Gullmoli dagsins

„Síðasti seðlabankastjóri var skipaður af mér, ég man ekki betur en að það hafi verið gert á faglegum forsendum,“ svaraði Geir H. Haarde spurningu blaðamanns um hvort næsti seðlabankastjóri yrði ráðinn á faglegum forsendum.

Spyrillinn vitnaði í áskorun starfsmanna Seðlabanka áður en Davíð Oddsson var ráðinn, en starfsfólk bankans var víst svo ferlega frekt að vilja að nýr seðlabankastjóri yrði ráðinn á faglegum forsendum.

En Geir er sannfærður um að það hafi verið faglegt að ráða sinn fyrrum yfirmann í þessa stöðu þegar hann tók við hans stöðu. Síðan komst Geir í þá skemmtilegu stöðu að verða yfirmaður Davíðs. Það að hann væri ekki sérfræðingur í fjármálum er aukaatriði þegar hægt er að hygla að sínum fyrirmyndum. 

Vá, hvað þetta er bara of mikil sifjaspell til að ég þoli að horfa fram hjá þessu lengur. Hvað vorum við að spá, að æmta ekki og skræmta þegar spillingin var svona rosalega augljós.

Lifi bananinn!!!!

Óska formlega eftir aðstoð IMF

Er hægt að kalla okkur sjálfstæða þjóð?

Ég er búin að vera með nagandi tilfinningu innra með mér undanfarna daga, sú tilfinning hefur ágerst og er nánast lamandi við að lesa þessa frétt. Hún áréttir þá grunsemd að við séum búin að glata að fullu sjálfstæði okkar enda fórum við hroðalega illa með það. Þrælar hafa ekki frelsi, sá skuldaklafi sem við eigum að standa undir er ekkert annað en þrældómur. Því er það ljóst að við erum ekki lengur sjálfstæð, við erum ekki frjáls, þrælaeyjan hin nýja. Yfir mig hellist einkennileg sorg sem ég get ekki útskýrt með orðum.

Elsku þjóðin mín, við getum ekki látið þetta ganga svona, við verðum að koma þessu fólki frá. Ef ríkisstjórnin væri krakki sem hefði sullað niður miklu magni af sykurdrykk og krefðist svo að fá að þurrka það upp, hvernig væri þá sú hreinsun? Frekar klístruð og sennilega hefði hún gert illt verra. Ég votta þjóð minni samúð, í dag missum við það dýrmætasta sem við áttum, sjálfstæði, frelsi og æru. 

Ég veit að sennilega mun enginn hafa dug eða trú á að viðkomandi geti gert eitthvað til að hreinsa upp hið klístraða sull þingheims... ég veit samt að slíkt fólk er til, aðalatriðið í dag er að fólk losi sig undan klöfum flokkspólitíkur og fari að hugsa sjálfstætt... það er eiginlega okkar eina von í þessari vonlausu stöðu.

 

 

Hroðalega þröngir kostir

Bananlýðveldið Ísland

Mér hefur alltaf liðið eins og útlaga hérlendis. Ég hef ekki getað fundið það í mér að tilheyra klíkum eða nýta mér vensl til að fá betri þjónustu. Ég hef alltaf hafnað klíkuskapnum og fyrir vikið er maður einskonar holdsveikisjúklingur í hugum margra.

Ég veit að hér verður ekkert alvöru uppgjör. Til þess að slíkt uppgjör gæti átt sér stað þyrftum við að vera harla hugrökk og afnema fjölskyld- klíku- vina- flokkshollustu. Ég er ekki að sjá það gerast. Ef ég skoða afneitunarferlið sem er í gangi varðandi hver ber ábyrgð þá er ljóst að notuð verður séríslenska aðferðin, "ha ég, ekki satt, það var "blíb" sem stal ærunni frá þjóðinni í gær... og svona gengur þetta koll af kolli uns auðljóst er að enginn gat mögulega borið ábyrgð, því það var enginn annar en jólakötturinn sem át æruna þegar hann fattaði að það var enginn innistæða fyrir henni.

Ég veit að við munum áfram keyra á skyndilausnum. Afnemum umhverfismat og leggjum helst niður ráðuneyti umhverfis til að spara. Leggjum aftur niður mannréttindastofu og burt með alla útlendinga mun kveða við, sumt af þessu er nú þegar byrjað að kveða við sem er vægast sagt skammarlegt.

Hvar erum við eiginlega stödd þegar eina fólkið sem þjóðin treystir eru þingmenn sem eru sestir á helgan stein? Ekki það að mér finnist Jón Baldvin ekki skelleggur og hafi gefið greinagóð svör. 

Við munum áfram sitja uppi með meiri hollustu við flokka heldur en heiðarleika, málefni og heilindi.

Sifjaspell nátengingar og krossbanda eru á þeim skala að hægt væri að segja að við höfum sett enn eitt heimsmetið samkvæmt höfðatölu.

Hvernig verður hið nýja Ísland? Verður það eitthvað öðruvísi? Munum við hafa vilja og þor til að breyta hugsunargangi okkar, neysluvenjum og gildismati? Nú er svo komið að við getum ekki, hvorki sem þjóð né mannkyn, tjaldað til einnar nætur. Það er afar mikilvægt að fólk, ekki bara hér heldur um gjörvalla veröld endurskoði gildismat sitt á lífsgæðum. Staðreyndin er þessi: ef við höldum áfram á sömu braut neyslu þá verður ekki til nægilega mikið af jörðinni til að metta okkur öll, hvað þá halda áfram á þeirri tæknivæddu braut sem við höfum lagt svo mikið í. Núna lifum við í veruleika ótta, ótta við aðrar þjóðir, ótta við að það sé ekki til nóg fyrir alla, ótta við hryðjuverk og ótta við þá sem hafa ekki arkað í hjólför græðgisvæðingar. Við óttumst nánast allt og við óttumst ekkert frekar en óvissuna. En óvissan er hluti af lífsins gangi, það er alltaf óvissa, það er ekki til neinn morgundagur aðeins þessi stund. Það veit enginn hvað morgundagurinn ber í skauti sér. En það að vita ekki hvað morgundagurinn ber í skauti sér er gott fyrir okkur og ágæt áminning um að láta ekkert ógert í dag sem við getum framkvæmt í dag. Nýtum okkur þessa óvissu til að gera byltingu í hjarta okkar. Ræktum hjartavöðvann, hann er miklu traustari en ef hausinn okkar ræður einn för, því ekkert hefur gert okkur meiri grikk en að halda að vitsmunir okkar einir geti leyst vandamál heimsins. Horfið bara í kringum ykkur og sjáið hve jörðin er sviðin af eiginhagsmunasemi og hroka þeirra er hugsa án siðferðis- og réttlætiskenndar. 

Ég held að kvendi við stjórn séu ekki endilega lausnin, heldur hygg ég að þeir sem eru hjartahreinir og eigi engra hagsmuna að gæta séu þeir sem ættu að leiða þetta land okkar inn í nýja tíma. En eru þannig manneskjur til hérlendis? Auðvitað, ykkar er að koma auga á þetta fólk, fólk sem hefur unnið baksviðs að því að hjálpa öðrum, þeir sem hafa unnið baksviðs af alúð og umhyggju fyrir þeim sem minna mega sín og aldrei kallað á athygli fyrir það. Þannig fólki myndi ég treysta fyrir landinu okkar.