Andlegar og líkamlegar harðsperrur

Ég er ein af þeim sem hef haft óbifur á líkamsræktarstöðvum. Ég hef þó brotið odd af oflæti  mínu og er farin að venja komur mínar á eina slíka. Segja má að vetrarhörkur eigi sinn þátt í því. Uppáhalds hreyfingar mínar tengjast sundi og línuskautum, göngum og annarri útiveru. Ég er aftur á móti einnig mikil kuldaskræfa og veðurfarskveif. Þannig að ég var að springa úr innbyrgðri orku, því þessi vetur hefur verið sérdeilis óhentugur fyrir mína almennu líkamsrækt. 

Því grátbað ég vinkonu mína um að taka mig með sér í ropejóga, vissi að ég myndi aldrei fara ein, fann alltaf einhverja ástæðu til að gera ekkert:) Fer því í líkamsræktarstöð í jóga, læt yndælis rúmenskan harðstjóra pína mig áfram í klukkutíma í senn og hef uppgötvað ýmsar tegundir vöðva sem ég var ekki meðvituð um að ég hefði í líkama mínum, hef ég einna helst orðið vör við þessa vöðva í gegnum ægilegar harðsperrur. Það verður líka að segjast að ég er alveg týpískur hrútur. Píni mig alltaf aðeins meira en ég þarf í misskildum metnaði:) Et yfirleitt mínu kapphlaupi við sjálfa mig. Veit ekki hvort að það sé pínlegra en að etja kappi við eldri konurnar sem eru með mér í tímum:)

En ég er ekki aðeins með líkamlegar harðsperrur, ég er líka að ýta mér út á ystu nöf í minni andlegu vinnu. Er orðin svo innilega þreytt á að ferðast í hringi í lífi mínu og vera alltaf að upplifa sömu hlutina í nýjum búning. Þannig að segja má að suma daga sé ég að glíma við bæði andlegar og líkamlegar harðsperrur. Og það er eitthvað gott við það, þó að maður sé stöðugt að fá ný viðfangsefni og tækifæri til að verða betur fær á að takast á við harðsperrur á svæðum sem maður var ekki meðvitaður um að fyrir finndust í sál og líkama.

Þannig að segja má á ég sé landkönnuður sjálfs og líkama og sé stöðugt í leit að jafnvægi og kjölfestu, því lífið er úfinn sjór og ég fæ seint stjórnað úthöfum og stormum;)