krakki. Ég er brimfull af orðum sem eru að taka sér mynd inni í mér en óttast steinbörn ef ég kemst ekki í sótthví á eyðieyju til að koma þeim frá mér.

Ghandi endurfæddist á heimilinu

um helgina. Eldri sonur minn hefur verið þekktur sem drengurinn með hárið enda skartaði hann einu fallegasta hári sem um getur. Hann hafði tekið ákvörðun um það fyrir nokkru að láta það allt fjúka og verða alveg sköllóttur. Ég eyddi því tveimur tímum á sunnudaginn að klippa tvö kíló af hári af honum og síðan að raka restina af hans fagra kolli. Hann er gjörsamlega óþekkjanlegur fyrir þá sem minnast hans sem hárprúða drengsins. Minnti mig einna helst á Ghandi og er ekki leiðum að líkjast:)
 

Rosalega langaði mig á þessa tónleika

ekki síst út af málefninu, reyndar voru þarna eiginlega allir mínir uppáhalds tónlistarmenn og konur að koma fram og hefði ég gefið mikið til að komast. En yngsti sonur minn var með mikinn hita í gær þannig að heima ég varð að sitja.

Ég vildi óska að þessi staður fengi að vera í friði. Það er alveg hægt að leggja þennan veg annars staðar. Það myndi reyndar þýða að íbúar þessa nýja hverfis þyrftu að taka á sig smá krók en varla getur það verið mikið mál ef fólk er að kaupa sér húsnæði í návígi við slíka paradís sem Álafosskvosin er. Ég hef oft komið þarna og eigi ég erindi í Mosó þá verður mér að einhverjum orsökum alltaf hugsað til þessar vinjar í stórborgarskrímslinu.

Lifi Álafoss... lifi Álafoss.

Húsfyllir á tónleikunum Lifi Álafoss

Sandino, uxar og ævintýr

Veit ekki alveg hvað varð um Eurotrashvision færsluna mína en ég hef óvart skrifað yfir hana en þetta er líka miklu skemmtilegri færsla, hin var bara tuð...

Fleiri frásagnir frá skáldahátíð í Granada, Níkaragva:

Það sem var sérstakast við þessa hátíð voru öll börnin sem tóku þátt í henni. Eftirminnilegasta upplifunin var að fara til bæjarins sem Sandino fæddist og ólst upp í. Bærinn heitir Niquinohomo og í honum búa rétt rúmlega 7000 manneskjur. Þeir sem ekki þekkja til Sandino bendi ég á að kíkja á netið, en í stuttu máli þá er hann þjóðahetja. Hann er gjarnan kallaður faðir byltingarinnar og var sá sem hóf andóf gegn veru bandaríska hersins um 1929. Sandanistahreyfingin sótti sér beinan innblástur til hans og verka hans þegar byltingin hófst í kringum 1980. Var að fara í gegnum veraldarvefinn í leit að upplýsingum og það er ágæt grein á wikipedia um sögu þessa lands sem svo fáir þekkja til.

Ég var hve mest snortin yfir örlæti og hlýjunni sem við fundum fyrir þarna gagnvart okkur. Þegar við komum til Niquinohomo var tekið á móti okkur með lúðrasveit barna og voru þau öll í sínu fínasta pússi. Þá tók bæjarstjórinn og öll bæjarstjórnin á móti okkur. Teknar voru myndir af okkur við styttu af Sandino. Lítil stúlka, held að hún hafi verið átta ára flutti ræðu og ljóð utanbókar með miklum tilþrifum og fegurð. Ég vöknaði ásamt fleirum. Við vorum svo leidd að blómum skrýddum vögnum, held að þeir hafi verið þrír og uxum beitt fyrir þá. Við fórum upp í vagnana og fórum svo um aðalgötuna ásamt skrúðgöngu barna og fullorðinna. Mér leið vægast sagt furðulega og sér í lagi þegar fólkið tók að veifa okkur. Þá veifaði maður til baka og brosti sínu breiðasta. Við enduðum við bókasafn bæjarins sem bar heiti Sandino og þar var safn til heiðurs honum. Mikið var hann fallegur maður og mikið er hann enn elskaður og virtur af samlöndum sínum. Svo fórum við út í garð og átti upplesturinn að fara fram þar. Þar var lítið útileikhús og við sátum þar í skjóli fyrir brennandi heitum geislum sólarinnar. Fyrsta atriðið var fyrir okkur. Börn sem dönsuðu þjóðdansinn fyrir okkur. Öll skáldin, við vorum átta frá hinum ýmsustu heimshornum voru verulega snortin yfir gestrisninni gagnvart okkur. Þá tók við upplestur bæði frá skáldum frá Niquinohomo og okkur. Ég hafði fengið þýtt eldsnemma um morguninn ljóðið mitt Reykjavík, borg árstíða og flutti það á ensku en byrja það alltaf á nokkuð magnaðri vísu til fluttnings úr Völuspá. Kúbverska skáldið flutti svo ljóðið fyrir mig á spænsku við nokkurn fögnuð. Við fengum meiri dans og svo vorum við leist út með gjöfum. Höfðu verið búnar til handa okkur viðarstyttur með Sandino þar sem nafn sérhvers okkar var haglega komið fyrir. Mjög flott, svo fengum við blóm í barminn og viðurkenningarskjal sem heiðursgestir í bænum. Ég sé að þessi frásögn nær alls ekki að lýsa því sem ég vil lýsa. Kannski færi best á að segja að svo mikil er þrá mín eftir að koma þarna aftur og gera eitthvað fyrir þetta fólk að ég er algerlega friðlaus.

Eftir þetta ævintýr var okkur boðið í mat á veitingahúsi við jaðar bæjarins. Bæjarstjórinn snæddi með okkur og spurði hvort að það væri nokkuð mögulegt að koma á systurþorpsprógrammi við Niquinohomo frá okkar bæjarfélögum. Við skáldin sem vorum þarna ákváðum að mynda einskonar bandalag til að hjálpa þeim með því að senda skólunum einhverja glaðninga áður en um langt líður.

Enn var dansað fyrir okkur og ég neydd til að dansa með dönsurunum. Ég lét mig hafa það. Síðan fór ég í viðtal fyrir heimildarmynd um ljóð og skáldahátíðina eftir matinn og fékk far til baka með leikstjóranum.

Eitt er víst að ég mun gera mitt besta til að hjálpa við að kynna þessa hátíð sem var í alla staði ógleymanleg og mikill innblástur. Ef þau geta haldið jafn glæsilega hátíð þá ættum við að geta gert hið sama. Þau eru ein fátækasta þjóð heimsins og við erum ein ríkasta. Skringilegt hve ljóðið ferðast neðanjarðar hér en er á allra vörum þarna og litið á það sem eitthvað sem skiptir miklu máli.

Ég þarf vart að taka það fram að eftir ár verð ég svo sannarlega þarna aftur og aftur og aftur.

Viva la Poesia! Viva!

Ætla að reyna að finna myndir til að skreyta þessa færslu. Fékk 200 myndir til að fara í gegnum frá skipuleggjendum hátíðarinnar:) Var sent myndskeið frá Karnivali ljóðsins, hér er það:

Eiríkur Hauksson verður fulltrúi Íslands í Helsinki

Veit til þess að

tveir pakkar að utan sem voru sendir til mín fyrir jól hafa ekki skilað sér og einn pakki sem kom löngu fyrir jól til sonar míns fannst á pósthúsi í breiðholti eftir áramót. Það er eitthvað mikið að Íslandspósti og alls ekki hægt að treysta því að maður fái póstinn sinn. Því miður er enginn samkeppni í þessu eins og til stóð og vart hefur þjónustan batnað eftir að þetta var gert að einkareknu fyrirtæki. Það er alltaf verið að loka pósthúsum, breyta opnunartímum. Þó er eitt pósthús sem er til fyrirmyndar enda frábært starfsfólk þar, en það er að sjálfsögðu pósthúsið í Pósthússtræti.

Gamall póstur borinn út

Hvar annarsstaðar

en á Íslandi telst frímerkjaútgáfa fréttnæm?

Ný frímerki gefin út

Ævintýri í Níkaragva

Ég er eiginlega orðlaus eftir dvöl mína í Granada, Níkaragva. Orðlaus vegna þess að það sem ég upplifði þar var ævintýri líkast. Merkilegt hvernig þjóð sem telst til fátækustu þjóða heimsins getur haldið gleði sinni og boðið skáldum frá 46 löndum að upplifa slíkan höfðingjaskap og raun bar vitni. Okkur var tekið sem við værum stjörnur. Lennti í því að vera elt upp á hótelherbergi af litlum stúlkum sem vildu fá ljósmyndir af sér með mér og eiginhandaráritanir. Eftir mikið skraf við skáld víðsvegar að sem hafa sum hver farið á vel flestar skáldahátíðir um gervallan heiminn þá komumst við að þeirri niðurstöðu að Granada væri höfuðborg ljóðsins, reyndar er Medellin kannski enn sú sterkasta af þessum hátíðum á heimsvísu en hátíðin í Granada fylgir fast á hæla hennar. Það sem var sérstakt við hátíðina í Granada var að hvergi hef ég upplifað eins beina þátttöku frá almenningu og hvergi annars staðar hefur hátíð sem þessi verið eins einkennandi af gleði, lífi, litum og óhaminni tónlist.

Toppurinn var Karnival ljóðsins. Slegið var upp alvöru karnivali þar sem dansarar og fólk í litríkum búningum, ásamt fjölda tónlistarmanna gengu um götur Granada ásamt skáldunum. Við tróðum upp í blómum skrýddum vagni á öllum götuhornum og dönsuðum salsa á meðan á göngunni stóð. Það var eitthvað svo skemmtilega absúrd að vera í þessari iðandi kös af fólki sem beið eftir að við stoppuðum til að hlusta á ljóð.

Ég er annars svo uppnuminn, dauðþreytt og í hálfgerðu kúltúrsjokki að koma heim eftir þessa dvöl í paradís að ég get ekki skrifað meira í dag. En ég lofa að skrifa meira um þessa hátíð í vikunni og setja inn myndir frá henni.

Hef aldrei skilið þetta júróvisíon æði

meðal landsmanna. Kannski er það út af því við trúum því alltaf að við vinnum, eins og handboltanum að þjóðin fer algerlega hamförum í bjartsýni sinni og dettur svo í ofurþunglyndi vegna þess að við töpuðum enn og aftur. Merkilegt að keyra eða labba um göturnar þegar handboltakeppni eða júróvisíon keppni er í gangi. Maður er einn í heiminum og mér finnst það nokkuð góð tilfinning. Man hve andfélagsleg ég þótti þegar Gleðibaninn reið á vaðið. Ég ákvað ásamt vinkonu minni að fara í göngutúr út á bryggju og fara svo á kaffihús, gamla Hressó ef ég man rétt. Það var allt tómt allsstaðar og við skemmtum okkur hið besta.

Annars þá píndi ég mig til að horfa á Heiðu í gærkvöld, finnst alltaf gaman að sjá hana performa vegna þess að hún er bara svo skemmtilega spes og einlæg. Hélt reyndar að ég væri stödd í súrrealískum draumi þegar ég sá gamla pönkara syngja diskó... en svona fer þetta allt í hringi og kannski mun Helga Möller taka pönkið upp á sína arma, í næstu undankeppni. Ég gat ekki horft á lögin á undan, heyrði þau óma inn í eldhús því móðir mín blessuð hafði þetta svo hátt stillt. Ég og Neptúnus fórum að telja falskar nótur og vorum kominn ansi hátt þegar ég fékk loks að lækka í ósköpunum.

En nóg um þetta, ég ætlaði að skrifa hér til að láta vini mína í bloggheimum vita að ég verð í Níkaragva í rúmlega viku og mun verða ósýnileg hér á meðan. Flýg til NY og þarf að hanga á JFK í 12 tíma áður en ég kemst í hin flugin mín. Í Granada er 25 stiga hiti og mjög spennandi skáldahátíð að hefjast sem ég er svo lánsöm að fá að taka þátt í. Ég get ekki beðið eftir að fá smá framandleika í tilveruna. Orðin nokkuð þreytt á öllu þessu myrkri. Plönturnar mínar orðnar ljósgrænar vegna sólarleysis.

Ég er annars svo manísk að í tilefni af því að ég er að fara að taka þátt í þessari alþjóðlegu skáldahátíð er ég að gefa út hvorki meira né minna en nýja teiknimyndaljóðabók og tvær listaverkaljóðakverabækur. Hægt að kíkja á það á Beyond Borders vefnum. Svo tók ég mig til vegna þess að Landsbókasafn hafði óskað eftir einni seríu af smákveraseríunni að endurskoða útgáfuna og lagaði, bætti og auðgaði þær. Þær eru orðnar rosalega fallegar þó ég segi sjálf frá. Undanfarnar 3 vikur hef ég semsagt unnið í 14 bókum og ekki bara það, ég prenta þær sjálf, sker og sauma, nema Conversations with ghosts. Þá hef ég líka þurft að prenta stóru bókina mína og svei mér þá ef ég mun ekki sofa sem barn eftir alla þessa vinnu, ásamt því að vera í fullri vinnu frá 9 til 5 þá er bara eitthvað að:).

Annars er ég svo heppin að geta sofið hvar og hvenær sem er og mun ég nýta mér þessa hæfileika að vanda í flugi og sofna fyrir flugtak og vakna þegar við lendum.

Að viku liðinni mun ég segja ykkur frá stórkostlegum ævintýrum mínum í Suður-Ameríku og hvort að ég muni hitta herra Ortega sem er víst væntanlegur á hátíðina:) Kannski ég ætti að skamma hann fyrir að leggja blessun sína á bann við fóstureyðingum með öllu.

En þangað til vona ég að blessuð sólin muni skína á ykkur og að um ykkur leiki krónískt hamingjukast.

Undankeppni Söngvakeppni Sjónvarpsins lokið

Enn og aftur hvet ég fólk til að sjá mynd Al Gore

an inconvinent truth. Hægt er að kaupa hana á vefnum http://www.climatecrisis.net/ finn hana ekki í verslunum hérlendis, var svo lánsöm að sjá hana í bíó og gaf henni 4 stjörnur af 5 þegar ég skrifaði um bíó fyrir Blaðið. Fáar myndir hafa haft eins mikil áhrif á mig og hún hvatti mig enn frekar til dáða að gera eitthvað til að sporna við þessum dómsdagsörlögum af manna völdum, meðal annars mínum.

Við verðum að gera eitthvað núna, það er enginn stóri bróðir, guð eða herskari engla sem fixar þetta fyrir okkur. Slagorðið margumnotaða "framtíðin er í þínum höndum" hefur aldrei átt eins vel við. Hugsaðu aðeins út í það.

Hitastig á jörðinni hækkar líklega um 1,8 til 4 gráður fram til aldamóta