Að vera aðgerðasinni

Stundum koma upp atburðir sem riðla öllu og maður finnur sig knúinn til að gera eitthvað í því. Þessu meira sem ég kynni mér sögu Tíbet, þessu meira sem ég les mér til um ástandið í landinu, þessu mikilvægara finnst mér að sitja ekki aðgerðalaus. 

Stundum spyr fólk mig af hverju ertu ekki að mótmæla hinu eða þessu í stað þess sem ég er að gera. Ég gleymi alltaf að segja það sem er augljósast: "Af hverju ert þú ekki að því?" Það að gera eitthvað krefst ekki prófgráðu í aðgerðum. Það að gera eitthvað til að breyta því sem manni finnst að mætti betur fara er jafn einfalt og að taka ákvörðun um að fara að stunda meiri hreyfingu. 

Maður þarf ekkert að hafa náðargáfu til að gera eitthvað, en maður þarf stundum að hafa náð leikni í að taka hlutunum ekki persónulega, því það er oft þannig að þeir sem ákveða að vekja athygli á einhverjum málstað og þrýsta til dæmis á ráðamenn og konur fá einatt yfir sig skítkast af einhverju tagi. Ég fékk yfir mig áhugaverðar gusur þegar ég tók þátt í að skipuleggja fyrstu mótmælabúðir Saving Iceland. 

Nágranni minn og bloggfélagi Gísli talar alltaf um fólkið sem tengist Saving Iceland sem skítuga hippa eða eitthvað í þeim dúr og talar jafnan niður til okkar sem við værum skítaskán á rjóma samfélagsins. En þegar ég var að hamast í að vekja athygli á hve hallaði á náttúruna okkar og réttinn til að mótmæla því þá var það þannig að við vorum sárafá í þessu og þeir sem láta sig svona umdeild mál varða opinberlega fá auðvitað yfir sig allskonar birtingarmyndir af reiði og oft vanþekkingu þeirra sem að manni veitast.

Við erum ekki mörg hérlendis sem erum svokallaðir aðgerðasinnar. Þetta eru yfirleitt sömu andlitin sem mæta á mótmæli og eru leynt og ljóst að vinna að friðarmálum, náttúrvernd og mannréttindum. Það þykir ekki par fínt að mæta á mótmæli, það gæti einhver séð mann:) Kannski er það einmitt út af svona skrifum eins og Gísli og fleiri með hans hugarfar halda úti að fólk er feimið við að sýna sig í stuðningsaðgerðum fyrir friði, mannréttindum eða verndun jarðarinnar okkar.

Ég man að eftir fyrsta mótmælasumarið þá voru aðgerðasinnarnir sem höfðu komið að utan til að hjálpa okkur, fremur þunglyndir, þeim leið sem þau hefðu ekki áorkað miklu með sínum aðgerðum, verið hrakin burt frá Kárahnjúkum og voru undir umsátri frá lögreglunni sem handtók fólk til að afhenda því ógildan miða frá útlendingastofnun. Enginn hafði verið kærður en þó voru þau elt af óeinkennisklæddum lagana vörðum og vaðið inn á þá staði sem þau héldu til með nokkrum látum og ógnunum lögreglu.

Ég man að ég sagði við þau að þau hefðu haft gríðarlega mikil áhrif með sínum aðgerðum fyrir austan, en þar stoppuðu þau umferð vinnuvéla til að vekja athygli á því sem þar var að gerast. Þau höfðu farið yfir ákveðinn þröskuld hérlendis og gefið öðrum hugrekki til að gera hið sama. Og segja má að aðferðir þær sem bílstjórar hafa stundað undanfarið séu að einhverju leiti bein afleiðing aðgerða þeirra sem komu hingað til bjargar Íslandi, hinni ósnortnu náttúru landsins sem á undir stöðug högg að sækja. 

Ég kynntist þessu fólki ágætlega, bauð sumum þeirra að gista hjá mér uns þau voru komin í öruggt skjól. Þetta unga fólk var ekki bara yndislegt og hjálplegt, heldur bráðskarpt fólk sem lætur sig varða um aðra hluti en aðeins að skara eld að sinni köku. Það hefur ríka samfélagsvitund og lifir samkvæmt sinni köllun. Það er auðvitað allt öðruvísi í sínum daglegu lifnaðarháttum en hinn klassíski góðborgari, því þau reyna að nota hinn svokallaða neysluheim sem minnst. Ástæða þess að ég er ekki ennþá á fullu í umhverfismálunum er einföld, það eru komnir svo margir á fullt í þessa baráttu, því almenningur er hægt og bítandi að vakna upp við þá staðreynd að þetta er eitthvað sem varðar okkur öll:) En betur má ef duga skal. Hver hörmungarfréttin dynur yfir varðandi þessi mál og við verðum að hætta þessum sofandahætti og gera eitthvað. Best er að velja sér eitt málefni, því þegar maður fer að kynna sér samfélagsmál og umhverfismál, þá kemst maður að því að potturinn er brotinn nánast allsstaðar.

Íslendingar hafa oftast verið frekar hlédrægir þegar kemur að mótmælum, sér í lagi undanfarna áratugi. Það er enginn að gera neitt þó bankarnir séu að leika sér að okkar hagkerfi eins þeir væru í Monopoly með fjárhagsöryggi þjóðarinnar. Allt í einu er góðærið búið og neyslan jafn ávanabindandi og heróín. Næsta fix er komið, álver í Helguvík. Til hamingju kæra þjóð, fráhvörfin munu bíða um stund, eða hvað? 

Athugasemdir

[Aðalheiður Þórisdóttir (IP-tala skráð) 5.4.2008 kl. 12:11]

Eina leiðin til að forðast gagnrýni er að taka aldrei afstöðu.  Eina leiðin til að vera sáttur við sjálfan sig er að fylgja hjartanu.  Það er mín skoðun.

Persónulega er ég mjög þakklát að hafa "vaknað" upp úr eigin sjálfhverfu, að sjálfsögðu hef ég í gegnum tíðina lesið fréttir af hörmungum en þá hugsaði ég eða sagði "já, þetta er skelfilegt" en flett svo á næstu síðu án þess að "opna hjartað".  Þegar ég las um mótmæli, um vonir fólks um frið var hugsunin " já já, það mun aldrei verða, á ekki bara að bjarga heiminum sí svona".  ´

Í gærkvöldi horfði ég á Kundun, ég var búin að sjá hana áður með poppi og kók en í gær, upplifði ég myndina, ótal tilfinningar brutust fram sem áður voru ekki til staðar á sama hátt. 

Það verður ekki friður í Tíbet á morgun.  Það eina sem við höfum er trúin á frið hvenær sem hann verður og vonin um að íslenskir ráðamenn sýni okkur að þeir hafa ríka réttlætiskennd og nýta sín völd til þess að hafa áhrif.  Allt á sér upphaf, byrjum á stuðningi við Tibet!

[Jenný Anna Baldursdóttir, 5.4.2008 kl. 14:20]

Takk fyrir frábæran pistil Birgitta.  Það mættu fleiri vera eins og þú. 

[Villi Asgeirsson, 5.4.2008 kl. 20:54]

Það er ekki spurning, ef fleiri væru eins og þú væri heimurinn betri. Haltu svona áfram og fleiri vakna til lífsins.

[Georg P Sveinbjörnsson, 5.4.2008 kl. 20:55]

Afar góð hugvekja, takk fyrir það.