Smá ljóstýra í hamförum

Finnst rétt að hrósa Birni fyrir þessa ákvörðun - ég hef fylgst með máli þessara manna og fagna þessari ákvörðun. Áður en rasistarnir sem finnast þeir þvingaðir til að tjá sig hér vil ég hvetja þá til að lesa eftirfarandi bréf sem birtist í morgunblaðinu í dag og ég fann inn á Silfri Egils. Vona að hann Ólafur Halldórsson sjómaður fyrirgefi mér að birta bréfið hans. En það snart mig og þess vegna fagna ég enn meir - því eftir lestur þess fann ég til vonleysis þess sem veit af miklum harmleik en getur ekkert gert til að hindra hann.

"HÖRMUNGAR miklar dynja nú yfir heimsbyggðina, og yfir okkur eyjarskeggja sér í lagi, að mér skilst. Fyrirtæki og einstaklingar missa og tapa sem aldrei fyrr. Sumir tapa öllu sparifénu sínu, aðrir tapa jafnvel peningaupphæðum sem venjulegt fólk kann ekki að telja upp í. Enn aðrir missa bara móðinn (hafa kannski engu öðru að tapa). Þjóðin, sem fyrir fáeinum vikum síðan var ríkasta, óspilltasta og hamingjusamasta þjóð í heimi, er nú bláfátæk, gerspillt og hundfúl. Tilveran er sannarlega hverful - og afstæð.

Nóg um það, mig langar að vekja máls á allt annars konar kreppu - á Íslandi. Mig langar að segja aðeins frá vini mínum Matta. Hann heitir eiginlega Mehdi, en hann er búinn að dvelja svo lengi á Íslandi að í mínum augum er hann löngu orðinn Matti.

Matti vinur minn er flóttamaður frá Íran. Hann barst hingað til lands fyrir fjórum árum síðan, í miðju »góðærinu«, á flótta undan lífshættu. Hann var minniháttar skrifstofublók í Íran, ríkisstarfsmaður. Honum urðu á afglöp í starfi, hann týndi einhverjum leyniskjölum. Í flestum siðmenntuðum löndum er mönnum í versta falli vikið úr starfi fyrir það, en í Íran er slíkt líflátssök.

Nú er það svo að á Íslandi tökum við helst ekki við flóttafólki, nema algerlega tilneydd, af Sameinuðu þjóðunum og Rauða krossinum. Og þá fáeinum útvöldum, sem embættismenn velja í flóttamannabúðum heimsins. Ef þeir dúkka upp sjálfir er þeim án undantekninga neitað um landvistarleyfi, þeir geta áfrýjað eitthvað, en fá í fæstum tilfellum neitt út úr því nema aðeins lengri dvöl í flóttamannabúðunum í Keflavík og eru síðan sendir til þess lands sem þeir komu frá til Íslands og þaðan - ja Guð má vita hvert - og hvað. Það er ekki okkar mál og eftir því bíður Matti núna.

En í örfáum tilfellum fylgir þó síðustu neituninni »klásúla« sem í raun er einskonar landvistarleyfi; »dvalarleyfi af mannúðarástæðum á grundvelli 2. mgr. 11 gr. laga nr 96\2002..«

Við Matti erum jafnaldrar, urðum fimmtugir á árinu. Hann er einstakt ljúfmenni og valmenni. Hann hefur sem sagt dvalið hér síðustu fjögur ár og ég hafði eiginlega hlakkað til að eiga hann að hér í ellinni. Fyrstu árin var hann vongóður, lífsglaður og þakklátur fyrir að vera á lífi, nú er hann aðeins skuggi af sjálfum sér, bókstaflega. Hann er búinn að vera í mótmælasvelti frá 3. nóvember eftir að hann fékk síðustu neitunina, og er að dauða kominn. Hann liggur í bæli sínu suður í Keflavík og bíður eftir að verða sendur til Írans, samkvæmt úrskurði yfirvalda. Læknir lítur til hans öðru hverju og sagði honum síðast að hann ætti eftir fáeina daga ólifaða ef hann nærðist ekki, en ef hann vildi byrja að nærast mætti hanni hringja í sig og yrði honum þá komið inn á spítala til að fá næringu í æð. En Matti vill frekar deyja úr hungri á Íslandi en fyrir hendi yfirvalda í Íran.

Nú bið ég Guð að mýkja hjörtu viðkomandi yfirvalda, að þau megi skoða mál hans einu sinni enn og veita honum dvalarleyfi af mannúðarástæðum. Með fyrirfram þökk."

Ólafur Halldórsson sjómaður

 

Tveir íranskir hælisleitendur fái bráðabirgðadvalarleyfi

Sameinuð stöndum við - sundruð föllum við

Það virðast enn vera til manneskjur hér á landi sem sætta sig við það hvernig á málum er haldið í stjórnsýslunni - þetta fólk fer stórum í bloggfærslum og kommentakerfum. Það vinnur markvisst að því að reyna að sundra þeirri samstöðu sem í landinu ríkir um að ástandið sé með öllu ólíðandi. Það sem ég held að fari mest fyrir brjóstið á fólki er sú staðreynd að enginn hefur verið látinn sæta ábyrgð á fallinu og sú staðreynd að bankatopparnir eru enn við völd í bönkunum, þó þeir hafi snyrtilega verið færðir til eins og í refaskák.

Það var því sérstakt fagnaðarefni þegar allir hinir ólíku hópar sem hafa staðið fyrir einhverri andspyrnu við ríkjandi ástand ákváðu að standa saman um eina aðgerð. Þjóðfundurinn 1. desember sýnir að ólíkir hópar geta unnið saman að einu markmiði þó þeir komi frá eins ólíkum áttum og þeir sem kvitta fyrir samstöðuna. (sjá færsluna hér á undan)

Við verðum að standa saman á þessum erfiðu tímum - ef myndlíking ráðherra er rétt að við séum í fárviðri eða hamförum er þá ekki eðlilegt að fólk standi saman? Hamfarir snerta alla - við erum ef til vill að upplifa einhverjar þær mestu hamfarir af manna völdum sem þjóðin hefur nokkru sinni staðið frammi fyrir. Því er brýnt að við stöndum saman. Þjóðfundurinn snýst um þær eðlilegu kröfur að einhver verði að sæta ábyrgð en hann snýst fyrst og fremst um samstöðu. 

Fullveldi okkar verður 90 ára 1. desember næstkomandi - því miður þá er ekki mikill fögnuður í brjóstum okkar - miklu frekar uggur um þá tíma sem eru á næsta leiti. Látum það ekki eftir okkur að draga fólk í dilka vegna ólíkra skoðana - látum það miklu frekar eftir okkur að finna þá fleti sem við getum verið sammála um. Við getum verið sammála um að samstaða okkar skiptir máli. 

Við erum komin nóg af spillingu og valdaklíkum - ekki satt. Við getum allavega verið sammála um það?

Ég hvet ykkur elsku þjóðin mín að hætta að einblína á smáatriðin sem sundra okkur - reynið frekar að finna það sem sameinar okkur. Við almenningur erum öll á sama báti - það erum við sem þurfum að bera byrðarnar sem settar eru á okkur að okkur forspurðum. 

Ég er venjuleg manneskja - mér var ekki gefið andóf við spillingu eða mannréttindabrot í vöggugjöf. Við skiptum öll jafn miklu máli - það á ekki að vera til einhver stétt fólks sem lítur svo á að það eigi meiri rétt á að geta brauðfætt börnin sín og veitt þeim húsaskjól.

Nelson Mandela sagði: When those in power deny you of freedom, the only path to freedom is power. Gleymum ekki að valdið er fólksins ekki öfugt.