Ógleymanlegir tónleikar

Ég var svo heppin að standa beint fyrir framan hátalarna og tónlistinn nötraði á tíðum eins og alvöru jarðskjálfti í gegnum mig. Það er mikill frumkraftur í Björk og mér finnst hún alltaf frábær á sviði. Það var gaman að sjá svona mikið margmenni og ég vona að alla vega stórt hlutfalla þeirra sem mættu gerðu það fyrir náttúruna okkar sem á svo sannarlega undir högg að sækja. 

Ég kíkti á vefinn nattura.info og hann er mjög fróðlegur og alveg ótrúlega mikið af fallegum myndum af náttúrunni sem fórna á. Ég hvet fólk til að skoða vefinn og njóta þeirrar fræðslu sem þar er að finna.

Ég náði ekki að upplifa þrjú síðustu lögin, yngri sonurinn orðinn svo þreyttur að við laumuðumst heim áður en lagið sem ég var að bíða eftir alla tónleikana var spilað... Declare independence .... sá reyndar brot af því í beinni á national geographic webcastinu.... 

 

Óður til náttúrunnar í Laugardal

Til hvers að styðja Tíbet?

Yfirleitt fæ ég afar jákvæð viðbrögð við baráttu minni um að upplýsa þjóðina mína um ástand mála í Tíbet. Stundum fæ ég þau viðbrögð að það sé áþekkar hörmungar í gangi um heimsbyggð alla. Það séu aðrar þjóðir sem þjást jafnvel enn meira en Tíbetar eða af hverju beini ég ekki kröftum mínum að mannréttindabrotum sem eiga sér stað hérlendis?

Auðvitað væri það frábært ef ég væri til í mörgum eintökum og gæti aðstoðað við sem flest málefni. En málið er það að allir sem finna hjá sér þörf á að kvarta yfir einhverjum málefnum ættu endilega að gera eitthvað í því. Allir geta haft einhver áhrif á gang mála í okkar stóra heimi. Upplýsingar eru til dæmis eitthvað sem krefst ekki mikils en þörf er á betra aðgengi að upplýsingum um flest málefni sem brenna á fólki.

Ég lít á aðgerðir mínar leynt og ljóst þannig að ég sé að sá fræjum. Ég trúi því að einstaklingar geti breytt heiminum, svo framarlega sem við hættum að láta undan hinni fremur algildu sjálfshyggju. Það er þessi sjálfshyggja sem er að ganga frá heiminum okkar. Því hún blindar okkur fyrir því að við erum öll saman í þessu, að allt er tengt á einn eða annan máta. 

Ég styð Tíbet vegna þess að enginn var að gera nokkurn skapaðan hlut hérlendis til að skapa vettvang eða umræðu um ástandið í Tíbet þegar ég byrjaði á mínum einkamótmælum fyrir utan kínverska sendiráðið. Á þessum fremur stutta tíma síðan ég byrjaði að gera eitthvað hefur mjög margt jákvætt gerst og félagið Vinir Tíbets orðið að veruleika. Ég hélt satt best að segja að slíkt félag væri starfandi hérlendis áður en við stofnuðum það.

Mér finnst það mikill heiður að fá að leiða saman þessi lönd. Bæði eiga þau sér ríka menningararfleifð sem hefur haft mikil áhrif á þjóðarsálina. Við vorum bara svo einstaklega lánsöm að fá okkar sjálfstæði án þess að þurfa að líða mikið fyrir það á meðan allir tilburðir Tíbeta til að öðlast sitt frelsi hefur aðeins þýtt meiri eyðileggingu og meira niðurbrot.  Það sem gefur mér ef til vill mest af öllu er að finna það þakklæti sem mér hefur verið sýnt frá þessum sárafáu Tíbetum sem búa hér. Það hlýtur að vera afar erfitt að sjá þjóð sína brotna á bak aftur af slíku offorsi eins og gerðist eftir mótmælin í mars í Tíbet. Það hlýtur að vera erfitt að heyra stöðugt um blóðsúthellingar og geta ekkert gert. Því er það þeim kærkominn léttir að fá tækifæri á að sýna sínum samlöndum stuðning með því að mæta fyrir utan kínverska sendiráðið á laugardögum. Ég er ekki síst að sýna þeim minn stuðning með því að búa til þennan vettvang, í staðinn hef ég fengið að kynnast fólki sem ég get lært svo mikið af. 

Ef eitthvað fólk á einskonar rétt á gremju og reiði, þá er það fólk sem hefur þurft að upplifa að horfa upp á menningarlegt þjóðarmorð á þjóð sinni, fólk sem fær ekki að kalla sig Tíbeta í vegabréfum sínum, þau verða að vera skráð sem Kínverjar. Þjóð sem fær ekki að segja að þau séu flóttamenn frá Tíbet heldur Kína. Þjóð sem verið er leynt og ljóst að stela þjóðerninu frá. En þau eru ekki reið eða stýrast áfram að þörf til hefnda. Ég hef aldrei heyrt þau krefjast hefnda eða hallmæla kínversku stjórninni. Þau líta á kínversku þjóðina sem þjáninga bræður og systur sem búa undir sama járnhæl ómennskrar stjórnar. 

Nú hef ég verið að lesa merkilega bók sem heitir "The search for Panchen Lama". Mæli eindregið með þessari bók fyrir þá sem hafa áhuga á að kynna sér sögu landsins og þeirra pólitísku afla sem hafa komið landinu í svona mikið óefni. 

Ég mun mæta fyrir utan kínverska sendiráðið uns ég sé einhvern árangur af þessum aðgerðum. En þær skila sér í það minnsta alltaf inn á borð hjá kínverskum stjórnvöldum sem hin vikulega staða fyrir utan sendiráðið, því sendiherranum ber skilda að tilkynna öll mótmæli til yfirmanna sinna.

Ég veit að sumir hræðast mótmæli og finnst þau til óþurftar. Mótmælin okkar gætu allt eins verið kölluð samstöðufundur eða PROTEST eða Pro Tibet aðgerð. Hvað við köllum þetta skiptir litlu máli. Það sem skiptir öllu máli er að við komum saman og sýnum Tíbetum að okkur stendur ekki sama um örlög þeirra og við erum að taka þátt í alþjóða vitundarvakningu um málefni Tíbets.

Alvöru vitundarvakning

Með því að sameina krafta sína hefur þeim tekist það sem ráðamenn vilja síst af öllu: að beina augum heimsins að þeirri eyðileggingu sem á sér stað hérlendis. Þetta er tvíeggja sverð fyrir ráðamenn. Samkvæmt skýrslu sem forsætisráðherra lét gera fyrir sig og ber yfirskriftina Ímynd Íslands á að gera út á náttúru, kraft þjóðarinnar og frið. Við getum varla gert út á náttúru sem á sífellt meira undir högg að sækja og varla getum við gert út á kraft sem fer allur í að halda uppi alþjóða risafyrirtækjum sem þekkt eru fyrir glæpsamlega hegðun gagnvart fólki og náttúru. Ber þar helst að nefna Rio Tinto Alcan og Alcoa. 

Það að SÞ hafi ákveðið að hefja samtarf við Björk og Sigur Rós er mikil og góð tíðindi fyrir þá sem hafa hve mest barist til að vekja almenning til vitundar um ástand mála hérlendis. Því það þýðir einfaldlega það að auðveldara verður að miðla upplýsingum til almennings. En augljóst er á því sem maður les að fólk er illa upplýst og án efa mun verða fyrir alvöru vitundarvakningu um mikilvægi þessa að axla ábyrgð gagnvart umhverfi sínu ef það fær réttar upplýsingar til að melta. Ég hef alltaf haldið því fram að besta leiðin til að breyta ástandi mála er að réttar upplýsingar séu til taks. Það hefur verið afar erfitt fyrir grasrótina að keppa að því, vegna þess að flest erum við að gera þetta í frítíma okkar og borga með þessu starfi og fæst okkar eiga mikla peninga til að leggja í púkkið.

Ríkisfyrirtækið Landsvirkjun hefur haft greiðan aðgang að peningum til að búa til sitt áróðursefni og haft fólk í fullu starfi við að miðla upplýsingum sem oftast eru afar vafasamar og einhliða. Þá hefur ríkisstjórnin sjálf eytt töluverðum fjármunum í að búa til ímyndarskýrslur um hvernig megi selja land og þjóð á sem ódýrastan máta til alþjóða álrisa. Ég hef mikla trú á því að fólk muni geta tekið betur upplýstar ákvarðanir ef við getum komið réttum upplýsingum í neytendavændar umbúðir. 

Þessi vika sem er að líða er annars hálf furðuleg. Álverið á Bakka fékk sína mikilvægu undirskrift frá Össuri á meðan mörg af hans flokkssystkinum eru meira en lítið súr yfir því. Enda stangast það verulega á við Fagra Ísland og það sem var kynnt fyrir þjóðinni sem framtíðarsýn og stefna flokksins. Ég styð umhverfisráðherra sem og Dofra ásamt ungliðahreyfingunni í þeirra baráttu að hindra að af þessu verði. Ef almenningur fengi að vita nákvæmlega hvað er í húfi, held ég að þetta háa hlutfall sem nú þegar er á móti frekari stóriðju muni vaxa enn frekar.  

SÞ, Björk og Sigur Rós taka upp samstarf