Almenningur hefur ekki áhuga á ljóðum

Hef nánast ekki skrifað nein ljóð síðan í júlí en ákvað að tími væri kominn á að kalla til innblástur. Ég settist því niður við tölvuna þegar ég vaknaði með rósterkt kaffi og einbeittan vilja og galopið hjarta. Tókst að láta frá mér flæða sjö ljóð. Stundum skrifa ég ekkert ljóð árum saman, píni mig eins lengi og ég get og þá sprettur einatt frá mér á einum sólarhring heil bók. Svo nenni ég ekki að labba um og selja þessi andans hugarverk. Hver vill lesa ljóð? Er það ekki steindautt tjáningarform? Svo virðist sem menningavitum þessa lands, sér í lagi þeim sem hafa völdin í fjölmiðlaheimum, þyki það. Þeir neita að fjalla um ljóðabækur, segja: "Þær eru aldrei á metsölulistum, almenningur hefur ekki áhuga á ljóðum." Þetta er alveg satt, vini mínum Ljóðadrekanum var sagt þetta þegar hann reyndi að koma bók sinni á framfæri í sjónvarpsumfjöllun. Forlögin líta á ljóðabækur sem einkennileg afstyrmi sem þeim þykir þó pínu vænt um og gefa út af einskærri góðmennsku. Markaðslega er þetta náttúrulega bara sjálfsmorð. Ljóðskáld borga helst fyrir sig til að fá að lesa upp. Rithöfundataxtinn á sjaldan við þau. Ritlaunasjóður verðlaunar varla ljóðskáld og segja má að skáldastéttin sé að verða útdauð. En það er allt í lagi á meðan við fáum krýndar drottningar og kónga í glæpasögum. Það er allt í lagi á meðan hægt er að mjólka Nóbelskáld og áþekka peyja. Bókmenntaheimurinn er strákaheimur það er alveg satt. Egill Helga sagði að það væru bara miklu fleiri karlar að skrifa. Af hverju ætli það sé?

 Þegar ég er í fullri vinnu ásamt því að ala upp börn og sjá um heimilið, þá hef ég hreinlega ekki neina orku í að skrifa heila bók. Það er ástæða fyrir því að það tók mig 18 ár að klára skáldsöguna mína. Ég er að springa úr sköpunarþörf en skortir tíma til að sinna henni. Ég er ekki feiminn við að skrifa eða tjá mig eins og sumir hafa sagt að sé forsenda þess að konur séu lítið áberandi í bókmenntaheimum og víðar. Nei, langt í frá. Ég var bara svo furðuleg að velja mér þá einkennilegu og lítt vinsælu braut að þurfa að yrkja. Og sama hve mjög ég reyni að bæla þennan andskota, þá bara ágerist þetta með árunum:)

En ég harma ekki hlutskipti mitt, það eina sem harma má er hve léleg ég er orðin í mínu ástkæra ilhýra tungumáli miðað við kollega mína frá síðustu öld.

Loksins

Ég bjó eitt sinn í landi andfætlinga og þykist þekkja smá til þeirra. Þetta er meiri háttar sigur fyrir þá sem hafa starfað að umhverfisvernd í landinu en ekki síður fyrir heimsbyggðina á þessum tímum þar sem meðvitund okkar um hvaða afleiðingar rányrkja á jörðu sem í hafi er að verða augljósari með degi hverjum. Mér leist aldrei vel á hann John Howard. Ég bjó þarna þegar frumbyggjar báðu ríkistjórnina um táknræna fyrirgefningu gagnvart þeim skaða sem þeirra kynstofn hafði hlotið af völdum þeirra sem tóku landið frá þeim og ekki síst börnin af þeim. Saga Ástralíubúa er jafnvel enn skammarlegri en þeirra í USA gagnvart frumbyggjum. En John neitaði að gera þetta þó allir aðrir höfðu séð hve mikilvægt þetta væri til að hægt væri láta gróa á milli. Stefna hans gagnvart innflytjendum og sér í lagi flóttafólki var ómanneskjuleg og einkenndist af fordómum og ótta. Merkilegt með þessar ríku þjóðir hve fast þær þurfa að halda um gullin sín. Í Ástralíu hefur verið stunduð mikil rányrkja á landsins gæðum og mætti með réttu kalla þá umhverfissóða af verstu sort miðað við hve upplýstir þeir ættu að vera.
Mikið var gott að John komst ekki einu sinni á þing aftur. Það er greinilega einhver vakning meðal Ástrala og er hún af því góða því þó þeir séu okkur fjarri þá er þetta stór þjóð, með risaland, nánar tiltekið heimsálfu á sínum snærum og þeirra stefnumál hafa mikil áhrif í þessum heimshluta. Bravó fyrir einbeittum vilja nýrrar stjórnar til að láta gott af sér leiða. Löngu kominn tími til.

Ástralar staðfesta Kyoto-sáttmálann