Hvað þýðir þetta?

Töluvert miklar umræður hafa verið í netheimum í dag áður en þessi tilkynning kom frá skrifstofu forsetans. Þar á meðal á mínu bloggi. Hvet ég fólk til að lesa það ásamt fjölmörgum öðrum greinum sem hafa birst á netinu í dag. 

Samkvæmt þeim upplýsingum um ástand mála í Kína, finnst manni forkastanlegt að Ólafur Ragnar ætli að sína sig þarna. Með því er hann að góðkenni þann hroða sem hefur átt sér stað í aðdraganda þessara ólympíuleika.

Ég er ekki á móti því að íþróttamenn keppi á íþróttahátíðum og hef fullan skilning á því að með því að fara er draumur margra að rætast sem ef til vill hefur blásið þeim keppnismóð í brjóst um langa hríð. 

Mér finnst svolítið skringilegt samt að hið íslenska ólympíusamband sem Ólafur er verndari hafi látið íþróttafólkið skrifa upp á samning þar sem íþróttafólkinu er gert að tjá sig ekki á einn eða annan hátt um pólitík. Þá er fokinn sá draumur um að okkar fólk þori að sýna smá mótspyrnu þegar það tekur við öllum medalíunum. 

Ég skora á íslenska íþróttafólkið að verða sér út um upplýsingar um mannréttindabrot sem hafa verið framin í nafni þessara íþróttahátíðar og taka svo laumulega ákvörðun um að pönkast smá;) gera eitt T fyrir Tíbet í beinni með höndunum. 

Ég skora líka á Ólaf að endurskoða hug sinn gagnvart þessu boði. Hann hlýtur í það minnsta að geta farið fram á eitthvað smáræði eins og til dæmis að geðfötluðum verði heimilt að mæta á ólympíuleikana. 

Forseti Íslands til Kína

Allir hinir sem eru líka óvelkomnir

Sá á dögunum lista yfir þá sem ekki eru velkomnir á Ólympíuleikana, en ég finn hann ekki núna, man að þeir sem fá ekki að mæta eru auðvitað Tíbetar, meðlimir Falun Gong, kínverskir múslímar, geðfatlaðir, fólk með AIDS, fólk með kynsjúkdóma, hórur, aðgerðasinnar, fólk sem hefur gagnrýnt kínversk yfirvöld, þá eru jafnframt lagðar hömlur á hvaða fréttamenn fá aðgang, en hey þú mátt taka með þér eitt gæludýr en mælt er með því að skilja smábörn eftir heima. 

Þú mátt eiga von á því að vera sendur heim ef þú ert með bol með þér sem hugsanlega mögulega gæti verið pólitískur eða appelsínugulur. Þá er víst betra að taka ekki með sér upplýsingar úr landi sem flokkast gætu sem kínverskar trúnaðarupplýsingar um land og þjóð, þessar upplýsingar gætu verið: hve margir misstu vinnu í gær, hve margar konur vinna í þessari verksmiðju, eða eitthvað álíka torskilið. Ef þú ert svo óheppinn að gera eitthvað sem er bannað, sem er æði margt þá er næsta víst að enginn lögmaður vilji verja þig. Þeir sem hafa tekið að sér að verja til dæmis Tíbeta fá ekki endurnýjuð leyfin sín.

En þetta er ekki neitt miðað við það harðræði sem fólkið í Peking hefur þurft að þola út af undirbúning ólympíuleikana. Hér eru nokkur dæmi: Hús hafa verið rudd úr vegi, svo hægt sé að byggja ólympíuþorp og keppnishallir. Fólkið sem bjó þar hefur verið þvingað til að yfirgefa heimili sín og ekki fengið neinar bætur. Margir hafa flúið Peking vegna þess að þeim er bannað að hafa veitingahús sín opin eða stunda aðra vinnu sem fellur ekki að smekk yfirvalda og gæti skaðað þá nútíma ímynd sem yfirvöld vilja að heimurinn hafi af þeim. Fólk hefur sætt pyntingum eða sett í fangelsi fyrir að mótmæla því að heimili þeirra séu tekin af þeim. Heimilislaust fólk, Tíbetar, Falun Gong meðlimir, gagnrýnendur harðstjórnarinnar eru annað hvort sent út fyrir borgarmörk eða úr landi. 

Geðfatlaðir óvelkomnir á Ólympíuleikana