Hinir alþjóðlegu Svindlleikar

Ég er mikið búin að vera að spá í þessu Ólympíuleikum. Ég verð að viðurkenna að ég horfi nú ekkert sérstaklega mikið á sjónvarp og því síður á íþróttir. Sér í lagi þegar kemur í ljós að þessi miklu afrek eru yfirleitt út af ólöglegri lyfjatöku íþróttamanna. Þetta er orðin sífellt útsmognari iðnaður, þar sem allt er lagt í sölurnar fyrir: að svindla á lyfjaprófum. Ekki er það neitt sérstaklega mikið í hinum Ólympíska anda. 

Kannski ætti að kalla þetta hina alþjóðlegu Svindlleika. Það væri meira við hæfi. Ekki bara svindla íþróttamenn, heldur líka Ólympíunefndin. Hún hefur orðið uppvís af svindlum líka. Þá er það ekkert nema sjónhverfingar að setja kínverskum ráðamönnum skilyrði sem í engu verður fylgt. 

Þeir hafa þverbrotið þau göfugu skilyrði sem þeim voru settir. Trúði því einhver að þeir myndu framfylgja þeim. Bara við það eitt að byggja hallirnar sem svindlarar með margmilljón króna sponsið sitt sýna sterasnilli hafa þeir þverbrotið mannréttindi. Þegar þjóðhöfðingjar fara í sturtu á fínu hótelunum sínum eru þeir að stela vatni frá bændum sem búa nú þegar við hungursneyð. 

Hvernig getum við verið svo miklir hræsnarar að setja frama ofar mannslífum? Já en þau eru búin að æva allt sitt líf til að taka þátt í þessu. Hversu margir Íslendingar eiga von á verðlaunapening í ár?

Hversu mikil hræsni er að lofsyngja Ólympíuleikana sem eitthvað heilagt, þegar fjöldi íþróttamanna verða að skila sínum góðmálmapeningum út af svindli og vitað er að aldrei kemst upp um alla. Verum í það minnsta heiðarleg og köllum þessa leika réttu nafni. 

Hættum líka í guðs bænum að segja að íþróttir og pólitík sé tvennt aðskilið og þess vegna eigum við að senda Geir í sinni einkaþotu á opnunarhátíðina. Við getum auðveldlega gert eitthvað gagn í þessum heimi, ef við hefðum hugrekki til. Skora á Geir að sitja heima. Nota peningana í eitthvað skynsamlegt, eins og til dæmis að kaupa hús undir eitthvað af þessu gamla fólki sem þarf að búa á spítalagöngum.

 

Frakkar setja skilyrði

Að vera aðgerðasinni

Stundum koma upp atburðir sem riðla öllu og maður finnur sig knúinn til að gera eitthvað í því. Þessu meira sem ég kynni mér sögu Tíbet, þessu meira sem ég les mér til um ástandið í landinu, þessu mikilvægara finnst mér að sitja ekki aðgerðalaus. 

Stundum spyr fólk mig af hverju ertu ekki að mótmæla hinu eða þessu í stað þess sem ég er að gera. Ég gleymi alltaf að segja það sem er augljósast: "Af hverju ert þú ekki að því?" Það að gera eitthvað krefst ekki prófgráðu í aðgerðum. Það að gera eitthvað til að breyta því sem manni finnst að mætti betur fara er jafn einfalt og að taka ákvörðun um að fara að stunda meiri hreyfingu. 

Maður þarf ekkert að hafa náðargáfu til að gera eitthvað, en maður þarf stundum að hafa náð leikni í að taka hlutunum ekki persónulega, því það er oft þannig að þeir sem ákveða að vekja athygli á einhverjum málstað og þrýsta til dæmis á ráðamenn og konur fá einatt yfir sig skítkast af einhverju tagi. Ég fékk yfir mig áhugaverðar gusur þegar ég tók þátt í að skipuleggja fyrstu mótmælabúðir Saving Iceland. 

Nágranni minn og bloggfélagi Gísli talar alltaf um fólkið sem tengist Saving Iceland sem skítuga hippa eða eitthvað í þeim dúr og talar jafnan niður til okkar sem við værum skítaskán á rjóma samfélagsins. En þegar ég var að hamast í að vekja athygli á hve hallaði á náttúruna okkar og réttinn til að mótmæla því þá var það þannig að við vorum sárafá í þessu og þeir sem láta sig svona umdeild mál varða opinberlega fá auðvitað yfir sig allskonar birtingarmyndir af reiði og oft vanþekkingu þeirra sem að manni veitast.

Við erum ekki mörg hérlendis sem erum svokallaðir aðgerðasinnar. Þetta eru yfirleitt sömu andlitin sem mæta á mótmæli og eru leynt og ljóst að vinna að friðarmálum, náttúrvernd og mannréttindum. Það þykir ekki par fínt að mæta á mótmæli, það gæti einhver séð mann:) Kannski er það einmitt út af svona skrifum eins og Gísli og fleiri með hans hugarfar halda úti að fólk er feimið við að sýna sig í stuðningsaðgerðum fyrir friði, mannréttindum eða verndun jarðarinnar okkar.

Ég man að eftir fyrsta mótmælasumarið þá voru aðgerðasinnarnir sem höfðu komið að utan til að hjálpa okkur, fremur þunglyndir, þeim leið sem þau hefðu ekki áorkað miklu með sínum aðgerðum, verið hrakin burt frá Kárahnjúkum og voru undir umsátri frá lögreglunni sem handtók fólk til að afhenda því ógildan miða frá útlendingastofnun. Enginn hafði verið kærður en þó voru þau elt af óeinkennisklæddum lagana vörðum og vaðið inn á þá staði sem þau héldu til með nokkrum látum og ógnunum lögreglu.

Ég man að ég sagði við þau að þau hefðu haft gríðarlega mikil áhrif með sínum aðgerðum fyrir austan, en þar stoppuðu þau umferð vinnuvéla til að vekja athygli á því sem þar var að gerast. Þau höfðu farið yfir ákveðinn þröskuld hérlendis og gefið öðrum hugrekki til að gera hið sama. Og segja má að aðferðir þær sem bílstjórar hafa stundað undanfarið séu að einhverju leiti bein afleiðing aðgerða þeirra sem komu hingað til bjargar Íslandi, hinni ósnortnu náttúru landsins sem á undir stöðug högg að sækja. 

Ég kynntist þessu fólki ágætlega, bauð sumum þeirra að gista hjá mér uns þau voru komin í öruggt skjól. Þetta unga fólk var ekki bara yndislegt og hjálplegt, heldur bráðskarpt fólk sem lætur sig varða um aðra hluti en aðeins að skara eld að sinni köku. Það hefur ríka samfélagsvitund og lifir samkvæmt sinni köllun. Það er auðvitað allt öðruvísi í sínum daglegu lifnaðarháttum en hinn klassíski góðborgari, því þau reyna að nota hinn svokallaða neysluheim sem minnst. Ástæða þess að ég er ekki ennþá á fullu í umhverfismálunum er einföld, það eru komnir svo margir á fullt í þessa baráttu, því almenningur er hægt og bítandi að vakna upp við þá staðreynd að þetta er eitthvað sem varðar okkur öll:) En betur má ef duga skal. Hver hörmungarfréttin dynur yfir varðandi þessi mál og við verðum að hætta þessum sofandahætti og gera eitthvað. Best er að velja sér eitt málefni, því þegar maður fer að kynna sér samfélagsmál og umhverfismál, þá kemst maður að því að potturinn er brotinn nánast allsstaðar.

Íslendingar hafa oftast verið frekar hlédrægir þegar kemur að mótmælum, sér í lagi undanfarna áratugi. Það er enginn að gera neitt þó bankarnir séu að leika sér að okkar hagkerfi eins þeir væru í Monopoly með fjárhagsöryggi þjóðarinnar. Allt í einu er góðærið búið og neyslan jafn ávanabindandi og heróín. Næsta fix er komið, álver í Helguvík. Til hamingju kæra þjóð, fráhvörfin munu bíða um stund, eða hvað? 

Hér er fréttatilkynningin í heild sinni

Stofnfundur Vina Tíbets og hin vikulega mótmælastaða

Tíbet er enn lokað af, fjölmiðlafólk og ferðamenn fá enn ekki aðgang að landinu. Símasamband og netsamband er enn rofið.
Herlög er enn í gildi og á næstu dögum verða yfir 1000 Tíbetar ákærðir fyrir þátttöku í mótmælum í Lhasa. Fjöldamörg dæmi eru um það að munkar hafi framið sjálfsvíg fremur en að þurfa að sitja undir þeim pyntingum sem bíða þeirra í kínverskum fangelsum.

Undanfarna laugardaga hefur fólk tekið sig saman og mótmælt mannréttindabrotum í Tíbet og komið saman til að sýna Tíbetum í verki að þeim er ekki sama um þessa merku þjóð. Þjóð sem verið er að fremja menningarlegt þjóðarmorð á. Þjóð sem var hernumin fyrir 50 árum og enginn þjóð í heiminum haft dug í sér til að styðja á víðtækan hátt.

Á mánudaginn var, tókum við þátt í alþjóðaaðgerðadegi til stuðnings Tíbet og afhentum ráðamönnum þjóðarinnar ákall til stuðnings Tíbet. Við kölluðum eftir því að þögninni um þetta mál myndi linna. Heldur hefur verið um fáa fína drætti að ræða frá stjórnaliðum. Eini flokkurinn sem hefur sýnt að þeir láta sig málefni Tíbet varða, eru einmitt þeir sem flestir hefðu síst átt von á að tækju á þessu máli - VG. Á miðvikudaginn var fundur haldinn í Utanríkisnefnd Alþingis og þar bókaði VG því sem næst allar okkar ábendingar um hvað íslenska ríkistjórnin og þingheimur gæti gert til að liðsinna Tíbet. Þetta eru ekki róttækar kröfur en afar mikilvægar til að binda enda á þá kúgun og hrottaskap sem á sér stað í Tíbet núna. Mikilvægt er að það sé brugðist strax við. Því má segja að VG sé eini flokkurinn sem sé að bregðast við ákallinu sem við sendum þingheimi.

SUS hefur lagt til að við sniðgöngum opnunarhátíð Ólympíuleikana og tökum við heilshugar undir það. En það er átakalegt að Sjálfstæðisflokkurinn skuli ekki þegar á reynir styðja mannréttindi Tíbeta og löngun þeirra til að búa við lýðræðislegt stjórnarfar.

Við skorum á allar hinar pólitísku ungliðahreyfingar að standa saman fyrir þverpólitískri aðgerð – til að sýna að við setjum mannréttindi ofar viðskiptahagsmunum, til að sýna að mannréttindi séu ofar pólitískum stefnum og straumum.

Laugardaginn 5. apríl klukkan 13, boðum við enn og aftur til mótmæla fyrir utan kínverska sendiráðið. Mótmælastaða okkar er til að sýna kínverskum yfirvöldum að við gleymum ekki mannréttindabrotum þeirra svo glatt, sem og að taka þátt í hinni alþjóðlegu bylgju stuðnings til handa Tíbetum og þeirra baráttu fyrir frelsi og mannréttindum.

Á sunnudaginn mun verða haldinn stofnfundur Vina Tíbets. Hann verður haldinn á Kaffi Hljómalind, Laugavegi 23, klukkan 13 og öllum frjálst að mæta sem vilja styðja við þetta málefni eða bara næla sér í aukna fræðslu um Tíbet.

Stofnfundur Vina Tíbets