Mamma á ferðalagi með mér

Áðan þegar ég var að kyrja í góðum félagskap þá laust þeirri hugmynd í hugarskot að mamma væri ekkert sérstaklega hrifin af því að vera alltaf ein hérna heima í maríuhænunni. Ætla því að taka maríuhænuna með mér allt sem ég fer. Fann strax að hún væri sáttari við það. Ekki það að þessi aska skipti neitt rosalega miklu máli. En samt það er eitthvað sérstakt við hana, einhver orka sem ég get ekki alveg útskýrt.

Ég ákvað að gerast skynsöm þessa páska og hvíla mig. Skrifaði engan tölvupóst, kláraði smá þýðingu og fór aðeins að vinna í ensku útgáfunni af dagbók kameljónsins. Er að verða nokkuð ánægð með hvernig það er að þróast. Annars verð ég að fara að sinna tölvupóstinum, hann er bara eins og einn af þessum ormum sem fá alltaf nýjan haus ef maður nær að höggva einn af, þá spretta tveir í viðbót sem krefjast enn meiri nákvæmni ...
Ég er annars í einskonar ástarhaturssambandi við pósthólfið mitt. Margir af mínum bestu vinum til margra ára hafa dottið inn í líf mitt í gegnum þetta pósthólf. Hvergi annars staðar hef ég haft eins langt aðsetur eins og í netheimum á sama stað. Er meira að segja með sama tölvupóstfangið og ég fékk mér árið 1995. Kannski get ég komist í heimsmetabók guiness fyrir magn af spammi sem tvælist á þetta póstfang. Er að spá í að búa til epic spamljóð með sífellt sérstæðari og ljóðrænni subject línum á þessum póstum...

Nú fer stóri dagurinn að nálgast... ég munaðarleysinginn sjálfur verð hvorki meira né minna en 40 ára eftir viku. Ég ætlaði að halda risaveislu með öllum sem ég þekki en ákvað að það er ekki eitthvað sem ég geri svona stutt eftir jarðaförina hennar mömmu. Mér finnst líka 41 árs afmælisdagurinn vera frekar afskipur dagur og mun því halda upp á mitt stórafmæli þá. Mér finnst frábært að eldast. Það er eitt af því jákvæða við það að vera rithöfundur eða skáld. Þessu eldri þessu meiri möguleikar á að einhver taki mark á því sem maður er að gera. Er loksins laus við ungskáldastimpilinn og því er ég ákaflega þakklát. Ekki það að ég sé endilega betra skáld en mannfólkinu er nauðsyn að setja allt í einskonar hólf og mér finnst skárra að vera í óskilgreindu hólfi. Það er allavega ekki eins mikil klisja að vera bara eitthvað eins og að vera ung og upprennandi. Skemmtilegt orð þetta upprennandi ....

Les helst bara efni eftir Gaiman nokkurn sá hinn sama og skapaði m.a. snilldarconceptið í kringum um the Sandman og american gods. Ég er að stela frá honum andrúmslofti fyrir þýðinguna. Sjúga í mig orðin og heimana því það passar bara svo vel við þann fíling sem ég vil yfirfæra í ensku þýðinguna. Þannig eiga kameljón að vinna, skammarlaust... og aldrei gleyma að þakka fyrir sig.

Hitti fósturbróður minn hann Hjölla í dag og Ágústu konuna hans í kosningamiðstöð nokkurri í Kópavogi, fékk aðeins að halda á nýjasta afkvæminu þeirra sem er búinn að stela hjarta mínu. Hann hefur svo fallegt nafn: Karel, annars þá eiga öll börnin þeirra flott nöfn. Og enn og aftur og aftur enn, ekkert ríkidæmi eins og það sem finna má í börnum. Maður er ekki mikill nema að maður muni í eitt andartak á hverjum degi að hugsa eins og barn...

Kóngsbakki, Snæfellsnes og kjölfesta

Ég dreif mig og strákana mína vestur á Snæfellsnes á föstudaginn langa sem er aldrei nógu langur. Ætti að líða mun hægar en aðrir dagar miðað við nafngiftina. En tíminn er víst afstæður og lengd hans ávallt í mínum eigin höndum.

Það er alltaf jafn sérstakt í huga mér að keyra mót jöklinum, ber einstaklega mikla lotningu fyrir honum og þeirri sögulegu arfleifð sem hann ber innra sem ytra. Ég á ættir að rekja á Snæfellsnes og samkvæmt Íslendingabók þá voru ættmenni mín goðar og sýslumenn en eitthvað fór úrskeiðis fyrir nokkrum kynslóðum og ættarboginn dvínaði, hygg ég að einhver þeirra formanna minna hafi styggt vætti þá er á nesinu búa og hafi kallað yfir ættina sjö kynslóða bölvun sem nú loks er lokið.

Snæfellsnesið býr yfir bæði sárum og björtum minnum, maðurinn minn heitinn hvarf þar og fimm árum síðar fundust bein hans þar. Hef enn ekki lagt í að fá að vita nákvæmlega hvar en þarf að fara þangað einhverntímann. Þá mun enn einum hringnum full lokið. Ég drakk í mig sólina og náttúruna á leiðinni til Kóngsbakka en þar á fyrrum stjúpi minn sveitabæ og land í sambýli við aðra, en Valdi er einhvern veginn bara ekki fyrrum heldur bara sjúpi eða pabbi minn á einhvern hátt. Ekki hægt að útskýra, hann er bara gull af manni og hefur alltaf verið okkur systkinunum sem faðir þó hann sé nú bara 9 árum eldri en ég:) Gömul sál, gömul sál.

Kóngsbakki er fallegur staður og þar var okkur tekið opnum örmum, ég ætlaði ekki að vera yfir nótt, ætlaði að bruna aftur í borgina áður en kvelda tæki. En vegna mikillar hvattningar og þörf á að slaka aðeins á, ákváðum við að slaka á og taka þátt í gnægtarborði og einlægu spjalli, spilamennsku og draga djúpt inn sjávarloftið og roðagullin himinn þar sem stjörnurnar voru næstum snertanlegar.

Á leiðinni heim í gær gerði frekar mikið óveður og prófaði ég að gera það sem ég geri gjarnan þegar ég er úti að labba í rokrassgati: láta vindinn fara í gegnum mig í stað þess að berjast við hann. Þá varð svo úr að bílinn hætti að berjast og hristast, þaut áfram án áreynslu og við hlustuðum á peace not war disk sem er ekkert nema snilld. Fór að hugsa um allar manneskjurnar sem fórnað hefur verið í Írak fyrir ekki neitt, nema höfuðsyndina: græðgi. Mundi eftir því að okkur tókst næstum að stoppa þetta stríð. Það vantaði svo lítið upp á. Það var ógleymanlegt að vera hluti af þessari alheimsbylgju sem vann linnulaust að því að koma sannleikanum um eðli stríðsins til almennings og almenningur hlýddi kalli sínu. Held að enginn vilji stríð, enginn vilji nokkuð annað en hamingju. En eðli mannsins er skingilegt. Þessi birtingamynd óttans og ofbeldisins er eitthvað svo fjarlæg og þó hlýtur hún að vera hluti af því sem ég er, því ég upplifi mig ekki aðskilda frá einu né neinu. Ég er allt rétt eins og allir aðrir.

Hygg að ég hafi framið helgispjöll í dag?

Var að klára að þýða frekar svakaleg orð fyrir the Devil's Dictionary, þetta er svona slanguryðraorðabók sem hefur verið til um nokkurt skeið. Verð að viðurkenna að ég þurfti að hafa mig alla við til að rifja upp ýmiss orð eða finna út hvað sumt af þessu þýðir á okkar ástkæra ...

Búin að vera fáránlega lengi að þýða þetta en tókst að klára rétt í þessu. Þá er að fara eitthvað út úr bænum, sennilega fer ég á Snæfellsnes... kannski verðum við þar í nótt, langar samt að vera í bænum á morgunn, langar í smá kyrjun með búddistafélögum mínum í fyrramálið.

15 tíma svefn

ég hafði tekið þennan dag frá til að ná mér eftir jarðaförina og allt sem það innibar. Svo mikið að gera í vinnunni að ég gat ekki hugsað mér að fá frí. Þannig að mér tókst að sofa heila 15 tíma í nótt og dag og hygg að ég fari snemma að sofa í kvöld. Finn samt að ég er að ná aftur fyrri orku og get farið að einbeita mér að öllu því sem ég ýtti til hliðar eftir að mér varð ljóst hve mamma var veik í febrúar.

Dásamlegt að fá smá sól, hvíld og tíma til að ná áttum...

Alveg frábært

að loksins erum við farin að vekja athygli á því erlendis að við séum ekki bara viljalaust verkfæri erlendra stóriðjuafla. Að hér sé raunveruleg andstaða við álæði, brjálæði. Mæli með því að allir sem enn hafa ekki séð "the Corporation" kíki á hana.

Fjallað um kosningarnar í Hafnarfirði í fjölda erlendra fjölmiðla

Sömu fréttirnar?

Skil ekki af hverju allar fréttir sem ég les eru svona yfirborðslegar. Það er eins og blaðamenn hafi ekki tíma eða getu til að spyrja spurninga sem gefa manni einhver raunveruleg svör, heldur fleyta þeir kerlingar yfir málefnin og birta manni sömu fréttirnar aftur og aftur, dag eftir dag. Hvað er til dæmis í þessari frétt sem ég las ekki í blöðunum í gær eða sá í sjónvarpsfréttunum í fyrradag?

Allar fréttirnar á þessum vef í dag eru í fréttatilkynningastíl. Engin blaðamennska, bara haft eftir fólki það sem það vill að komi fram eða beinþýðingar af erlendum fréttaveitum.

Óviss framtíð

Og lífið heldur áfram, einhvernveginn

Það er samt skringilegt að horfa á símanúmerið hennar mömmu á símanum, vitandi að ég muni aldrei hringja aftur í hana. Ég sit í stofunni sem ylmar af rósum sem ég tók með mér heim úr himnaförinni. Brátt munu þær fölna og deyja og þannig er lífið. Stöðug hringrás, lífs og dauða. Ég manaði mig upp í að lesa minningagreinarnar í mogganum í gær og mikið voru þetta fallegar og kærkomnar minningar. Hafði gleymt baráttunni sem átti sér stað með tónlistarmanna til að fá réttindi sín viðurkennd og hvað hún lagði mikla orku í upphaf þeirra baráttu. Það var svo margt sem hún tók þátt í og gerði. Hún skilur eftir sig stórt skarð sem ég ætla aldrei að reyna að fyllna neinu öðru en þakklæti og fræjum sköpunargleðinnar sem tengjast henni.

En já lífið heldur áfram og ég þarf að finna einhverja leið til að ná aftur einbeitingu. Á eftir að gera skrilljón hluti. Og svo er kosningabaráttan að hefjast af fullum þunga. Eg er reyndar mjög stolt af sjálfri mér að hafa getað mitt í öllu þessu klárað að setja upp nýja vefinn fyrir VG sem er alltaf að verða þéttari og fallegri. Ég er líka svo þakklát samferðafólkinu mínu sem ég vinn með. Það eru svo margar einstakar manneskjur sem vinna með mér. Ekki spillir að mörg þeirra þekktu mömmu frá fornri tíð, ég hef reyndar aldrei verið að flagga því hverra manna ég er, þannig að margir sem ég þekki höfðu ekki hugmynd að ég væri dóttir hennar. Þegar ég var unglingur þá var mamma mjög þekkt og það fór svo í taugarnar á mér að vera alltaf bara dóttir hennar en ekki ég. Ég reyndi mikið að fela hverra manna ég væri þegar ég fór í heimavistarskóla með misjöfnum árangri. Fyndið hvernig lífsþræðirnir snúast. Núna er það mitt helsta markmið að halda minningu hennar lifandi. Hafði reyndar í mörg ár reynt að fá hana til að sinna sköpunargyðjunni og boðið henni aðstoð til þess. En sá gneisti var löngu slokknaður í brjósti hennar. Núna bíða mín mörg spennandi verkefni til að blása lífi í hina merku sögu hennar sem tónskáldi og varðveita hina miklu gjöf: tónlistina hennar.

Þá ætla ég að leggja mitt af mörkunum að styrkja hin trosnuðu fjölskyldubönd, þau byrjuðu að trosna þegar pabbi dó og mamma flutti til Danmerkur en þau eru þarna ennþá og þurfa bara smá alúð til að verða aftur það sem þau voru: Fallegir þræðir í lífsins mikla veggteppi. Myndin verður sífellt skýrari. Ætla að fara út á Snæfellsnes um páskana. Anda að mér jöklinum og ganga fjörur með strákunum mínum. Kíkja svo við á Kóngsbakka til að hitta Valda og fjölskylduna hans. Merkilegt nokk þá hafa tengslin við hann aldrei trosnað, þau hafa alltaf verið sterkir þræðir. Því er ég óendanlega þakklát.

Frábær himnaför og ógleymanlegur dagur

Dagurinn í gær var í alla staði eins og ég hefði best getað óskað mér. Vaknaði klukkan fjögur og hafði því nægan tíma til að gera allt sem gera þurfti fyrir himnaför mömmu. Þegar við keyrðum inn í Hveragerði fékk smá kökk í hálsinn, svo mikið af flöggum í hálfa stöng og ég hafði áhyggjur af því að mér tækist ekki að halda ró minni og myndi brotna saman. En þegar ég kom í kirkjuna þá var svo margt sem ég þurfti að gera og svo mikið af fólki komið að ég hafði hreinlega ekki tíma til að hafa áhyggjur af slíku. Kirkjan var alveg pakkfull og ég gerði ekki nógu mikið af prógrammi fyrir alla, hélt að það myndi koma helmingi færra fólk. Þótti vænt um að sjá alla sem komu. Fann líka fyrir öllum þeim hlýju hugsunum sem bar beint til okkar. Ég ákvað að standa í anddyrinu í kirkjunni og taka á móti öllum. Hélt að maður ætti að gera það, en allavega þá var það bara svo gott að sjá framan í alla sem voru að koma og ég ákvað að leyfa helst engum að sleppa inn án þess að faðma viðkomandi. Ég er mikill faðmari í eðli mínu. Alltaf mikið faðmast í minni fjölskyldu.

Athöfin hófst á því að flutt voru Þrjú ljóð um lítinn fugl án söngs. Það var alveg ótrúlega fallegt. Um morguninn mundi ég eftir því að mömmu var alltaf kappsmál að klappað væri í kirkjum. Bað því Hjölla um að nefna það að klappa á milli atriða, sem hann gerði. Vona að það skapist hefð hér á landi að klappa í jarðaförum, léttir óneitanlega yfir. Ég var djúpt snortin eftir tónlistina og horfa á börnin mín gráta á meðan á flutningum stóð. Var ekki viss um hvort að ég myndi geta flutt ljóðið, en ég stappaði í mig stálinu, enda stálkonan ógurlega:) og stóð upp og flutti það. Hjölli spilaði af sinni alkunnu snilld undir. Svo söng Páll Óskar Sýnir og það var alveg ótrúlega vel gert hjá honum. Hann hefur líka svo græðandi rödd. Það var eins og söngurinn hefði þau áhrif að mér leið vel og ég fann til ómældrar gleði frekar en að fara að gráta. Ég söng sjálf þetta lag yfir Kalla blóðbandapabba þegar hann var settur ofan í jörðina fyrir nokkrum árum á milli afa og ömmu. Ég varð að hætta að syngja það í miðjum klíðum því ég beygði af.

Eftir Sýnir var séra Gunnar Björnsson með tölu um mömmu. Hann stóð sig ágætlega. Reyndar hlýtur hann að hafa villst á línum í ræðunni, því allt í einu var ég gift Valda, fyrrverandi stjúpa og átti með honum börnin mín þrjú. Ég gat ekki annað en farið að flissa. Það voru nokkur önnur svona skemmtilega furðuleg atriði í ræðunni og ég sá mömmu fyrir mér í kasti yfir því.

Svo tók samfelld tónlistardagskrá við, hér er bara dagskráin í heild sinni:

Okkur þótti við hæfi að minnast mömmu með tónlistinni hennar. Öll tónlist sem flutt er við himnaför hennar eru lög sem hún samdi við ljóð íslenskra skálda.

Forspil: Þrjú ljóð um lítinn fugl
Ljóð í flutningi Birgittu Jónsdóttur og Hjörleifs Valssonar
Sýnir
Söngur: Páll Óskar Hjálmtýsson
Ljóð eftir: Stein Steinarr
Bergþóru minnst, Séra Gunnar Björnsson
Frændi þegar fiðlan þegir
Söngur: Páll Óskar Hjálmtýsson
Ljóð eftir: Halldór Laxness
Lífsbókin
Söngur: Páll Óskar Hjálmtýsson
Ljóð eftir: Laufeyju Jakobsdóttur
Draumur
Söngur: Jóhanna Vigdís Arnardóttir
Ljóð eftir: Stein Steinarr
Hin mikla gjöf
Söngur: Jóhanna Vigdís Arnardóttir
Ljóð eftir: Stein Steinarr

Um tónlistina sjá:
Jóhanna Vigdís Arnardóttir - söngur
Páll Óskar Hjálmtýsson - söngur
Hjörleifur Valsson - fiðla
Ástvaldur Traustason - píanó
Hilmar Örn Agnarsson - orgel
Björgvin Gíslason - gítar
Jón Rafnsson - kontrabassi
Steingrímur Guðmundsson - slagverk

Innilegar þakkir til allra þeirra sem lögðu hönd á plóginn til að gera þessa athöfn mögulega. Sérstakar þakkir til tónlistarfólksins.

Það var sem mamma væri að syngja í gegnum Hönsu. Hún flutti þetta svo vel að mér hitnar um hjartarætur að hugsa til þess. Ég á engin orð til að lýsa þakklæti mínu til tónlistarfólksins. Þau gerði þessa athöfn að því sem hún var: ógleymanleg.

Svo greip ég kerið fína og arkaði með fallega hjörð að baki mér með blóm og kransi í fangi. Ætlaði aldrei að komast með öskuna í bílinn svo margir að tala við. Ferðinni var heitið í kirkjugarðinn við Kotstrandarkirkju. Þar las ég upp fyrir hann Peter manninn hennar mömmu bréf sem hann bað mig um að lesa, en hann komst ekki til að vera með. Ég hafði þýtt það um morguninn og læt þýðinguna fylgja.

"Til minnar ástkæru Bergþóru
Enginn skal velkjast í vafa um að við elskuðum hvort annað.
Þú kenndir mér að lifa einn dag í einu. Við lifðum í þessu andartaki.
Til hvers að hafa áhyggjur af morgundeginum, kannski er morgundagurinn hreinlega ekki til.
Það sannaðir þú daginn áður en þú lést.
Þú varst svo full af lífskrafi þetta eftirmiðdegi sem ég heimsótti þig á sjúkrahúsið. Það hvarflaði hvorki að þér eða mér að þetta væri hinsta stund okkar saman. Þú skrifaðir niður hvað ég ætti að koma með næsta dag til þín. Þú varst sannfærð um að eftir nokkra daga myndirðu verða flutt á litla spítalann í Brovst og að ekki væri langt í að þú kæmir heim að nýju.

Þú ljómaðir þegar þú sagðir %u201Cheim að nýju%u201D, þú elskaðir Dúkkuhúsið, heimilið okkar.
Áður en ég kvaddi þig, sagðirðu, mundu nú að knúsa og kyssa Jackpot frá mömmu. Jackpot var hundurinn okkar.
Ég var í góðu skapi þegar ég keyrði heim. Ég hugsaði um nikótínplásturinn sem þú hafðir fengið á spítalanum, hann átti að fjarlægja löngunina í sígarettur. Þú varst svo ánægð með þennan plástur vegna þess að þú varst sannfærð um að hann gæti hjálpað þér til að hætta að reykja.
Þú gerðir allt sem í þínu valdi stóð til að ég myndi ekki hafa áhyggjur af þér. Þér tókst að láta mér líða þannig að ég var sannfærður um að þú kæmir skjótt heim, þannig að það sem eftir lifði dags var ég áhyggjulaus og svaf rótt um nóttina.

Klukkan sjö um morguninn vakti síminn mig. Hjúkrunarkona sagði mér að þú hafðir yfirgefið mig, að þú hafðir látist í svefni um nóttina.

Elsku Bergþóra mín, þakka þér fyrir að hafa kennt mér að lifa og njóta dagsins í dag, að hafa ekki áhyggjur af morgundeginum.
Ég er sannfærður um að þú varst ekki meðvituð um að dauðinn myndi bera að garði þegar hann kom og sótti þig.
Við höfum oft talað um dauðann. Við vissum að hann myndi koma til okkar einn daginn og sækja okkur. En svo lengi sem við lifðum myndum við elska hvert annað.
Nú er líkami þinn ekki lengur hér, en þú lifir í hjarta mínu og sál þín er hér ennþá, ég finn svo sterkt fyrir henni.
Ég er stoltur gagnvart því að þú þoldir mig í næstum því átján ár. Ég er stoltur gagnvart því að hafa búið með einum af merkustu listamönnum Íslands. Þú munt aldrei gleymast. Það sem þú hefur skapað með tónlist þinni mun lifa að eilífu.

Heiðruð skal minning þín
Ég elska þig
Þinn Peter "

Eftir þessa fallegu athöfn sem kallast mætti jarðsetning brunaði ég aftur til kirkjunnar í Hveró til að ná í gestabókina og myndirnar af mömmu og keyrðum svo sem leið lá á veitingastað bróður mín við Fjöruborðið þar sem við héldum erfðadrykkju. Það var líka yndislegt. Fann svo vel að mamma var kát með þetta allt.

Kíktum svo í smá heimsókn til ömmu í Hveragerði og fengum meira bakkelsi og kaffi og hlýju. Fór svo heim, var nokkuð útkeyrð en sátt og glöð. Sá fyrstu tölur frá Hafnarfirði og var viss um að þessi dagur myndi fá góðan endi. Dreif mig eftir að Delphin sofnaði upp í Hafnarfjörð og náði að fagna með þeim sem fagnað gátu. Ótrúleg stund og fullkominn endir á fullkomnum degi. Í gær varð sól í straumi, næsta verkefni er að fá von og bjartsýni handa landinu öllu. Landinu þyrmt um stund. Gefur okkur tíma til að finna almennilega lausn á þessu stóriðjuæði, álæði, brjálæði:) Markmiðið: sól á Íslandi öllu.